สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1479

เขาโคจรร่างเทพยุทธแล้ว! แต่ทำไมเข็มเหล่านี้…ยังสามารถแทงเข้าไปในร่างกายของเขา?

หลินหยางรีบยื่นมือออกไป เดิมทีกำลังจะดึงเข็มเหล่านั้นออก แต่ทันทีที่นิ้วมือสัมผัสโดน หยุดชะงักอย่างกะทันหัน

“ไม่ได้! ถ้าดึงเข็มเงินส่งเดช ร่างต้องระเบิดแน่!”

เขาพูดพึมพำ จากนั้นหันไปมองเข็มเงินเหล่านั้น อยากรู้ว่าพิษที่อยู่บนเข็มเงินมันคือพิษอะไร

ทว่าผ่านไปสักพัก รดม่านตาของหลินหยางหดเล็ดลง

“นี่คือ…พิมพ์จัตุรัสเก้าช่อง?” (พิมพ์จัตุรัสเก้าช่อง เป็นพิมพ์ที่ใช้สำหรับเขียนยันต์แปดทิศของจีน โดยมีสี่เหลี่ยมจัตุรัสเก้าช่องรวมกัน)

เข็มเงินครึ่งหนึ่งที่ปักคาอยู่บนร่างกายของเขา มันก่อตัวขึ้นเป็นรูปแบบของพิมพ์จัตุรัสเก้าช่อง

เพียงแต่เนื่องจากหลินหยางหลบได้ทัน จึงมีเข็มเงินส่วนหนึ่งที่พลาดเป้า เพราะแบบนี้พิมพ์จัตุรัสเก้าช่องจึงไม่สมบูรณ์

“ถ้าหากเข็มแทงเข้าร่างกายตามรูปแบบของพิมพ์จัตุรัสเก้าช่อง…เกรงว่าคงต้องตายทันทีแน่นอนมั้ง?”

หลินหยางรู้สึกหนังศีรษะชา โชคดีที่ตนเองหลบทัน

แต่ในขณะที่กำลังคิดแบบนี้

พู่!

หลินหยางกระอักเลือดอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นไออย่างรุนแรง

“ถูกพิษจริงด้วย!”

หลินหยางเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก พูดพึมพำ “ถึงพิมพ์จัตุรัสเก้าช่องจะไม่สมบูรณ์ แต่เข็มเงินพวกนี้มีพิษ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะเอาชีวิตของฉัน…สถานการณ์แย่กว่าที่คิดเอาไว้”

เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดหามาตรการรับมือ

ไปจากที่นี่? ไปขอความช่วยเหลือ?

คงเป็นไปไม่ได้

ถ้าหากอาวุโสใหญ่รู้ว่าเขาถูกพิษ อาวุโสใหญ่คงจะปล่อยให้เขารอความตายแน่นอน!

เพราะจุดประสงค์ที่ส่งเขาเข้ามา เดิมทีก็เพื่ออาศัยสุสานสวรรค์ฆ่าเขา!

ตอนนี้ต้องพึ่งตัวเองแล้ว

หลินหยางถอนหายใจ

เขาหยิบเข็มเงินที่พกติดตัวออกมาวางลงบนพื้น มองเข็มเงินทุกเล่มที่ปักคาอยู่บนร่างกาย จากนั้นหยิบเข็มเงินขึ้นมาเสียบลงบนผิวหนังตามลายเส้นของเข็มพิษ

เพียงแค่พริบตาเดียว บนร่างกายของหลินหยางมีเข็มเงินเพิ่มขึ้นนับพันเล่ม รวมเข็มพิษเหล่านั้น เขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์เม่น…

ฟู่!

หลังจากฝังเข็มเรียบร้อย หลินหยางถอนหายใจ ทรุดนั่งลงบนพื้น

“ในที่สุดก็ถือว่าถอนพิษได้สำเร็จ!”

แม้บนร่างกายถูกเข็มพิษนับพันเล่ม แต่เนื่องจากหลินหยางหลบทันเวลา จึงส่งผลให้พิมพ์จัตุรัสเก้าช่องไม่สมบูรณ์

เพราะเหตุนี้หลินหยางจึงฝังเข็มตามลายเส้นที่ไม่สมบูรณ์ของพิมพ์จัตุรัสเก้าช่อง โดยใช้ทักษะเข็มที่ช่วยกระตุ้นเลือดลมและเพิ่มความแข็งแกร่ง ทำให้ฤทธิ์ของพิษเบาลง และสามารถขจัดพิษในที่สุด

แต่ระหว่างนี้จำเป็นต้องใช้เวลา หลินหยางจึงไม่สามารถดึงเข็มเงินเหล่านี้ออกมาส่งเดช

เข็มพิษเหล่านี้บวกกับทักษะเข็มกระตุ้นพลังของตนเอง แถมยังมีร่างเทพยุทธ หลินหยางในตอนนี้ถึงกระโดดหน้าผาก็ไม่เป็นไร เพราะร่างกายของเขาแข็งแกร่งเกินไป

เพราะเหตุนี้หลินหยางจึงเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่รอให้พิษในร่างกายสลายจนหมด

ก้าวที่สาม ไม่ได้ไปกระตุ้นกลไกแต่อย่างใด

แต่หลินหยางจะกล้าชะล่าใจได้อย่างไร? เขาเดินก้าวที่สี่ต่อด้วยความระมัดระวัง

แต่ก็ยังคงไม่ไปกระตุ้นโดยกลไก

หลินหยางขมวดคิ้ว ก้าวต่อไปข้างหน้าด้วยความกระสับกระส่าย

และตอนเดินไปถึงก้าวที่เจ็ด

โครม!

โถงทางเดินสั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน

จากนั้นมีประตูเหล็กหล่นลงมาจากด้านบนปิดกั้นทางเดินที่กลับไปสู่ขั้นบันได

ทันใดนั้น บนโถงทางเดินกลายเป็นพื้นที่ปิดทันที

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปทันที เขารีบกระแทกประตู

ทว่าเขาใช้แรงทั้งหมดที่มี แต่ก็ไม่สามารถกระแทกประตูจนขยับ

“ประตูเหล็กบานนี้ทำมาจากโลหะพิเศษ! คิดจะทำลายมันไม่ใช่เรื่องง่าย!”

ทันทีที่หยิบเข็มเงินออกมา ผงพิษทำปฏิกิริยากับเข็มเงินทันที เข็มเงินทั้งเล่มกลายเป็นสีดำ

หลินหยางจ้องอยู่แบบนั้นสักพัก จากนั้นใช้ลิ้นลองชิมรสชาติของมัน

ไม่นาน เขาตกใจอย่างกระทันหัน

“หญ้าเจ็ดวิญญาณ ดอกหลามดำ บัวหิมะกระดูกขาว… ผงพิษเหล่านี้ล้วนแต่ถูกทำมาจากของประหลาดทั้งนั้น…ร้ายกาจมาก”

หลินหยางรู้สึกเหลือเชื่อ

ต้องบอกก่อน สรรพคุณของสมุนไพรเหล่านี้ล้วนแต่มีฤทธิ์ที่ขัดแย้งกัน มันจะก่อให้เกิดพิษที่รุนแรงชนิดหนึ่งขึ้น แต่ในขณะเดียวกันจะทำให้ฤทธิ์ยาของมันหายไปอย่างสมบูรณ์

ตามหลักแล้ว หากนำของเหล่านี้มาต้มรวมกัน มันจะกลายเป็นน้ำเปล่าที่ดื่มยากและไม่มีประโยชน์ แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงสามารถทำให้พวกมันกลายเป็นพิษที่รุนแรงแบบนี้?

หลินหยางครุ่นคิด กําหมัดแน่น

ถ้าหากเขาไม่สามารถขายข้อสงสัยนี้ เขาก็ไม่สามารถถอนพิษ

เมื่อเป็นแบบนั้น ชีวิตของเขาก็จะต้องมาจบลงที่นี่

ทำยังไงดี?

มันเกิดจากอะไร?

หลินหยางพยายามทำให้จิตใจของตนเองสงบ

ในตอนนั้นเอง เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน รีบหยิบตำราโบราณเล่มหนึ่งที่ตนเองพกติดตัวออกมา

‘ตําราโอสถศักดิ์สิทธิ์!’

นี่เป็นตำราที่หลินหยางได้มาจากการปล้นห้องเมตตาธรรม

เขานึกขึ้นได้ว่าบนตำราเล่มนี้มีเทคนิค ‘ปรับแต่งย้อนกลับ’ ใช้เทคนิคนี้ปรุงยา สามารถทำให้สมุนไพรที่แทบไม่มีประโยชน์กลายเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณล้ำค่า…

หลินหยางรีบเปิดดูตำรา

ผ่านไปสักพัก เขารู้สึกดีใจอย่างบ้าคลั่ง

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง! ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!”

หลินหยางตื่นเต้นจนตัวสั่น ไม่กล้าลังเลอีก เขารีบหยิบวัตถุดิบทั้งหมดที่ตนเองมีอยู่ขึ้นมา จากนั้นเริ่มทำการปรุงยา…