สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1716

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ซูเหยียนที่กำลังจะเดินไปอดไม่ได้ที่จะชะงักงัน จากนั้นรีบพูดขึ้นว่า“หลินหยาง! คุณ…..คุณพูดบ้าบออะไร? พวกเราเตรียมของล้ำค่าที่ไหนกันล่ะ? คุณอย่าพูดเลอะเทอะ!ระวังเดี๋ยวพวกเราจะลงภูเขาไปไม่ได้หรอก!”

“สบายใจเถอะเสี่ยวเหยียน ของล้ำค่านะเหรอ พวกเรามี กลัวอะไรล่ะ?”หลินหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

“พวกเรามีที่ไหนกัน?”

“ผมซื้อมาจากถนนกู่หวานหลายชิ้น ยังอยู่ที่ตัว น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

“คุณ….”ซูเหยียนร้อนใจจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา

ที่นี่มันคือสถานที่แบบไหน หลินหยางคนนี้ยังแยกแยะไม่ออกเหรอ?

ฝ่ายตรงข้ามเป็นกลุ่มคนที่ไม่มีเหตุผล ถ้าทำให้พวกเขาไม่พอใจขึ้นมา อย่างนั้นจุดจบไม่ใช่ว่ามันน่าสังเวชมากเลยเหรอ?

ซูเหยียนกัดฟันกรอดจ้องเขม็งใส่หลินหยาง ภายในใจรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้ที่พาผู้ชายคนนี้มาด้วย

แต่ในเวลานี้ เธอก็ห้ามไว้ไม่ได้แล้ว

“อ้อ? คุณมีของล้ำค่าอะไรเหรอ?”ผู้อาวุโสใหญ่หรี่ตาจ้องมองหลินหยาง “ผมจะบอกคุณให้นะ คุณอย่ามาตบตาผม! ถ้าคุณกล้ามาตบตาผม ผมจะตัดแขนตัดขาคุณ โยนทิ้งลงภูเขา!”

ซูเหยียนได้ยิน ถึงกับหน้าซีดเผือด

แต่ทว่ากลับได้เห็นหลินหยางคลำหาของอยู่บนตัวสักพักหนึ่ง เป็นเวลานานก็ยังควักอะไรออกมาไม่ได้ จนตอนสุดท้ายได้หยิบแหวนวงหนึ่งออกมา แล้วยื่นส่งไป

“ผู้อาวุโส คุณว่าแหวนวงนี้…เป็นยังไงบ้างครับ?”

“อ้อ?”

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นแล้วสายตาก็จับจ้องมองไปทางแหวนที่สุกสกาวอยู่บนมือของหลินหยาง

คนบริเวณโดยรอบต่างพากันมองดูด้วย

ทุกส่วนของแหวนเปล่งประกาย ด้านบนมีอัญมณีหนึ่งเม็ด คิดไม่ถึงว่าอัญมณีจะเปล่งประกายแสงเจ็ดสีออกมา มันมหัศจรรย์มาก

ซูเหยียนค่อนข้างแปลกใจ เธอไม่ได้สังเกตว่าบนนิ้วของหลินหยางยังได้มีการสวมใส่แหวนที่มหัศจรรย์แบบนี้ด้วย

ผู้อาวุโสใหญ่เอียงคอส่งสายตา

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างรีบวิ่งมาเอาแหวนไปมอบให้ผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสใหญ่ดูอยู่พักใหญ่ๆ ตรวจสอบดูอย่างละเอียด กลับได้เห็นด้านในอัญมณีมีแสงแฉลบผ่าน เหมือนกับมีมังกรแหวกว่ายอย่างคลุมเครือ มันน่ามหัศจรรย์มาก

ผู้อาวุโสใหญ่หายใจถี่ยิบ รีบพูดขึ้นว่า“ล้ำค่า! ล้ำค่ามาก ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

ซูเหยียนได้ยิน รู้สึกประหลานใจมาก

“คุณเอาแหวนนี้มาจากไหน?”

“ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนที่ผมว่างผมเดินไปหยิบเลือกมันมาได้จากถนนกู่หวาน”หลินหยางยิ้มและพูดขึ้น

“ซื้อมาเท่าไหร่เหรอ?”

“สองร้อยหยวน”

“สอง…..สองร้อยหยวน? อย่างนี้คือคุณบังเอิญ?”ซูเหยียนพูดด้วยความตื่นตะลึง

“เป็นยังไง?สามีของคุณดวงไม่เลวใช่ไหมล่ะ?”หลินหยางยิ้มและพูดขึ้น

ซูเหยียนกรอกตาขาวมองบนใส่เขา ท่าทางแบบนี้ ช่างสง่างามจริงๆ เธอมองไปที่หลินหยางภายในใจอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว

เขาสูดลมหายใจเบาๆ ถามผู้อาวุโสใหญ่ขึ้นว่า“เป็นยังไงครับ? ผู้อาวุโสใหญ่ แหวนวงนี้เข้าตาคุณไหม?”

“ดีมาก! มันดีมาก! !”สีหน้าผู้อาวุโสใหญ่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม รีบพยักหน้า

“อย่างนั้นเรื่องดินแดนดอกชิงหลานฮวาล่ะครับ”หลินหยางรีบถามขึ้น

“ไม่ต้องรีบร้อน สหายท่านนี้ ขอถามหน่อยว่าคุณคือใคร?”ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มเล็กน้อยถามขึ้น ท่าทีดีขึ้นมาก

“อ้อ ผมชื่อหลินหยาง เป็นสามีของเธอครับ”หลินหยาง

“คุณคือสามีของเด็กผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

“ใช่ครับ”

“อย่างนั้นคุณก็เป็นนักธุรกิจเมืองเจียงเฉิน?”

“เอ่อ…ไม่ใช่ครับ ภรรยาของผมทำธุรกิจ ผมไม่ใช่ครับ ผมทำงานที่ร้านขายยาของคนอื่นครับ”หลินหยางพูดขึ้น

“พอพูดมาอย่างนี้ คุณก็ไม่ได้นับว่าเป็นนักธุรกิจ?”

“ประมาณนั้นครับ….ทำงานเป็นลูกจ้าง….”

“เป็นพวกคุณที่มอบให้ผู้อาวุโสของพวกเรา!”

“มีเหตุผลจะเอากลับคืนที่ไหนกัน? คุณกำลังหลอกพวกเราใช่ไหม?”

“แนะนำคุณพูดให้ดีหน่อย อย่าพูดจาเลอะเทอะ!”

“ถ้ายังใส่ร้ายป้ายสีผู้อาวุโสของพวกเรา ผมจะจัดการคุณซะ!”

ทุกคนแย่งกันพูด แม้แต่คนของคุณชายเฉิงยังพูดเชียร์เลย

ซูเหยียนโมโหแทบระเบิด คนทั้งคนตัวสั่นระริก

แต่หลินหยางไม่สนใจ ตบที่ไหล่เธอเบาๆแล้วพูดว่า“เสี่ยวเหยียน ไม่เป็นไร เอาแหวนให้เขาไปก็จบ พวกเรากลับกันเถอะ”

“แต่ว่า…..”

“ไม่เป็นไร ก็แค่สองร้อยหยวนเท่านั้นเอง”

“คือ….ก็ได้! พวกเราไปกัน!”

ซูเหยียนรู้สึกไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก แต่เวลานี้ทำได้เพียงอดทน ถึงยังไงเมื่อพวกเขาไม่ฟังเหตุผลแล้ว คนที่เสียเปรียบยังไงก็เป็นพวกเธอ

ทั้งสองคนหมุนตัวจะเดินไป

“เดินทางปลอดภัย ผมไม่ส่งนะครับ”

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะเหอะๆพูดขึ้น

ซูเหยียนกัดฟันกรอด

แต่ตอนที่หลินหยางจะสาวเท้าเดินออกไป จู่ๆเขาก็หันมา

“ผู้อาวุโสใหญ่ ก่อนที่ผมจะไป ผมขอเตือนคุณหน่อยครับ”

“เตือนอะไร?”ผู้อาวุโสใหญ่ถามอย่างราบเรียบ

“แหวนวงนี้ เกรงว่าคุณ…สวมมันไม่ได้หรอก”

พูดจบ ก็จูงมือของซูเหยียนออกไปจากพรรคฉงโจวเลย