สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 475

แต่ว่า…หลินหยางกลับพบว่าเสื้อบนหน้าอกของตัวเองมีร่องรอยของความฉีกขาดปรากฏขึ้น หลังจากนั้นมีเลือดสีแดงซึมออกมาเล็กน้อย

"ลมปราณ?"

หลินหยางรู้สึกตกใจ

"ได้ยินมาว่าคุณเป็นพวกใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์" ชายหัวล้านหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด "อย่าคิดว่าผมไม่มีปืนแล้วจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ผมเคยเอาชีวิตคนที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์เหมือนกัน! เพียงแต่ไม่รู้ว่าไอ้วิชาการแพทย์ของคุณ จะรับการโจมตีของผมได้สักกี่กระบวนท่า!"

พูดจบ ชายหัวล้านพุ่งตรงเข้าหาพร้อมกับมีดสั้นอีกครั้ง

การเคลื่อนไหวของเขาคล่องแคล่วและดุดันมาก!

นี่ไม่ใช่มีดสั้นธรรมดา แต่มันเป็นมีดสั้นที่ถูกปกคลุมด้วยกำลังภายในอีกชั้น

หลินหยางคิดไม่ถึงว่าชายหัวล้านคนนี้กำลังภายในของผู้ชายคนนี้จะฝึกถึงขั้นสามารถปล่อยสู่ภายนอกได้แล้ว มันน่ากลัวเพียงใด

เกรงว่าฝีมือกันต่อสู้ของเขาถึงขั้นอยู่เหนือกว่าซือหม่าซั่วฟาง!

ตกลงใครกันแน่ ถึงขั้นส่งยอดฝีมือแบบนี้มาจัดการเขา?

แววตาของหลินหยางเยือกเย็นลง ยกแขนขึ้นอย่างกะทันหัน

ฟิ่วฟิ่วฟิ่วฟิ่ว…

เข็มเงินนับไม่ถ้วนพุ่งออกจากนิ้วมือของเขา บินตรงเข้าไปหาชายหัวล้าน

แต่ชายหัวล้านราวกับเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว เขาเหวี่ยงมีดสั้นที่อยู่ในมือด้วยความชำนาญ

ติง! ติง! ติง! ติง…

เข็มเงินโดนเขาฟันทิ้งจนหมด

รูม่านตาของหลินหยางหดเล็กลง

ชายหัวล้านใช้กำลังทั้งหมดที่มีแทงมีดสั้นตรงเข้ามาอีกครั้ง

หลินหยางยกแขนขึ้นคว้าข้อมือของชายหัวล้าน หยุดมีดสั้นของเขาได้ทันเวลา

แต่มีดสั้นกลับเริ่มขยับทีละนิด ปลายมีดที่แหลมคมของมีดสั้นแทงลงไปที่หัวไหล่ของหลินหยาง

ไม่ได้!

พละกำลังของชายหัวล้านคนนี้มีมากจนน่าตกใจ!

เขาไม่เพียงแต่เป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ธรรมดา การเคลื่อนไหวและพละกำลังของเขา เกรงว่าน่าจะบรรลุถึงระดับปรมาจารย์กำลังภายในแล้ว!

เขาไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาแน่นอน!

สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลง ออกแรงอย่างกะทันหัน แต่กลับไม่สามารถผลักชายหัวล้านออก

ภายใต้สถานการณ์ที่คับขัน! หลินหยางหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาเสียบลงบนไหล่ของตัวเอง

ทันใดนั้น ชายหัวล้านโดนกระแทกจนกระเด็นออกไปพุ่งชนเข้าสายกำแพงที่อยู่ไม่ไกล

โครม!

กำแพงโดนกระแทกจนเกิดรอยแตกร้าว

ชายหัวล้านล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น ท่าทางดูสะบักสะบอมมาก

"พูด ตกลงใครส่งคุณมากันแน่?"

หลินหยางดึงเข็มเงินเล่มนั้นออก หลังจากนั้นเสียบลงบนตัวอีกหลายที่ ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาชายหัวล้าน

"ฝันไปเถอะว่าผมจะบอกคุณ!" ชายหัวล้านตะโกนเสียงดัง พุ่งเข้ามาอีกครั้ง มีดสั้นของเขาเหมือนกับเป็นเขี้ยวของอสรพิษ น่าสะพรึงกลัวมาก

ฟิ่วฟิ่วฟิ่ว…

เข็มเงินบินออกไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่ต่างอะไรจากเดิม โดนชายหัวล้านปัดป้องลงพื้นจนหมด

แต่ก่อนที่มีดสั้นจะหยุดลง หมัดของหลินหยงพุ่งออกไปอีกครั้ง

ลมหายใจของชายหัวล้านหยุดชะงัก เขารีบยกแขนขึ้นมาประสานการเป็นรูปกากบาท คิดจะรับหมัดนี้เอาไว้

แต่วินาทีต่อมา หมัดของหลินหยางกลายเป็นฝ่ามือ จับแขนของชายหัวล้านเอาไว้อย่างแน่น หลังจากนั้นออกแรงอย่างกะทันหัน

แคว่ก

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

"อ๊าก! ! !"

ชายหัวล้านส่งเสียงกรีดร้องครวญคราง

"พูดมา ถ้ายังไม่พูดคุณจะไม่มีโอกาสพูดอีกแล้ว!" สีหน้าของหลินหยางเต็มไปด้วยความเย็นชา ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ที่แท้…ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินร้ายกาจมากขนาดนี้เลย เหอะเหอะ น่าสนใจ น่าสนใจ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องแปลกทีซือหม่าซั่วฟางพ่ายแพ้ในมือของคุณ!" บนหน้าผากของชายหัวล้านเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่มุมปากยังคงปรากฏให้เห็นรอยยิ้ม

"ซือหม่าซั่วฟาง? คุณเป็นคนของตระกูลซือหม่า?" แววตาของหลินหยางสั่นไหวเล็กน้อย ถามด้วยความสงสัย

แต่คราวนี้ ชายหัวล้านไม่พูดอะไรอีก

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง ในขณะที่กำลังจะไล่บี้ถามชายหัวล้าน กลับได้ยินชายหัวล้านตะโกนเสียงดังอย่างกะทันหัน "ผมยอมมอบตัว! ยอมมอบตัวแล้ว! ผมปล่อยตัวประกันแล้ว!"

เขาตะโกนสุดเสียง

หลังจากที่เสียงตะโกนของเขาจบลง…

บูม!

ประตูโดนถีบจนเปิดออก ตำรวจสายตรวจจำนวนมากวิ่งเข้ามาพร้อมกับยกปืนเล็งมาทางนี้

เขาไม่ใช่

เขาเองก็เป็นคนธรรมดามีเลือดมีเนื้อ

ยิ่งไปกว่านั้น…เขามีความกล้ามากกว่าผู้คนส่วนใหญ่!

บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะโดนคนอื่นเข้าใจผิดตั้งแต่เริ่ม…

"ลูกแม่!"

ในตอนนั้นเอง เสียงตะโกนที่แหลมมากดังขึ้น ทำลายความคิดของซูเหยียนโดยตรง

ร่างกายของเธอสะดุ้ง หันไปมองด้านข้าง พบว่าจางชิงหยูและซูกวงกำลังเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"แม่!"

ซูเหยียนรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วเรียกจางชิงหยู่

จางชิงหยู่วิ่งเหยาะๆเข้ามากระโดดกอดซูเหยียน เธอปล่อยโฮพร้อมกับน้ำตาที่ทะลักออกมาทันที

"ลูกที่น่าสงสารของฉัน ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า? ลูกทำแม่ตกใจหมดเลย! ตกลงมันไอ้สาระเลวคนไหนจับตัวลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน? มันจะต้องไม่ตายดี! มันจะต้องตกนรก! มีลูกไม่มีก้นไม่มีตา"

จางชิงหยู่ร้อยไห้ไปพลางสาบแช่งชายหัวล้านไป

"ชิงหยู่ เป็นอะไรหรือเปล่า?" ซูกวงที่อยู่ด้านข้างรีบเดินเข้ามาถาม

"พ่อสบายใจได้ หนูไม่เป็นอะไร" ซูเหยียนรีบปลอบใจพ่อแม่ของตัวเอง

จางชิงหยู่กวาดสายตามองซูเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเลือด เมื่อเห็นว่าบนตัวของซูเหยียนไม่มีบาดแผล เธอถึงรู้สึกวางใจลง

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" ซูกวงก็ถอนหายใจ

"ไป ลูกแม่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ แม่จะทำของอร่อยให้กินเรียกขวัญลูก คงตกใจมากเลยใช่หรือเปล่า? พรุ่งนี้พวกเราไปไหว้พระสะเดาะเคราะห์ที่วัด" จางชิงหยู่กลืนน้ำลายแล้วพูด

"ได้ แต่ว่าครั้งนี้ต้องขอบคุณหลินหยาง ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเขา เกรงว่าหนูคง…"

"หลินหยาง?"

ก่อนที่ซูเหยียนจะพูดจบ จางชิงหยู่พูดขัดจังหวะเสียก่อน

เธอเหลือบมองหลินหยางแวบหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ลูกแม่ ฉันขอเตือนเธอเอาไว้ก่อนเลยนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามเธอติดต่อกับคนไร้ประโยชน์คนนี้อีกไม่ว่ากรณีใด เขา ไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลซูอีกแล้ว!"

คำพูดประโยคนี้ทำให้ซูเหยียนหน้าถอดสี

"แม่ แม่…แม่กำลังพูดอะไร?"

"พูดอะไร? พ่อของเธอเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว! เธอรู้หรือเปล่าว่าไอ้ลูกสุนัขคนนี้ทำอะไรลงไปบ้าง? พวกเธอยังไม่ทันได้หย่ากันเลย เขาก็รีบร้อนที่จะไปหาครอบครัวอื่น เตรียมตัวเกาะผู้หญิงรวยๆคนอื่นแล้ว!" จางชองหยู่พูดด่า

หลินหยางขมวดคิ้ว

"เกาะผู้หญิงรวย? เกาะใคร?" ซูเหยียนงงเป็นไก่ตาแตก