ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 3

ในเรือนหลังเล็กโกโรโกโส

สาวใช้เยว่เอ๋อร์กำลังเดินวนเวียนไปมา สองมือกำแน่นอย่างกระวนกระวายใจ และคอยชะเง้อมองข้างนอกตลอดเวลา ยามเห็นร่างที่คุ้นเคยนั้น นางก็พุ่งตัวออกไปทันใด

“พระชายา!”

นางรีบปรี่เข้าไปกุมมือสองของฉู่เชียนหลี ก่อนตรวจดูทั้งบนล่างซ้ายขวาหน้าหลัง “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” ท่านอ๋องไม่ได้ทำให้ท่านลำบากใช่หรือไม่เจ้าคะ? พระชายารองเซียวนั่นรังแกท่านหรือไม่เจ้าคะ? พวกเขาเรียกท่านไปทำสิ่งใดเจ้าคะ?”

ฉู่เชียนหลีกะพริบตา

เยว่เอ๋อร์เป็นสาวใช้ที่ปรนนิบัตินางมาสิบปีแล้ว เติบโตมาพร้อมกับนางตั้งแต่เล็ก สนิทกันดังพี่สาวน้องสาว

นางส่ายหัวพลางผลักประตูเข้าไปในห้อง เรื่องแรกที่ทำก็คือปรี่เข้าไปที่โต๊ะแต่งหน้า และคว้าเอากระจกทองเหลืองแสนเก่าเขรอะขนาดเท่าฝ่ามือ

อี๋...

น่าเกลียดชะมัด!

แม้จะทำใจมาแล้ว แต่เมื่อได้เห็นใบหน้านี้ นางก็ยังต้องตกใจกับตัวเอง

ภาพสะท้อนในกระจกทองเหลืองนั้น ครึ่งหน้าของสตรีหยาบขรุขระ เหมือนถูกเผาด้วยไฟร้อน ผิวหนังยู่ย่น อัปลักษณ์น่าตกใจกลัว เหมือนปีศาจไม่มีผิด ใครพบเห็นเข้า ตกกลางคืนต้องมีอันฝันร้าย

เยว่เอ๋อร์กังวลว่าพระชายาจะน้อยเนื้อต่ำใจจึงรีบดึงกระจกทองเหลืองออก ก่อนปลอบโยนว่า “พระชายา ท่านไม่ต้องดูอีกแล้วเจ้าค่ะ คำโบราณว่าไว้ดีนัก เมื่อคนเราเกิดมาย่อมต้องมีประโยชน์ ท่านจะต้องได้รับความสุขที่เป็นของท่านเองเป็นแน่เจ้าค่ะ...”

คุณหนูผู้น่าสงสาร

ครั้งอยู่ในจวนอัครมหาเสนาบดีนั้น บิดาไม่รัก มารดาไม่ใคร่ และโดยเหล่าพี่สาวรังแกอย่างสาหัส ยามแต่งเข้าจวนอ๋องเฉินก็ไม่เป็นที่ชื่นชอบ สวรรค์ช่างไม่เปิดตาเสียเลย!

ฉู่เชียนหลีเอามือทาบรอยอัปลักษณ์บนใบหน้า หากดำดิ่งสู่ห้วงความคิด

ครั้งเยาว์วัย คล้ายว่าจะไม่มีสิ่งใดใบบนหน้าของนาง...

ทันใดนั้น หางตาก็ปรายไปยังสิ่งที่อยู่บนข้อมือ ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นสูงสามฉื่อ ด้วยความตกใจ

“เฮ้ย!”

เยว่เอ๋อร์ตกใจยกใหญ่ “พระชายา เป็นอันใดไปเจ้าคะ?”

“นิ้วมือทอง!” ฉู่เชียนหลีกระโดดขึ้นบนโต๊ะได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถลกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นกำไลเงินคู่หนึ่งบนข้อมือ

เยว่เอ๋อร์ร้องตกใจ “สวรรค์! ท่านอ๋องช่างโหดร้ายนัก ถึงกับเอาห่วงมาล่ามท่านไว้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน