ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 9

อะไรนะ!

ดวงตาฉู่เชียนหลีเบิกกว้างทันที ดวงตาทั้งสองลูกแทบหลุดออกจากเบ้า

“นี่พระชายาดีใจหรือ?” เฟิงเย่เสวียนชำเลืองนางแวบนาง เก็บอาการตกใจกับตะลึงงันของนางไว้ในสายตา พลันมีแววเจตนาร้ายแล่นผ่านดวงตาอย่างเร็ว

ฉู่เชียนหลีอยากร้องไห้จริงๆ

ดีใจแม่เจ้าสิ!

เสียงออดอ้อนร่างอรชรอย่างเซียวจือฮว่าเจ้าไม่เอา แต่จะเอานางที่อัปลักษณ์ไร้ความงาม เจ้าบ้านนี่ตาบอดหรืออย่างไร ของแปลกเช่นนี้ก็กล้าเอา

อุจจาระที่สุนัขก็ไม่กิน แต่เขากลับกินเก่งยิ่งกว่าสุนัข

ด่าทอในใจ สีหน้าแสร้งปลื้มปีติอย่างคาดไม่ถึง “หา จริงหรือ จริงหรือ ความสุขมากะทันหันเกินไป ข้าอึ้งไปชั่วขณะ ข้าจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ จะได้ปรนนิบัติท่านอ๋องได้ดียิ่งขึ้น!”

พูดจบก็สับขาวิ่งทันที

เพิ่งพุ่งออกไปครึ่งก้าว ปกคอเสื้อด้านหลังก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าไว้

“ไม่เป็นไร ข้าชอบรสชาติดั้งเดิม”

เชี่ย!

ชอบของแปลกอย่างนี้เลย!

ไม่ให้นางอาบน้ำ แล้วนางจะหาโอกาสหนีได้อย่างไร

ไม่ทันได้คิดมาก เฟิงเย่เสวียนได้เข้าใกล้นางแล้ว นางเซถอยหลังอย่างตื่นตระหนกหนึ่งก้าว ล้มก้นทิ่มนั่งลงบนหินภูเขาจำลองก้อนหนึ่ง เฟิงเย่เสวียนถือโอกาสนี้โน้มตัวเข้าไป แขนทั้งสองข้างกางออกด้านข้างนาง โอบคนไว้ในอ้อมแขนโดยตรง

อันตราย!

สูดดมกลิ่นอายสะระแหน่ที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวผู้ชาย สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในหัวฉู่เชียนหลี แม้กระทั่งต่อมน้ำเหลืองในลำคอก็กำลังดังเค้งๆ

นางกลอกตาอย่างรวดเร็ว พลันกล่าว “ท่านอ๋อง ข้าออกไปข้างนอกทั้งวัน บนตัวมีแต่เหงื่อ”

เฟิงเย่เสวียนก้มมองนาง “ข้าไม่ถือสา”

“ข้าไม่ได้แปรงฟัน!”

เฟิงเย่เสวียนเชยคางผอมของนางขึ้น ดวงตาดำเหลือบลงเล็กน้อยมองนางอย่างเหยียดหยาม “ไม่เป็นไร”

ร่างกายของฉู่เชียนหลียิ่งหดเกร็ง “ข้า ข้า ข้ารักแร้เหม็นด้วย!”

“ข้าผายลม!”

“ข้าเป็นริดสีดวง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน