ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 15

“ทั้งหู่พั่วและเฟ่ยชุ่ยช่วงนี้ต้องเก็บตัวเพื่อรักษาอาการป่วยอยู่ มิอาจให้พบผู้ใดได้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันกล่าวออกมา “หากพวกนางรักษาตัวจนหายเมื่อใดแล้ว ข้าจักให้หู่พั่วไปที่จวนท่านอ๋องสามเพื่อขอเข้าเฝ้าเจ้าเอง”

หลังจากได้ยินฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยออกมาเช่นนั้น มุมปากของฉินเสวี่ยเย่ว์พลันยกยิ้มได้ใจขึ้นมาในทันที

นางได้ทำการติดสินบนผู้ขนส่งสินค้าของจวนท่านอ๋องเจ็ดเอาไว้ ให้นำร่างที่จะหมดหายใจอยู่รอมร่อของหู่พั่วมาส่งที่เรือนแห่งนี้ โดยห้ามมิให้ผู้ใดพบเห็น

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่เพิ่งยอมรับว่าหู่พั่วอยู่ในเรือนนั้น

เช่นนี้ ขอแค่มีคนเข้าไปพบเห็นร่างของหู่พั่วที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลทั่วร่าง แผนการของนางก็จักสำเร็จเสียที

“หู่พั่วและเฟ่ยชุ่ยป่วยทั้งคู่เลยหรือ? หู่พั่วที่มีร่างกายแข็งแรง มักไม่ค่อยเจ็บไม่ค่อยป่วยนั้น เหตุใดจู่ ๆ ก็ล้มป่วยลงได้เล่า?” ฉินเสวี่ยเย่ว์กล่าวออกมาด้วยท่าทีใสซื่อ “เอ๋ ข้างกายท่านมีสาวใช้คอยรับใช้อยู่ข้างกายเพียงแค่สองคนงั้นหรือ เช่นนั้นผู้ใดเป็นผู้มาดูแลอาหารการกินและคอยปรนนิบัติรับใช้ท่านกัน?”

“เจ้ามิจำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตอบกลับ

“ท่าน ให้ข้าได้พบหน้าหู่พั่วหน่อยได้หรือไม่?” ฉินเสวี่ยเย่ว์ขอร้องอ้อนวอนออกมา “จวนท่านอ๋องสามมีหมอหลวงมากฝีมืออยู่จำนวนมาก หากสิ่งใดที่ข้าช่วยได้ข้าก็อยากจะช่วย ท่านพี่เอาแต่ลีลามากท่าเช่นนี้ หรือว่ามีอะไรที่ปิดบังมิอยากให้พวกเรารับรู้งั้นหรือ? หรือว่า ท่านพี่จงใจมิอยากให้พวกเราพบหน้าหู่พั่ว?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้แต่ลอบหัวเราะอยู่ภายในใจ

สตรีนางนี้ ค่อยก้าวเข้ามากดดันนางทีละขั้น คงจะอยากบีบบังคับนางให้ไร้หนทางสู้กระมัง

หากเป็นผู้อื่นละก็ เกรงว่าคงเผยความลับและตกไปอยู่ในแผนการของนางแล้ว

น่าเสียดาย ที่คนที่ฉินเสวี่ยเย่ว์ต้องมาเจอนั้นคือนาง!

“พระชายาเจ็ดเพคะ” แม่นมที่นิ่งเงียบมาเนิ่นนานพลันโค้งกายทำความเคารพตนในทันที “บ่าวคือแม่นมกงเจิ้งซือเพคะ เป็นพระชายาอ๋องสามที่มาขอร้องให้ทางกงเจิ้งซือมาดูแลเรื่องที่มีสาวใช้ถูกทรมานอย่างทารุณ บ่าวจึงได้มาที่นี่”

“พระชายาอ๋องเจ็ดคงจะรู้เรื่องกฎหมายของราชวงศ์ตงลู่หวังเป็นกระมัง ถึงแม้ว่าสถานะบ่าวในจวนจักต่ำต้อย ทว่า พวกเขาล้วนแต่มีประวัติอยู่ในราชวงศ์แห่งนี้ หากว่าพวกเขามิได้ทำผิดอันใดที่ร้ายแรง เจ้านายมิอาจลงมือทุบตีพวกเขาตามใจตนเองได้ หากว่าพระชายาอ๋องเจ็ดเป็นผู้บริสุทธิ์จริง ได้โปรดเรียกตัวแม่นางหู่พั่วออกมาด้วยเถิดเพคะ นางปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อใด บ่าวจักกลับวังไปในทันที หากว่าพระชายาอ๋องเจ็ดมิอาจเรียกตัวแม่นางหู่พั่วออกมาได้ละก็ เช่นนี้ก็อย่าได้โกรธเคืองที่บ่าวต้องรายงานเรื่องนี้ให้พระพันปีหลวงได้ทรงทราบเลยนะเพคะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

กงเจิ้งซือเป็นกรมที่ดูแลและรับผิดชอบของนางในวังหลวง โดยกรมนี้ถูกก่อตั้งขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรงของพระพันปีหลวงนั่นเอง

ว่ากันว่ายามที่พระพันปีหลวงยังทรงพระเยาว์นั้น เนื่องด้วยครอบครัวที่ยากจนข้นแค้นจึงถูกส่งตัวมาขายให้เป็นทาส ชีวิตในวัยเด็กของพระนางจึงเต็มไปด้วยความยากลำบากยิ่งนัก นับว่าโชคดีที่พระนางมีความกล้าหาญและเฉลียวฉลาดเป็นอย่างยิ่ง จึงได้รอดพ้นจากความตายมาได้หลายครั้งหลายครา หลังจากได้พบกับองค์จักรพรรดิผู้สถาปนาแว่นแคว้นนั้น พระนางจึงได้ร่วมมือกันสร้างประเทศราษให้อยู่เหนือจากอริศัตรูทั้งปวง

เนื่องด้วยพระนางมีประสบการณ์ในวัยเยาว์ที่ลำบากยากเข็ญนั้น พระนางจึงเกลียดระบบทาสและต้องการยกเลิกมันเป็นอย่างยิ่ง ทว่า เรื่องนี้กลับทำให้เกิดกระแสต่อต้านขึ้นมาเป็นจำนวนมาก ยามที่กำลังก่อตั้งราชวงศ์ใหม่ขึ้นมานั้น เพื่อที่ต้องการจะสยบคลื่นลมพายุที่จะเกิดขึ้น นางจึงได้ยอมละทิ้งเรื่องการยกเลิกระบบทาสทิ้งไป พร้อมทั้งแต่งตั้งตำแหน่งกงเจิ้งซือขึ้นมา ก่อนจะประกาศกฎหมายขึ้นมาว่า เจ้านายมิอาจทุบตีหรือรังแกบ่าวได้ตามใจชอบ ทั้งยังมิสามารถทารุณกรรมบ่าวไพร่ได้อีก นั่นจึงทำให้มีกฎหมายนี้ไม่ค่อยสอดคล้องกับราชวงศ์ตงลู่หวังมากนัก

กงเจิ้งซือคือกรมที่ความเที่ยงตรงและชอบธรรม หากผู้ใดพบว่ามีเจ้านายทำการสังหารบ่าวไพร่นั้น พวกเขาจักเข้ามาตรวจสอบในทันที

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นึกชื่นชมบุคคลในตำนานเช่นพระพันปีหลวงยิ่งนัก อีกทั้งนางหาได้เกลียดกงเจิ้งซือไม่

“แม่นมเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงมีท่าทีให้เกียรติต่อแม่นมขึ้นมา “มิใช่ว่าข้ามิอยากเรียกตัวเฟ่ยชุ่ยกับหู่พั่วให้ออกมาไม่ ทว่า เรื่องนี้อาจกล่าวออกมาได้ยาก สาวใช้นามว่าเฟ่ยชุ่ยนั้นมีอาการไอไม่หยุด หู่พั่วที่อาศัยอยู่กับนางนั้น ก็มีอาการไอตามไปด้วย อีกทั้งพวกนางทั้งสองก็มีร่างกายที่สูบผอมลงไปมาก”

“ช่วงนี้ทั้งสองมิค่อยได้มาปรากฏตัวต่อหน้าผู้อื่น เป็นเพราะกลัวว่าจักทำให้ผู้อื่นติดโรคไปกับพวกนางได้เพคะ มีท่านหมอสงสัยว่าอาการของพวกนางทั้งสองคนคล้ายว่าจักเป็นวัณโรค วัณโรคเป็นโรคติดต่อแพร่เชื้อกันได้ง่ายมากนัก หากว่าพวกนางแพร่เชื้อใส่พวกท่านและพวกท่านนำไปแพร่ใส่อื่นละก็ บางทีอาจจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ก็ได้ ข้ามิอยากลองเสี่ยงดวงกับเรื่องเช่นนี้หรอกนะเพคะ”

“วัณโรค?” สีหน้าของฉินเสวี่ยเย่ว์พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

นางได้ยินหู่พั่วบ่นมาก่อนว่า เฟ่ยชุ่ยไอตลอดทั้งวันทั้งคืน ทำเอานางนอนไม่หลับเลยสักนิด

วัณโรคเป็นโรคติดต่อ หากผู้ใดได้รับเชื้อมาละก็ มีโทษเท่ากับโทษประหารชีวิตในทันที

“แค่สงสัยว่าเป็นวัณโรค ทว่า ยังมิได้รับการยืนยันจากท่านหมอที่แท้จริงไม่ พวกท่านเข้าไปดูพวกนางเถิด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินไปหยุดที่หน้าห้องที่เฟ่ยชุ่ยอาศัยอยู่ในทันที ก่อนจะผลักให้ประตูถูกเปิดออก

หน้าต่างในห้องนั้นถูกปิดสนิด ม่านสีเข้มพลันถูกดึงปิดลงมา แสงไฟสลัวที่อยู่ภายในห้อง น่าอึดอัดเสียจน แทบจะมิมีอากาศให้หายใจ ดูน่าอึดอันยิ่งนัก

เมื่อประตูถูกเปิดออกนั้น พลันมีกลิ่นเหม็นของเลือดลอยคละคลุ้งออกมาอย่างรุนแรงในทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน