ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 17

“พระนาง บ่าวจะประคองท่านเข้าเรือนก่อนเพคะ” ตอนที่เฟ่ยชุ่ยเดินเข้ามา รองเท้าได้สัมผัสกับรอยเลือดแล้ว

รอยเท้าประทับลงไปบนพื้นหิมะ ทำให้สีค่อย ๆ จางลง

สีขาวซีดและสีแดงสด สีสันที่อยู่ภายในความทรงจำมาโดยตลอด สีเหล่านั้น เป็นสีที่เข้าใกล้กับความตายมากที่สุด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จ้องมองเลือดสีแดงสดที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ สีหน้ายิ่งขาวซีด

“เฟ่ยชุ่ย ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าล้างเลือดออกก่อนเถิด ขอเพียงแค่ล้างเลือดออก ข้าจะหายเป็นปกติเอง” นางปากสั่น เหงื่อแตกพลั่ก

สำหรับผู้ที่เคยทำงานเป็นหมอเช่นนาง อาการกลัวเลือด หรือที่รู้จักกันในชื่อโรคกลัวเลือด เป็นอาการทางจิตประเภทหนึ่ง และเป็นตัวการหลักที่ทำลายอาชีพทางการแพทย์ของนาง

นางรักษาผู้คนให้หายดีมามากมาย แต่กลับรักษาตนเองให้หายดีไม่ได้

ทุกครั้งที่อาการกำเริบ ก็จะเป็นความทุกข์ยากอย่างหนึ่ง และวันนี้ยิ่งรุนแรงขึ้น

เฟ่ยชุ่ยทำได้เพียงไปนำน้ำมา แล้วล้างเลือดสีแดงสดบริเวณรอบ ๆ

หลังจากเลือดถูกล้างเรียบร้อยแล้ว แต่ภายในอากาศยังคงทิ้งกลิ่นคาวของเลือดเอาไว้

โชคดีที่หิมะตกหนัก หิมะสีขาวที่ล่วงโปรยปราย หลังจากแผ่นหินเปื้อนเลือดถูกหิมะกลบมิด อาการของฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็กลับเป็นปกติเล็กน้อย

นางลุกขึ้นช้าๆ เนื่องจากลุกเร็วเกินไป ทำให้รู้สึกเวียนศีรษะรุนแรง ร่างกายโซไปเซมาสองสามที โชคดีที่จับราวกั้นเอาไว้ทันถึงได้ไม่หกล้ม

เฟ่ยชุ่ยรีบไปประคองนางเอาไว้ “พระนาง ท่านเข้าไปพักในเรือนก่อนเพคะ”

“อืม” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับเข้าไปในห้อง

เปลวไฟจากการเผาถ่านไม้ในห้องกำลังลุกโชน เต็มไปด้วยความอบอุ่น ซึ่งแตกต่างจากความหนาวเหน็บด้านนอกอย่างสิ้นเชิง

เฟ่ยชุ่ยหยิบที่รองนั่ง ประคองนางเพื่ออบอุ่นร่างกายที่ด้านหน้าเตา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยกมือที่สั่นเทาเข้าใกล้เตาไฟ ถ่านไม้เผาไหม้รุนแรง เปลวไฟที่พวยพุ่ง กลายเป็นดั่งมังกรไฟตัวหนึ่ง ที่กำลังเวียนวนพร้อมส่งเสียงคำรามรอบเตาไฟ

อบอุ่นร่างกายไปได้สิบนาที ในที่สุดร่างกายที่เยือกแข็งก็อบอุ่นขึ้น

“พระนาง เหตุใดข้อมือของท่านจึงกลายเป็นสีเขียวละเจ้าคะ” ตอนที่เฟ่ยชุ่ยเห็นข้อมือของนาง ก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ “เขียวมากขนาดนี้ มองดูไปช่างน่าตกใจเหลือเกินเพคะ”

“ไม่เป็นอะไร แค่ฟกช้ำ ทายาหน่อยก็หายดีแล้วล่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เจ้าไม่ต้องกังวล” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หมุนข้อมือ ยังรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย

ข้อมือนี้เรียวเล็กจนเกินไป ราวกับจะหักได้ทุกเมื่อ

ร่างกายร่างนี้ก็ค่อนข้างพ่ายผอม กำลังน้อยนิด ทั้งยังเจ็บออด ๆ แอด ๆ ตลอดเวลา ไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าใด

วันข้างหน้า นางจะต้องบำรุงเป็นอย่างดีเสียแล้ว ออกกำลังกายให้มาก เพื่อให้ร่างกายนี้แข็งแรงขึ้น

เฟ่ยชุ่ยหยิบยารักษาแผลฟกช้ำมา ค่อย ๆ ทาให้นาง แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าพันเอาไว้ “พระนาง ท่านต้องทุกข์ทรมานแล้ว คนพวกนั้นทำเกินไปจริงเพคะ ทำร้ายหู่พั่วจนสภาพเป็นเช่นนั้นก็พอทนแล้ว ยังจะลงมือต่อพระนางอีก”

นางสูดจมูก “รังแกกันมากเกินไปแล้ว”

“ข้ามิได้เสียเปรียบ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

ไม่เพียงไม่เสียเปรียบ ยังทำให้ฉินเสวี่ยเย่ว์โมโหมากอีกด้วย

เดิมทีฉินเสวี่ยเย่ว์ก็มีอาการลมตับติดขัดอยู่แล้ว เพลิงโกรธพลุ่งพล่าน เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เกรงว่าคงจะโมโหสุดขีด

โดยเฉพาะหลังจากที่นางสกุลเฉินถูกตัดนิ้วสามนิ้วขาด สีหน้าของฉินเสวี่ยเย่ว์ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

“เดิมทีข้ามิได้อยากจะตัดนิ้วของนางเลย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอนหายใจ

ในสถานการณ์เช่นนั้น นางดิ้นไม่หลุดจากการควบคุมของนางสกุลเฉิน ทำได้เพียงนำมีดออกมาป้องกันตัวเองเท่านั้น

แต่ การใช้มีดเฉือนนิ้วของนางสกุลเฉินก็จะนึกถึงเลือดสด ทันทีที่นึกถึงเลือดสีแดงสด มือก็จะสั่นไม่หยุด ควบคุมกำลังได้ไม่ดี มีดที่คมกริบ ถึงได้ตัดนิ้วของนาง

“ต่อให้พระนางไม่ได้เสียเปรียบ บ่าวก็ยังเป็นกังวลมากอยู่ดีเพคะ พระนาง ท่านไม่ทรงทราบว่า เมื่อครู่นี้บ่าวตกใจแทบแย่เพคะ พระชายาอ๋องสามที่เข้ามาใกล้ ถ้าเป็นบ่าว ก็คงจะกลัวไปตั้งนานแล้วเพคะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยปลอบ “กลัวอะไรกัน? เจ้าให้ความร่วมมือค่อนข้างดีเลยมิใช่หรือ? เมื่อครู่นี้อย่าว่าแต่ฉินเสวี่ยเย่ว์พวกเขาถูกทำให้ตกใจแทบแย่เลย ต่อให้เป็นข้าก็ต้องตกใจเช่นกัน เจ้าแสดงได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ”

ฝีมือการแสดงของเฟ่ยชุ่ย เกินกว่าที่นางคิดเอาไว้จริงๆ

ทันทีที่นางออกโรง ก็ทำให้ทุกคนล้วนตกใจกลัว ไม่เช่นนั้นแผนการก็คงจะไม่ราบรื่นได้ขนาดนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน