ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง นิยาย บท 7

"ท่านอ๋อง..." มั่วอีลำบากใจ

สายตาของซูเนี่ยนให้ความรู้สึกที่คุณเคยแก่เขา ราวกับเห็นท่านอ๋องในแบบที่เป็นสตรีเลย

สายตาท่าทางของฉู่อี้หานดูมืดหม่น เขาหมุนล้อไปด้านข้างของซูเนี่ยนอย่างรวดเร็ว มือหนึ่งก็บีบที่คอของซูเนี่ยน

"ท่านอ๋อง" มั่วอีกังวล ตอนนี้ซูเนี่ยนยังเป็นคนของไทเฮาอยู่ จวนอ๋องหลีจะทำอะไรนางไม่ได้

“ปล่อยท่านแม่ของข้านะ” เสียวเป่าอยากก้าวไปข้างหน้า แต่กลับถูกมั่วอีจับตัวเอาไว้

"แค่กแค่ก" ซูเนี่ยนถูกบีบคอจนหายใจลำบาก ทำให้นางนึกถึงเมื่อสามปีก่อนที่ถูกฉู่อี้หานบีบคอเช่นนี้เหมือนกัน

อ๋องสุนัขชั่วช้าชอบบีบคอคนขนาดนี้ แต่เสียดายที่นางไม่ใช่ซูเนี่ยนในตอนนั้นอีกแล้ว

"ฉึก"

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินสว่างวาบ เข็มเงินสามเล่มพุ่งออกมาจากแขนเสื้อซูเนี่ยน พุ่งตรงเข้าไปหาดวงตาของฉู่อี้หาน ในเมื่ออ๋องสุนัขผู้นี้ตาบอด เช่นนั้นนางจะช่วยเขาอีกแรง

"ท่านอ๋องระวัง"

ฉู่อี้หานหักเลี้ยวเก้าอี้ล้อ หลบสามเข็มนั่นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังถูกเข็มหนึ่งในนั้นปาดเฉียดใบหน้าไป

ใบหน้าของฉู่อี้หานขาวเนียน จึงเห็นบาดแผลได้อย่างชัดเจน

นัยน์ตาของฉู่อี้หานเต็มไปด้วยไอสังหาร

เสียวเป่าฉวยโอกาสในตอนที่มั่วอีกำลังไขว้เขว สลัดตัวออกจากมือมั่วอี แล้ววิ่งไปอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยน จ้องมองนางด้วยดวงตาเบิกโตและเป็นกังวล

"ข้าเกลียดท่าน" เสียวเป่ามองดูฉู่อี้หานด้วยสายตาที่ดุร้าย กางแขนทั้งสองปกป้องซูเนี่ยนเอาไว้เหมือนกับลูกหมาป่า ร่างกายของฉู่อี้หานสั่นเทา รู้สึกประหลาดอยู่ในใจ สายตาและท่าทางของเด็กคนนี้ทำให้เขาอดสงสารไม่ได้

อดสงสารไม่ได้? เขาคือเทพแห่งสงครามที่หลั่งเลือดฆ่าฟันในสนามรบ อดสงสารไม่ได้คำนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน แต่เขาอิจฉาซูเนี่ยนเล็กน้อย อิจฉาที่มีคนปกป้องนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน