ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 135

เจียงเฉินเฉินเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนๆ ว่า "แล้วทำไมคุณยังช่วยผมอยู่ล่ะ?"

"ใครช่วยนาย" ลู่ลี่เซินขมวดคิ้ว "เจ้าหนูน้อยเอ๊ย พูดแบบนี้กับครูได้ยังไง"

"ผมไม่ใช่เจ้าหนูน้อยสักหน่อย" เจียงเฉินเฉินพึมพำ

ลู่ลี่เซินยกมือขึ้นเพื่อระบุส่วนสูงของเขา "สูงแค่นี้เอง ยังว่าไม่ใช่เหรอ?"

เจียงเฉินเฉินพูดอย่างมั่นใจว่า "ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่โตขึ้นนะ!"

"ฮ่าๆ แต่ตอนนี้นายก็เป็นเจ้าหนูน้อย" ลู่ลี่เซินเห็นว่าเด็กคนนี้ไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังไม่เกรงกลัวตัวเองอีกด้วย และเขาก็ทำคะแนนได้ดีมากในการแข่งขันจัดอันดับรอบสุดท้ายเมื่อสักครู่นี้ ดังนั้นเขาจึงชื่นชมเขาบ้าง

แต่ใบหน้าของเขา ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด

"ผมจะไปฝึกเปียโนแล้ว สวัสดีครับครูลู่" เจียงเฉินเฉินจับมือเล็กๆ บนเอวแล้วเดินก้าวเล็กๆ ออกไป

ลู่ลี่เซินมองดูเขาเดินจากไป ไม่รู้ว่าเป็นลูกของใครกัน แต่จริงๆ แล้วเขาเริ่มสนใจเขาขึ้นแล้ว

หลังเลิกเรียน เจียงเหยียนเหยียนและเจียงนวนนวนนั่งอยู่ในรถตู้เพื่อรับเฉินเฉินกลับบ้าน

"คนดังจากโรงเรียนดนตรีรอยัลคนนั้นน่ากลัวมั้ย? ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์ชอบดุคน นิสัยของพ่อบุญธรรมดีกว่าเขาตั้งเอยะเลย"

ใบหน้าของเจียงนวนนวนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เจียงเฉินเฉินกางมือออก "มันเป็นเพียงข่าวลือ ฉันไม่คิดว่าเขาจะน่ากลัวตรงไหนเลย อย่างมากก็แค่ปากร้ายไปหน่อย"

เจียงเหยียนเหยียน "ฉันได้ยินมาว่าตระกูลลู่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน แม่ของชายคนนั้นเป็นขุนนางชั้นสูงจากประเทศ S"

ดวงตาของเจียงนวนนวนเป็นประกาย "ขุนนางชั้นสูง พวกเขาเป็นเหมือนคนที่สวมเสื้อผ้าสวยๆ และนั่งรถม้าอันหรูหราในละครหรือเปล่า?"

เจียงเหยียนเหยียนเห็นทั้งสองคนมองเขาด้วยดวงตาอยากรู้อยากเห็น เลยตอบอย่างส่งๆ ไปว่า "คงอย่างนั้นมั้ง"

แองเจล่าที่กำลังขับรถดูมีสีหน้าแบบหมดคำจะพูด

พอสามคนนี้รวมตัวกัน มักจะมีความรู้สึกแบบกำลังวางแผนการอะไรอยู่

ณ คฤหาสน์ตระกูลซือ

เด็กทั้งสามมองไปที่พ่อและแม่เป็นครั้งคราวขณะรับประทานอาหาร รู้สึกว่าบรรยากาศของพวกเขาแปลกๆ ไปหน่อย

"เลิกคิดได้เลย!"

เจียงเซิงหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา แล้วมองทั้งสามด้วยความรังเกียจ "มีพวกหนูสามคนยังไม่มากพอเหรอ?"

"งั้นแม่ก็เพิ่มน้องสาวอีกคนให้เราเถอะนะ แม่ดูสิ พี่ชายมักจะไปไหนมาไหนกับน้อยสาว หนูก็อยากมีน้องสาวด้วย" เจียงเฉินเฉินรู้สึกว่าเขาโดดเดี่ยวเกินไป มักจะอยู่คนเดียว

เจียงเซิงหัวเราะด้วยความโกรธ และในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรนั้นก็สบสายตาเข้ากับซือเย่เจ๋วพอดี

ซือเย่เจ๋วเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วยิ้มเบาๆ "เราสามารถมีลูกได้มากเท่าที่เราต้องการนะ ครอบครัวมีเงินทุนและสามารถเลี้ยงดูพวกเขาได้"

เจียงเซิงยิ้ม "ถ้าคุณเป็นคนท้อง ฉันก็ยินยอมด้วย"

พูดจบ เธอก็วางจานลง แล้วลุกขึ้นก่อนเดินขึ้นไปชั้นบน

เจียงเฉินเฉินกระซิบ "แม่โกรธหรือเปล่า?"

“ไม่เป็นไร กินข้าวกันต่อเถอะ” ซือเย่เจ๋วป้อนข้าวให้เจียงนวนนวน และมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย "พ่อจะไปง้อแม่เอง เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วแหละ"

เจียงเซิงมองดูเด็กน้อยทั้งสามที่เธอให้กำเนิดมานั้นกำลังเข้าข้างคนอื่นไปแล้ว และคิดว่าถ้ามีลูกเพิ่มอีก เธอก็คงจะเป็นบ้า