วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1089

นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยชิวหันไปมองที่ชายหนุ่มคนนั้นอย่างจริงจัง

ชายหนุ่มคนนั้นอายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหกปี ตัดผมสกินเฮดและสวมต่างหูสีทองระยิบระยับ เขามีรอยสักรูปจิ้งจกอยู่ที่คอ ซึ่งดูแล้วน่าขยะแขยงอย่างมาก

ส่วนเสื้อผ้าการแต่งกายของเขานั้นดูไม่น่ายกย่องเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาสวมชุดสูทของกุชชี่และนาฬิกาโรเล็กซ์สีทองขนาดใหญ่ ซึ่งดูเหมือนเศรษฐียุคใหม่

ในขณะเดียวกัน เยี่ยชิวก็ค้นพบว่าชายหนุ่มคนนี้มีทักษะอยู่ในระดับยอดพยัคฆ์

น่าเสียดาย อย่าว่าแต่ยอดฝีมือระดับยอดพยัคฆ์เลย แม้แต่ยอดฝีมือในรายชื่อมังกรก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรต่อเยี่ยชิวเลยแม้แต่นิดเดียว

ในเวลานี้ ชายหนุ่มพูดว่า "นาย อันที่จริงแล้วนายก็พอมีความสามารถอยู่บ้าง ฉันเองก็รู้สึกชื่นชมนายอยู่บ้าง"

"ฉันยังยืนยันคำเดิม เพียงแค่นายยอมตามฉันและส่งผู้หญิงของนายมาให้ฉันเพลิดเพลินสักสองสามวัน แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องนาย"

"ตกลงไหม?"

เยี่ยชิวหัวเราะและก้าวเท้าออกไป

ควับ!

จากนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายหนุ่มคนนั้นพร้อมกับยกหมัดขึ้นมาต่อยไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม

เยี่ยชิวจงใจเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเพื่อหวังให้ชายหนุ่มคนนั้นรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของเขา

"ฮึ คิดจะลงมือกับฉันเหรอ รนหาที่ตายชัดๆ"

ชายหนุ่มต่อยหมัดไปที่หน้าอกของเยี่ยชิว

"ปัง!"

หมัดนี้ต่อยเข้าใส่เยี่ยชิว ชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกดีใจมาก แต่หลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

เขาพยายามสะบัดมือขวาออก

เขาพบว่าหมัดที่ตัวเองต่อยออกไปเมื่อสักครู่นี้เหมือนไม่ได้ต่อยไปที่ร่างกายของเยี่ยชิว แต่กลับเหมือนว่าปะทะเข้ากับแผ่นเหล็กยังไงยังงั้น

เจ็บเหลือเกิน!

ทว่าความเจ็บปวดที่ว่ายังไม่ทันหายไป บริเวณใบหน้าของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดทุรนทุราย

"เพี๊ยะ!"

เยี่ยชิวตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นอย่างแรง

ชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกเพียงเสียงที่ดังอยู่ในหู เขารู้สึกเหมือนตัวเองเสียสติไปแล้วยังไงยังงั้น

ส่วนจางเสี่ยวหรูเองกลับมองออกไปอย่างตกตะลึง

เธอรู้ประวัติความเป็นมาของชายหนุ่มคนนี้เป็นอย่างดี แต่เมื่อเห็นเยี่ยชิวลงมือจัดการชายหนุ่มคนนี้เข้าก็ตกตะลึงและรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

"สารเลว แกกล้าทำร้ายพี่ซานอย่างนั้นเหรอ แกตายแน่"

เยี่ยชิวไม่สนใจผู้หญิงคนนี้พร้อมกับถามชายหนุ่มคนนั้นด้วยรอยยิ้ม "ดีไหม?"

ดีบ้าอะไรกัน!

ชายหนุ่มจ้องมองเยี่ยชิวด้วยความโกรธ

"ดูแล้วนายคงไม่ได้รู้สึกดีเท่าไรนัก งั้นลองอีกสักครั้งแล้วกัน" เยี่ยชิวยกมือข้างขวาขึ้นอีกครั้ง

ยังมีอีก?

แกคิดว่าฉันเป็นขยะอย่างนั้นเหรอ?

ชายหนุ่มโกรธแค้นและจากนั้นก็ยกมือต่อยหมัดเข้าใส่หมัดของเยี่ยชิว

ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าหมัดของเขาปะทะเข้ากับหมัดของเยี่ยชิวเข้าก็รู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้ที่เหมือนสัมผัสเข้ากับแผ่นเหล็กหนาๆ ยังไงยังงั้นเลย

ชายหนุ่มเจ็บปวดจนรีบดึงมือกลับไปและขณะเดียวกัน หมัดของเยี่ยชิวก็ตกลงมา

"ผัวะ!"

หมัดเหล็กตกลงบนใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง

วินาทีนั้น รอยฝ่ามือทั้งห้าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ถูกจัดการอย่างต่อเนื่องถึงสองครั้ง ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธแค้นอย่างมาก

"กล้าทำร้ายฉัน? แกกำลังเล่นกับไฟ"

ชายหนุ่มพูดจบก็ดาบสวิตช์ออกมาจากกระเป๋าของเขาและแทงไปที่หัวใจของเยี่ยชิว

"เยี่ยชิวระวัง!" ถังถังตะโกนด้วยความตกใจ

เยี่ยชิวรีบคว้าดาบสวิตช์เอาไว้อย่างรวดเร็วและจากนั้นก็ออกแรงเล็กน้อยจนเกิดเสียงดังขึ้น

จากนั้นดาบสวิตช์ก็กลายเป็นผุยผงลงทันที

"นี่......."

ชายหนุ่มหรี่ตาลงอย่างเคร่งเครียด

จนถึงตอนนี้เขาเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าความแข็งแกร่งของเยี่ยชิวนั้นเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก

จางเสี่ยวหรูเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทั้งสองเบิกตากว้างและมองเยี่ยชิวอย่างเหม่อลอยโดยไม่รู้ว่าเยี่ยชิวกำลังคิดอะไรอยู่?

"ฉันบอกให้นายยิงไง หูหนวกหรือยังไง?" เยี่ยชิวตะคอก

ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ "ปัดโธ่ ในเมื่อแกอยากตาย งั้นฉันจะทำตามที่แกต้องการเอง"

ชายหนุ่มเหนี่ยวไกปืนและจากนั้นกระสุนก็ยิงไปที่เยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวรีบดึงตัวถังถังหลบไปข้างหลังอย่างรวดเร็วและจากนั้นก็ยกมือขึ้นคว้ากระสุนปืนไว้ในฝ่ามือ

อะไรกัน ใช้มือคว้ากระสุนปืน?

ชายหนุ่มหน้าเปลี่ยนสีทันที มีเพียงแค่ยอดฝีมือระดับสูงเท่านั้นที่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

สีหน้าของจางเสี่ยวหรูก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เธอไม่ได้รู้สึกแปลกกับการคว้ากระสุนปืนด้วยมือเปล่า เพราะเธอเห็นมามากในการถ่ายละคร แต่นั่นก็เป็นการแสดง ในชีวิตจริงนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพบเจอ

เป็นไปได้ยังไง?

ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงกล้าใช้มือเปล่าคว้าจับกระสุนปืนได้?

เขายังเป็นคนอยู่ไหม?

"หึ ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะรับได้กี่ลูก?" ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังและกดเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง

ปัง ปัง ปัง.........

กระสุนถูกยิงออกไปเหมือนเม็ดฝนที่พุ่งเข้าใส่เยี่ยชิว

ไม่นานกระสุนก็ถูกยิงออกไปจนหมด

เยี่ยชิวกลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว และเมื่อผายมือออกกระสุนทั้งหมดก็อยู่ในฝ่ามือของเขาและปรากฏสู่สายตาของชายหนุ่มคนนั้น

จากนั้นก็เห็นเยี่ยชิวกำกระสุนทั้งหมดไว้ เพียงชั่วพริบตากระสุนทั้งหมดก็แตกละเอียดเป็นผุยผง

เยี่ยชิวเป่าเศษผงในฝ่ามือและจากนั้นกระสุนที่แตกละเอียดก็ลอยล่องไปในอากาศและมลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นเข้าก็ตกใจจนลูกกะตาแทบกระเด็นออกมาและได้แต่กลืนน้ำลาย

"นายคิดว่า นายกับกระสุนปืนเหล่านี้ ใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน?" เยี่ยชิวถาม

ชายหนุ่มเห็นแววตาที่เคียดแค้นของเยี่ยชิวก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาพร้อมกับรีบกล่าวออกไป "ผมว่าเรื่องนี้เราสามารถเจรจากันได้นะครับ"

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย" เยี่ยชิวเดินไปตรงหน้าของชายหนุ่ม