วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1589

ในตอนที่เว่ยอู๋จี้กับพวกทั้งสามกำลังปรึกษาหารือกันอยู่นั้น เยี่ยชิวก็ได้พาโม่เทียนจีมาถึงแนวเทือกเขา

“ที่นี่แหละ！”

โม่เทียนจีหยุดเท้าลง จากนั้นกล่าว

เยี่ยชิวเหลือบตามองไปที่เทือกเขาที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา จนมองไม่เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นบริเวณนั้น

จากนั้นเยี่ยชิวจึงได้ใช้เปิดดวงตาสวรรค์ แต่ก็มองเห็นแค่หมอกหนา

“เทือกเขานี้มีอะไรแปลกๆ” เยี่ยชิวกล่าว

ในตอนนั้นเอง อมตะชางเหมยและหลินต้าจีก็เริ่มระแวดระวังขึ้น

โม่เทียนจีหัวเราะแล้วกล่าว “ไม่ต้องกังวลไป จริงๆ แล้วที่นี่เป็นแดนลับ”

“แดนลับ？”อมตะชางเหมยถามอย่างสงสัย “มันคืออะไรกัน？”

โม่เทียนจีอธิบายว่า “พูดง่ายๆก็คือเป็นโลกอันโดดเดี่ยวใบหนึ่ง”

“แดนลับเช่นนี้ บางที่ก็เกิดจากคนสร้างขึ้น บางที่ก็เกิดจากธรรมชาติ”

“สรุปได้ภายในภูเขาอมตะก็มีพื้นที่เช่นนี้อยู่ไม่น้อย”

โม่เทียนจีอธิบายต่อว่า “ภายในแดนลับแบบนี้จะมีโอสถศักดิ์สิทธิ์ล้านปีอยู่”

“แต่ว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์ล้านปีเช่นนี้ จะมีเพียงอัจฉริยะผู้มีวาสนาเท่านั้นถึงจะได้มันมา”

“ลูกพี่ พวกเราไม่เข้าไปกับเจ้าดีกว่า เจ้าเข้าไปหาโอสถศักดิ์สิทธิ์เองคนเดียวเถอะ พวกเราจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

“ได้！” เยี่ยชิวตอบรับแล้วกล่าว “ตาเฒ่า พวกเจ้าระวังตัวด้วย”

อมตะชางเหมยหัวเราะกล่าว “สารเลวน้อย ถ้าได้เจอโอสถศักดิ์สิทธิ์แล้วอย่าลืมเอามาให้ข้าดูด้วย ข้ายังไม่เคยเห็นเลยว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์หน้าตาเป็นอย่างไร”

หยุนซีใจสั่น

เจ้าเฒ่า เจ้าสารเลวน้อย......

ชื่อเรียกทั้งคู่นี่มันช่างคุ้นหูจริงๆ？

เธอมองไปที่ใบหน้าของเยี่ยชิวและอมตะชางเหมยสลับไปมา

“เจ้าก็ระวังตัวด้วย” เยี่ยชิวพูดกับหยุนซีจากนั้นก็ก้าวเข้าสู่ทะเลหมอก ไม่นานเงาร่างก็หายลับไป

“รอข้าด้วย” หยุนซีรีบก้าวเท้าตามไปติดๆ

หลังจากเยี่ยชิวเข้าไปในทะเลหมอกแล้ว ก็รู้สึกได้ว่าฟ้าดินหมุนตลบ ราวกับเท้าไม่สัมผัสพื้น ร่างกายตกลงไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ทราบว่านานเท่าไหร่ เขาถึงตกถึงพื้น

“ปึ้ง！”

เยี่ยชิวยังไม่ทันได้ยืนขึ้นดี ก็มีร่างอันบอบบางตกลงมาในอ้อมแขน

หยุนซี！

ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความกังวล “เจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย？”

หยุนซีพยักหน้า “ข้าไม่เป็นไร”

“เจ้าเข้ามาได้ยังไง？” เยี่ยชิวถาม

“ข้า……ข้าสงสัยเลยอยากตามมาดู” หยุนซีอยากจะพูดว่าเป็นห่วงเยี่ยชิว แต่ก็คิดได้ว่าเยี่ยชิวมีวรยุทธ์สูงกว่านางเสียอีก นางจึงทำได้เพียงหาข้ออ้างแล้วพูดอีกว่า “เจ้าให้อมตะชางเหมยและคนอื่นรออยู่ด้านนอก ไม่กลัวพวกเขาจะเป็นอันตรายเหรอ？”

“วางใจเถอะ พวกเขาดูแลตัวเองได้……” เยี่ยชิวยังไม่ทันพูดจน รอยยิ้มบนหน้าก็กลายเป็นแข็งค้าง

เสร็จกัน โดนเปิดเผยสถานะเสียแล้ว！

“เป็นเจ้าจริงๆด้วย！” หยุนซีถลึงตามองเยี่ยชิวอย่างดุดัน ถามด้วยอารมณ์ที่ทั้งโกรธทั้งรู้สึกน้อยใจ “เจ้าคือเยี่ยฉังเซิงชัดๆ ทำไมถึงต้องมาหลอกข้าด้วย？”

เยี่ยชิวอธิบาย “ข้ามีศัตรูจำนวนมาก ดังนั้นถึงได้ทำแบบนี้……”

หยุนซีกล่าว “ลู่หลัวได้กราบผู้อาวุโสอีกท่านเป็นอาจารย์ ผู้อาวุโสท่านนั้นคือตัวตนระดับขั้นทงเสิน นางเองก็สบายดี”

เยี่ยชิววางใจแล้ว ดูเหมือนนางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวจะตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋น

หยุนซีหยุดเท้าลง แล้วมองมาที่เยี่ยชิว แล้วแกล้งพูดอย่างโมโหว่า “ทำไมเจ้าถึงไม่ถามข้าบ้างว่าข้าเป็นเช่นไร？”

เยี่ยชิวกล่าว “เจ้างดงามราวกับดอกไม้ วรยุทธ์สูงส่ง ย่อมต้องสบายดี”

หยุนซีหัวเราะแบบ “ปลอมๆ” แล้วมองบนใส่เยี่ยชิว “เล่นลิ้นเก่งจริงๆ”

เยี่ยชิวหัวเราะ

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？” หยุนซีถาม “ทำไมถึงมาที่ภูเขาอมตะได้ล่ะ？”

เยี่ยชิวจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง แต่ว่ามีบางเรื่องที่เขายังเก็บไว้

หลังจากที่หยุนซีได้ฟังแล้วกล่าว “หลังจากที่แยกจากกัน ข้าก็เป็นห่วงเจ้ามาตลอด ไม่คิดเลยว่าเราจะได้มาเจอกันเร็วขนาดนี้ ช่างดีจริงๆ”

เยี่ยชิวกล่าว “ครั้งก่อนที่สุสานเทพนักปราชญ์ ยอดฝีมือจากสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ต่อต้านเจ้า จนต้องมารวมกลุ่มกัน ทำไมครั้งนี้เจ้าถึงไม่พาคนมาด้วยล่ะ？หากไปเจอกับอันตรายจะทำอย่างไร？”

“เจ้าเป็นห่วงข้า？” หยุนซียิ้มหวานแล้วกล่าว “ถึงจะเจออันตรายข้าก็ไม่กลัว เพราะมีเจ้าคอยปกป้องข้าอยู่？”

เยี่ยชิว “……”

หยุนซีพูดอย่างลับๆล่อๆว่า “ข้าจะบอกความลับให้เจ้ารู้ เจ้าอย่าไปบอกใครล่ะว่า ฉินเจี้ยนเซียนตายแล้ว”

“อะไรนะ ฉินเจี้ยนเซียนตายแล้ว？” เยี่ยชิวทำเป็นตกใจเป็นอย่างมาก แล้วกล่าว “ฉินเจี้ยนเซียนเก่งกาจขนาดนั้น จะมาตายได้ไง？”

หยุนซีกล่าว “ตายยังไงข้าไม่รู้ แต่เบื้องบนของนิกายต่างก็โมโหมาก เพราะหากไม่เกิดเรื่องขึ้น เพียงแค่อีกไม่นานฉินเจี้ยนเซียนก็จะบรรลุสู่ขั้นปราชญ์แน่นอน”

เยี่ยชิวกล่าว “ใครใช้ให้เจ้านั่นมามีเรื่องกับข้ากันล่ะ”

หยุนซีเปลี่ยนน้ำเสียง “แล้วเจ้ามาหาโอสถศักดิ์สิทธิ์ล้านปีทำไมกัน？”

“ข้าต้องการ……” เยี่ยชิวยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงดังสนั่นที่ข้างหู