“โครม!”
เยี่ยหวู่ซวงเหยียบที่ใบหน้าของผู้อาวุโส เขาเหยียบใบหน้าของผู้อาวุโสจมดินจนมิด
ยังดีที่เขายังควบคุมแรงกระแทกได้ดี มิเช่นนั้นแล้ว หัวของผู้อาวุโสคงจะเละเป็นจุนไปแล้ว
“ข้าขอสู้ตาย!” ผู้อาวุโสตะโกนด้วยความโกรธ และต่อยเยี่ยหวู่ซวงด้วยมือขวาของเขา
ฟิ้ว!
ปลายนิ้วของเยี่ยหวู่ซวงเกิดเป็นพลังแห่งดาบตัดแขนของผู้อาวุโสขาดทันที
ผู้อาวุโสกำลังจะยกมือซ้ายขึ้น แต่ยังไม่ทันที่จะยกก็ถูกเยี่ยหวู่ซวงใช้นิ้วกระบี้ตัดขาดไปอีกข้างหนึ่ง
เลือดพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ผู้อาวุโสรองเหมือนสุนัขตัวหนึ่งที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าของเยี่ยหวู่ซวง
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก.......”
ผู้อาวุโสไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาตะโกนด้วยความโกรธจนตาแดงก่ำ แต่ก็ไม่มีประโยชน์
เท้าของเยี่ยหวู่ซวงเหยียบบนใบหน้าของเขาอย่างแรงจนแทบจะแตกสลาย
ผู้อาวุโสแทบจะเป็นบ้าแล้ว เขาไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อนตั้งแต่เขาเกิดมา
เขาไม่เข้าใจเขาว่าทำไมเขาบรรลุขั้นนักปราชญ์ก่อนหน้าเยี่ยหวู่ซวงตั้งหลายร้อยปี แต่กลับไม่สามารถตอบโต้เยี่ยหวู่ซวงได้เลย
“ปล่อยข้านะ!” ผู้อาวุโสร้องตะโกนด้วยความโกรธ
“จะปล่อยเจ้าไปนั้นมันก็ไม่ได้ยาก แต่มีคำถามสองสามข้อที่เจ้าต้องตอบข้ามาตามตรง ” เยี่ยหวู่ซวงถามว่า : “เฉินเสวียนอยู่ที่ไหน?”
ผู้อาวุโสรองตระหนักรู้ได้ทันทีว่าเยี่ยหวู่ซวงต้องการแก้แค้นให้เยี่ยชิว
“เยี่ยหวู่ซวงแม้ว่าเจ้าจะบรรลุเป็นนักปราชญ์แล้ว แต่ข้าขอเตือนเจ้า อย่าคิดแต่จะล้างแค้นให้ลูกชายของเจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องตายอย่างอนาถ ...... อ๊าก......”
ก่อนที่ผู้อาวุโสจะพูดจบ ฝ่าเท้าของเยี่ยหวู่ซวงก็สั่นไหว ฟันของผู้อาวุโสก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที
“เจ้าไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระกับข้า ข้าถามเจ้า เจ้าก็ตอบคำถามนั้น ขืนพูดมากอีกข้าจะฆ่าเจ้าทันที” เยี่ยหวู่ซวงถามอีกครั้ง: "เฉินเสวียนอยู่ที่ไหน?"
ผู้อาวุโสรองก็กลัวว่าเยียหวู่ซวงจะฆ่าเขาจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบตอบอย่างรวดเร็ว: "เฉินเสวียนตายแล้ว"
“ตายแล้ว?” สายตาของเยี่ยหวู่ซวงเปลี่ยนเป็นเย็นชา : “เจ้ากล้าโกหกข้างั้นเหรอ?”
“ข้าไม่ได้โกหกเจ้า ” ผู้อาวุโสรีบตอบทันที: “ข้าได้ยินมาว่าเฉินเสวียนฆ่าเยี่ยชิว เลยทำให้เกิดความไม่พอใจระหว่างผู้อาวุโสตระกูลเฉินแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นและเจ้าสำนักเซียวแห่งสำนักปู่เทียน ดังนั้นพวกเขาจึงได้ฆ่าเฉินเสวียน”
เยี่ยหวู่ซวงถามต่อ : “ทำไมพวกเขาถึงได้ไม่พอใจ?”
ผู้อาวุโสพูดต่อ: “หลานชายของผู้อาวุโสตระกูลเฉินกับเจ้าสำนักเซียวตายที่สุสานมังกรทั้งคู่ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับเยี่ยฉังเซิง พวกเขาสองคนต้องการที่จะฆ่าเยี่ยฉังเซิงด้วยมือของพวกเขาเองเพื่อล้างแค้นให้กับหลานชายและลูกชายของพวกเขา”
เยี่ยหวู่ซวงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ถ้าเป็นเช่นนั้น การตายของลูกชายข้าเกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนใช่ไหม?"
ผู้อาวุโสตอบว่า: "ข้าไม่ได้ไปที่สุสานมังกร รายละเอียดข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามในเวลานั้น ทั้งหกดินแดนที่มีอำนาจสูงสุดในตงฮวง มีผู้แข็งแกร่งหลายคนได้เข้าไปที่สุสานมังกร"
“นอกเหนือจากนักบุญผู้แข็งแกร่งจากแต่ละสำนักแลและผู้ติดตามคุ้มกันบุตรเทพและบุตรนักบุญแล้ว จากนั้นก็มีเจ้าสำนักเซียวแห่งสำนักปู่เทียน ผู้อาวุโสตระกูลเฉินแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น หลี่ชางชิงผู้อาวุโสสูงสุดแห่งดินแดนเทพไท่ซู ทั้งหมดได้เข้าไปที่สุสานมังกร"
“ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อัจริยะทุกคนที่เข้าไปที่สุสานมังกรล้วนตายหมด หลังจากนั้นก็มีนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งตายหลายคนด้วยเช่นกัน”
เยี่ยหวู่ซวงตามต่อ: “สำนักหยินหยางของพวกเจ้าไม่ได้ส่งคนเข้าไปหรือ?”
“มีเข้าไปด้วย เป็นเหล่าซานที่ติดตามเข้าไป แต่ก็ตายที่สุสานมังกรเช่นกัน ” ผู้อาวุโสรองพูดต่อ: “ฉีเทียนก็ตายแล้ว”
“ฉีเทียนคือใคร?” เยี่ยหวู่ซวงมีความอดทนอย่างมาก เขาต้องการซักถามข้อเท็จจริงให้กระจ่างเพื่อที่เขาจะได้ช่วยเยี่ยชิวแก้แค้น
ผู้อาวุโสพูดว่า: “ฉีเทียนเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าสำนัก เป็นบุตรเทพแรกแห่งสำนักหยินหยางของพวกเรา เขาได้พาเหล่าซานไปด้วย และทั้งสองก็ตายทั้งคู่”
เยี่ยหวู่ซวงถามอีกครั้งว่า "อู่จี๋เทียนจุนเขาได้ตอบโต้ไหม?”
“เจ้าสำนักเขา...............” ผู้อาวุโสพูดกระอักกระอวน
ตุ๊บ !
ฝ่าเท้าเยี่ยหวู่ซวงกระตุก ทำให้จมูกของผู้อาวุโสหัก ใบหน้าของเขาอีกครึ่งหนึ่งก็อาบด้วยเลือด
ผู้อาวุโสรองดีใจมากและกำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้น พลังแห่งดาบก็แทงหว่างคิ้วทะลุเข้าไปแก่นวิญญาณของเขา
“ข้าบอกไปแล้วว่าจะให้ร่างกายของเจ้าอยู่ครบทุกชิ้นส่วน และข้าก็ได้ทำตามนั้นแล้ว”
หลังจากเยี่ยหวู่ซวงพูดจบ เขาก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“ชิวเอ๋อร์ เจ้าอยู่บนฟ้ามองดูให้ดี ๆ พวกที่ทำร้ายเจ้า ข้าจะฆ่าพวกมันทีละคนจนกว่าพวกมันจะตายทั้งหมด”
ทันทีที่คำพูดจบ ร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่า ความโศกเศร้าในดวงตาของเขาก็หายไป และแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
“นับตั้งแต่วันนี้ไป ข้าจะฆ่าเพื่อพิสูจน์ความจริง!”
ซ่า ซ่า ——
ขณะนั้น ฝนเลือดก็ตกลงมาจากท้องฟ้า ซึ่งเป็นนิมิตนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง
“ตูม!”
เยี่ยหวู่ซวงฝันดาบไปกลางอากาศเกิดเป็นรอยแยก เขาก้าวเข้าไป เมื่อเขาเดินออกจากรอยแยกกลางอากาศอีกครั้ง เขาก็เห็นเมืองใหญ่อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
เมืองซวงหลง!
เยี่ยหวู่ซวงไม่ได้บดปังเจตนาฆ่าของเขา ดังนั้นทันทีที่เขาปรากฏตัว เมืองซวงหลงก็เหมือนกับกำลังเผชิญกับศัตรูที่น่าเกรงขาม
มีชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวเหนือประตูเมืองและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม: "บุคคลด้านล่างคือใคร ทำไมถึงมาที่เมืองซวงหลงของข้า?"
ชายชราผู้นี้ก็คือน้องชายของเฉินเสวียน เจ้าเมืองของเมืองซวงหลงเฉินฮุย!
“ฆ่าคน ทำลายล้างเมือง!” เยี่ยหวู่ซวงพูดจบก็ฟันดาบของเขาออกไป
ตูม!
ทันใดนั้น เมืองซวงหลงทั้งเมืองก็ถูกทำลายราบเป็นหน้ากอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...