วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2239

ทุกสายตาที่จับจ้องอยู่ ต่างก็สังเกตเห็นสีหน้าของเยี่ยชิว

"แปลกจริง เวลานี้แล้วคุณชายเยี่ยยังยิ้มออกมาได้อีกเหรอ?"

"คุณชายเยี่ยยืนอยู่ที่เดิมเฉยๆไม่ขยับเลย หรือว่าเขายอมแพ้แล้ว?"

"ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ต่อให้คุณชายเยี่ยมีพรสวรรค์สูงส่งแค่ไหน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่หรอก"

"แต่ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร"

"ยังไงก็เถอะ หวังว่าเจ้าคางคกทองคำจะลงมือเบาๆหน่อย อย่าทำให้คุณชายเยี่ยบาดเจ็บก็แล้วกัน"

“……”

เจ้าคางคกทองคำก็สังเกตเห็นสีหน้าของเยี่ยชิวเช่นกัน

"เผชิญหน้ากับการโจมตีของข้า แล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก ทำเป็นเก๊กเข้าไป เดี๋ยวเจ้าได้ร้องไห้แน่!"

คางคกทองคำกำหมัดแน่น ทุ่มพลังมหาศาล พุ่งเข้าใส่เยี่ยชิวเต็มแรง

แต่แล้ว เยี่ยชิวกลับยิ่งยิ้มกว้างขึ้น

"เจ้าหนูนี่มันเล่นอะไรของมัน?"

เมื่อเห็นว่าหมัดของเจ้าคางคกทองคำใกล้จะถึงตัวเยี่ยชิวแล้ว ทว่า ทันใดนั้นเอง มันกลับสะดุ้งเฮือกเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง รีบชักหมัดกลับแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว

"เจ้านี่หมายความว่ายังไง?" เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้างุนงง

"คุณชายเยี่ย ข้าต่างหากที่ต้องถาม ว่าเจ้าหมายความว่ายังไง?" เจ้าคางคกทองคำตอบกลับเสียงเครียด ："เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าข้าลงมือแล้ว?"

เยี่ยชิวตอบกลับไปว่า ："ข้าเห็นแล้ว"

"ในเมื่อเห็นแล้ว แล้วทำไมเจ้าจึงไม่ตอบโต้?" เจ้าคางคกทองคำถามต่อ

เยี่ยชิวย้อนถามกลับ ："แล้วทำไมข้าจะต้องตอบโต้?"

"ข้ากำลังจะอัดเจ้า เจ้าไม่คิดจะสวนกลับบ้างรึ?" เจ้าคางคกทองคำกล่าว เมื่อครู่ที่มันตัดสินใจชักหมัดกลับ เพราะรู้สึกว่าเยี่ยชิวมีท่าทีแปลกเกินไป มันกังวลว่าอาจมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

เพราะหากเป็นคนทั่วไป เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนต่อย อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะตอบโต้หรือไม่ก็หลบหลีก

แต่เยี่ยชิวกลับยืนเฉยเหมือนเสาไม้ ไม่แม้แต่จะขยับหลบ ซ้ำยังยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พฤติกรรมนี้ผิดธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง

เพื่อความแน่ใจ เจ้าคางคกทองคำจึงตัดสินใจถามให้ชัดก่อน

เยี่ยชิวหัวเราะ："เจ้าก็ยังไม่ได้ต่อยโดนข้าเลย แล้วข้าจะตอบโต้ไปทำไม?"

เจ้าคางคกทองคพูดว่า："พอข้าต่อยโดนเจ้าแล้ว เจ้าก็คงไม่มีโอกาสได้ตอบโต้แล้วล่ะ!"

"ข้าไม่เชื่อ" เยี่ยชิวกล่าว ："เมื่อครู่หมัดของเจ้านั้น ทั้งอ่อนแอไร้พลัง เจ้าไม่ได้กินข้าวมาเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหล่าผู้ชมต่างพากันยกนิ้วให้เยี่ยชิวในใจ

คุณชายเยี่ย ในเวลานี้เจ้ายังกล้าท้าทายเจ้าคางคกทองคำอีก มีเพียงสองคำที่เหมาะจะมอบให้เจ้าในตอนนี้—

สุดยอด!

อมตะชางเหม่ยที่ยืนอยู่ไกลๆ เกือบหลุดหัวเราะออกมา พลางคิดในใจ ："ไอ้เด็กเปรต เอ็งกล้าปากดีใส่เจ้าคางคกทองคำแบบนี้ ช่างไม่ฉลาดเอาเสียเลย อีกเดี๋ยวก็โดนอัดเละ"

"ข้ารอดูการแสดงสนุกๆดีกว่า!"

"เสียดาย น่าจะมีกับแกล้มอย่างเมล็ดแตงโม จะได้เคี้ยวไปดูไป เพลินๆ"

สีหน้าของคางคกทองคำมืดครึ้มลง มันกล่าวว่า："คุณชายเยี่ย ถึงแม้เจ้าจะเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน แต่เจ้ากลับเลือกที่จะยั่วยุอสูรศักดิ์สิทธิ์ในระดับนักบุญใหญ่"

"การกระทำเช่นนี้โง่เขลายิ่งนัก"

"และเจ้า จะต้องชดใช้สำหรับความโง่เขลานั้น!"

หลังจากคางคกทองคำพูดจบ ร่างของมันก็ปลดปล่อยพลังอันมหาศาล แผ่กระจายออกมาจากร่างราวกับจักรวาลทั้งผืนกำลังถาโถมเข้าหาเยี่ยชิว

ในชั่วพริบตา เยี่ยชิวสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่โถมเข้ามาใส่ร่างของเขา

"นั่นหมายความว่า ด้วยพลังและความสามารถของเจ้าในตอนนี้ แม้แต่ปราชญ์ทั่วไปก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า"

"เพราะฉะนั้น ข้าจำกัดพลังไว้ที่ระดับปราชญ์ขั้นสูงสุด แบบนี้ย่อมยุติธรรมทั้งกับเจ้าและกับข้า"

เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยินคำพูดของคางคกทองคำแล้ว ก็รู้สึกไม่ดี รีบส่งเสียงลับเตือนทันที："ท่านพี่แปด อย่าประมาท ข้ารู้จักเจ้าเด็กเปรตนี่ดี ถ้าท่านกดพลังลงต่ำเกินไป อาจจะแพ้มันได้ ถ้าหากพ่ายแพ้ต่อเจ้าเด็กเปรตนี่ล่ะก็..."

"เต้าจ่าง ท่านหมายความว่าอย่างไร?" คางคกทองคำเริ่มไม่พอใจ และพูดว่า："ท่านคิดว่าข้าจะเอาชนะเยี่ยฉังเซิงไม่ได้อย่างนั้นหรือ? ข้าเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ มีสายเลือดอันแข็งแกร่ง แม้จะอยู่ในระดับพลังเดียวกัน ข้าก็ไม่กลัวเยี่ยฉังเซิง"

คำพูดนี้ของคางคกทองคำไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย เพราะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นั้นมีสายเลือดที่แข็งแกร่ง ทำให้พลังต่อสู้เหนือกว่านักพรตทั่วไป

ยิ่งไปกว่านั้น มันจำกัดพลังไว้ที่ระดับปราชญ์ขั้นสูงสุด

ดังนั้น คางคกทองคำมั่นใจในชัยชนะของตนเองเป็นอย่างมาก

อมตะชางเหม่ยร้อนใจสุดขีด รีบส่งเสียงลับเตือนอีกครั้ง："ท่านพี่แปด ข้ารู้ว่าท่านแข็งแกร่ง แต่เจ้าเด็กเปรตนี่มันผิดปกติ ท่านยังไม่เข้าใจมันดีพอ ข้าแนะนำว่าอย่ากดพลังของท่านลง...."

"ข้าจะจำกัดพลังแล้วจะทำไม?" คางคกทองคำเริ่มหงุดหงิด ："ข้าไม่เชื่อว่าเยี่ยฉังเซิงจะสู้กับข้าได้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อมตะชางเหม่ยแทบอยากจะตบหน้าตัวเอง

"บ้าจริง! ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าเจ้านี่มันทนถูกท้าทายไม่ได้ ข้าหวังดีแท้ๆ ดันกลายเป็นกระตุ้นให้มันยิ่งทะนงตัวไปอีก ดูท่าว่าแผนของข้าจะพังซะแล้ว"

เยี่ยชิวมองคางคกทองคำ ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ："ข้าขอแนะนำเจ้าอย่ากดพลังตัวเองลงเลย มิฉะนั้นอาจพลาดท่ากลางทางก็ได้"

"เยี่ยฉังเซิง เจ้าดูถูกข้าอย่างนั้นรึ?" คางคกทองคำเดือดทันที

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ："ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น..."

"เจ้าหมายความแบบนั้นแน่นอน!" คางคกทองคำโมโหสุดขีดแล้วพูดว่า："ศักดิ์ศรีของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นั้นลบหลู่ไม่ได้! เยี่ยฉังเซิง เจ้ากล้าดูถูกข้า เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า แม้ว่าข้าจะกดพลังลงมา ข้าก็สามารถบดขยี้เจ้าได้ รับมือ!"

ตูม——

คางคกทองคำจู่โจมอีกครั้ง