วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 251

ถึงเวลานอน ยังคงติดหนึบอยู่ข้างๆ มู่เวยเวยไม่ห่าง เย่ฉ่าวเฉินกล่าวอย่างจนปัญญาว่า "ผิงอัน ไปนอนด้วยกันกับพ่อมา"

ผิงอันมุดเข้าอ้อมกอดของมู่เวยเวยอย่างไม่มีความสุข แล้วหันหลังให้เขา

เย่ฉ่าวเฉินไม่ใช้ความแข็งกร้าว พูดโน้มน้าวต่อว่า "แผลแม่ยังไม่หายดี คุณขอนอนอยู่ข้างเธอจะสามารถไปรบกวนเธอได้ เชื่อฟังหน่อย คุณเด็กดีที่สุดในโลกเลย ใช่ไหม? "

มีอีกเหตุผลหนึ่งที่เย่ฉ่าวเฉินไม่ปล่อยให้เขานอนข้างๆ เวยเวย ตอนนี้ตัวเขายังไม่มีภูมิคุ้มกัน และตัวร่างกายเวยเวยเต็มไปด้วยยา จะไม่ดีต่อตัวเขา

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ผิงอันก็ลุกออกมา จูบที่ผ้าก๊อซบนหน้าผากของมู่เวยเวย พูดว่า "แม่ หายไวไวนะ"

มู่เวยเวยพยักหน้าเหมือนเด็กๆ "อืม"

เย่ฉ่าวเฉินห่มผ้าให้เธอ ก้มลงไปจูบหน้าผากเธอ "นอนหลับฝันดีนะ ไม่สบายตรงไหนก็ตะโกนเรียกฉัน"

"อืม"

เย่ฉ่าวเฉินอุ้มผิงอันที่ไม่ค่อยเต็มใจมาที่ห้องรับแขก เตียงไม่ได้ใหญ่มาก แต่คนโตหนึ่งคนเด็กหนึ่งคนก็นอนพอ

"โอเค นอนได้แล้ว" เย่ฉ่าวเฉินเปิดผ้าห่มออกแล้วบอกให้เขาเข้าไปนอน

ทว่าผิงอันเบ้ปาก เขาไม่อยากนอนด้วยกันกับเย่ฉ่าวเฉิน

เย่ฉ่าวเฉินนั่งข้างเตียงมองเขา ถามอย่างจริงจังว่า "ผิงอัน ทำไมคุณเกลียดชังฉันขนาดนี้ล่ะ? "

ผิงอันมีความสับสนในดวงตาที่ประหลาดนั่น เขายังไม่ถึงหนึ่งขวบ เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง จะเข้าใจความหมายของคำพูดเขาได้อย่างไรล่ะ?

"ช่างเถอะ ไม่ถามแล้ว เข้าไปนอนเถอะ"

ผิงอันหันตัวน้อยๆ มุดเข้าไปในผ้าห่ม

เย่ฉ่าวเฉินถอดรองเท้าแล้วขึ้นเตียง นอนอยู่ข้างๆ เขา เด็กตัวเล็กขนาดนี้ เขาก็เกรงว่าตนเองจะไปทับเขา

เพียงแต่ว่า นอนหลับแบบนี้ไม่น่าเบื่อเกินไปใช่ไหม? ในที่สุดก็มีเวลาให้พ่อลูกอยู่กันตามลำพัง อยากจะเชื่อมความสัมพันธ์กันก็ได้

แต่จะเชื่อมความสัมพันธ์กันอย่างไร? เย่ฉ่าวเฉินไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาไม่มีประสบการณ์ในการเป็นพ่อคน

ดวงตาของผิงอันเคลื่อนไหวไปมา ดูเหมือนไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย เย่ฉ่าวๆ เฉินคิดๆ ดู หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเปิดหน้าค้นหา พิมพ์ด้านบนว่า : วิธีสร้างความผูกพันกับลูกก่อนนอน

เล่นเกมกับลูก อันนี้ไม่ได้ เล่นเกมด้วยกัน เขาจะตื่นเต้นกว่าผู้ใหญ่

อาบน้ำอุ่นให้ลูก อันนี้เมื่อกี้ก็ทำไปแล้ว

เล่านิทานก่อนนอนให้ลูก……

อันนี้น่าลองดู เขาดูภาพยนตร์ในทีวี มีหลายฉากที่พ่อแม่นำนิทานมาเล่าให้เด็กฟังเพื่อส่งเขาเข้านอน

เย่ฉ่าวเฉินนำโทรศัพท์วางบนโต๊ะข้างเตียง ใช้มือลูบๆ ผมที่อ่อนนุ่มเหมือนปุยฝ้ายของเขา พูดอย่างอ่อนโยนว่า "เราพ่อลูกรู้จักกันมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นอนด้วยกัน อยากฟังนิทานก่อนนอนไหม? "

ผิงอันมองเขาอย่างสงสัย "นิทาน? " นิทานคืออะไร? เขาไม่เคยได้ยิน

หัวใจที่อ่อนนุ่มของเย่ฉ่าวเฉินก็ถูกสะกิดเล็กน้อย เขาโตขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ว่านิทานคืออะไรเหรอ? แต่ก็ดี เขาจะได้เป็นคนแรกที่เล่านิทานให้ฟัง

"งั้นวันนี้ฉันจะเล่านิทานเรื่องการสร้างโลกของผานกู่ให้ฟัง" เย่ฉ่าวเฉินคิดๆ ดู แล้วเล่านิทานอย่างช้าๆ "สมัยโบราณกาล ก็คือนานมาแล้ว ไม่มีท้องฟ้าไม่มีแผ่นดิน ดาวเคราะห์ของเรามืดมิดไปหมด หลังจากผ่านไปยาวนานถึง 18,000 ปี……”

น้ำเสียงอ่อนโยนพลิ้วไหวอยู่ในห้อง นิทานยังเล่าไม่จบ เย่ฉ่าวเฉินก็เห็นดวงตาทั้งคู่ของเขาหลับไปแล้ว ขนตาโค้งงอนหนาภายใต้แสงไฟที่สาดส่อง เหมือนแปรงเล็กๆ สองอัน

ลมหายใจของเย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำนมบนร่างกายของเขา หวานมาก ละมุนมาก

ครั้งแรกที่นอนข้างลูก เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกตื้นตันใจจนพูดไม่ออก อยากมองเขาแบบนี้ไปตลอด จนเช้าเลย

เย่ฉ่าวเฉินกลั้นหายใจแล้วตั้งสมาธิสักพัก ภรรยาบนเตียงคนไข้ก็หลับไปแล้ว เย่ฉ่าวเฉินจูบหน้าผากลูกหนึ่งที แล้วปิดไฟเหนือศีรษะ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบเขา ทุกๆ คืนที่เขาหลับ เย่ฉ่าวเฉินก็จะเข้าไปดูเขา แล้วเดินไปจูบที่หน้าผากของเขา

กังวลว่าเขาจะเตะผ้าห่มตลอด เย่ฉ่าวเฉินนอนหลับตื้นมาก บางครั้งก็คลำๆ ผ้าห่มของเขาเพื่อดูว่าเขาเตะมันออกไปหรือเปล่า

ตีสามตีสี่ เย่ฉ่าวเฉินก็ไปคลำลูกที่อยู่ข้างๆ โดยจิตใต้สำนึก การคลำครั้งนี้ เขาก็ต้องตกใจตื่นทันที

เพราะผิงอันที่นอนอยู่ข้างๆ เขา หายไปแล้ว

เปิดไฟ เปิดผ้าห่มออกหมด ก็ไม่มี ดูใต้เตียงอีกที ก็ไม่มี

การเต้นของหัวใจพุ่งสูงขึ้นถึง 150 เย่ฉ่าวเฉินลงจากเตียงแล้ววิ่งออกไปนอกห้อง เมื่อคุณเห็นฉากตรงหน้า ก็แข็งทื่ออยู่กับที่

ภายใต้แสงจันทร์ เย่ฉ่าวเฉินก็เห็น ผิงอันนอนขดตัวลอยอยู่ที่เตียงคนไข้ของมู่เวยเวย นอนหลับสนิท

ถ้าคนอื่นมาเห็นฉากแบบนี้ คาดว่าจะต้องตกใจจนเป็นลมไป คิดว่าผีหลอก แต่เย่ฉ่าวเฉินไม่ใช่ เพราะว่าตัวเขาเองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเตียงคนไข้ของคนบางคนเป็นประจำ แล้วก็ยังลอยอยู่ในอากาศอีก

เย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ เดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ภายใต้สุญญากาศ คว้าผิงอันเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ลองจับอุณหภูมิที่หน้าผากเขา ยังดีอยู่ ไม่เย็นมาก

เป็นอย่างที่คิดไว้แม่กับลูกมีความเชื่อมโยงกัน ตอนหลับก็อยากกลับไปอยู่ๆ ข้างๆ แม่

เพียงแต่ว่า ท่าทีของผิงอันนี้จะให้คนรู้ไม่ได้ มิเช่นนั้นเขาจะแปลกประหลาดในสายตาของคนอื่นเสมอ คำพูดที่รุนแรงยังนำพาให้เขาเจ็บปวดและทำร้ายเขาอย่างไม่ทีที่สิ้นสุด

อีกทั้งความแปลกประหลาดที่แฝงในตัวเขาต้องแข็งแกร่งกว่าเขาอย่างแน่นอน

กลัวว่าเขาจะลอยออกไปอีกครั้ง หลังจากขึ้นไปบนเตียงแล้ว เย่ฉ่าวเฉินก็จับมือน้อยๆ ของเขาไว้

ตลอดคืนนี้ เย่ฉ่าวเฉินได้นอนหลับอย่างเต็มที่ วันต่อมา เขาก็ถูกปลุกด้วยมือเล็กๆ คู่หนึ่ง

ลืมตาขึ้นมา ผิงอันก็มองเขาด้วยความโกรธจนหน้าแดงมาทางเขา มือยังดึงใบหน้าของเขา

"ทำไมเหรอ? " เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างประหลาดใจ เช้าขนาดนี้ เขาจะทำให้พ่อคุณทูนหัวคนนี้ไม่พอใจได้อย่างไร

"ฉี่ๆ——”

"ห๊ะ? อ้อ ขอโทษๆ พ่อลืมไป" เย่ฉ่าวเฉินรีบลงจากเตียง อุ้มผิงอันที่อั้นฉี่ไว้ไปเข้าห้องน้ำ

ฉี่เสร็จแล้ว เย่ฉ่าวเฉินก็ใช้น้ำอุ่นล้างหน้าให้ผิงอัน ทำเป็นครั้งแรก เก้งก้างมาก หลายครั้งก็ทำแรงเกินไป เช็ดจนผิงอันเจ็บหน้า แต่ถ้อยคำของเขาก็น้อยเกินไป เดิมทีก็ไม่รู้จะคัดค้านอย่างไร

เมื่อสวมเสื้อผ้าอยู่

พ่อบ้านหวังก็เอาอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะแล้วเตรียมจะออกไป เมื่อเห็นเย่ฉ่าวเฉินแต่งตัวผิงอันอย่างเงอะๆ งะๆ จึงพูดว่า "คุณชาย ต้องการให้ช่วยไหม? "

"ไม่ต้อง ฉันทำได้" แค่สวมเสื้อผ้าให้เด็กไม่ใช่เหรอ? จะมีอะไรยากล่ะ?

พ่อบ้านหวังยิ้มอย่างชื่นใจ แล้วออกไป

เวลานี้ ผิงอันถูกเย่ฉ่าวเฉินพลิกไปพลิกมาอย่างน่าสงสาร เวลาใส่เสื้อเชิ้ตก็ไม่รู้ว่าควรสวมหัวหรือแขนก่อน อีกทั้งกลัวทำแขนของผิงอันเจ็บ สักครู่ใหญ่ หลังเย่ฉ่าวเฉินก็มีเหงื่อออก จึงสามารถถูๆ ไถๆ ใส่เสื้อเชิ้ตให้ลูกได้

เดี๋ยวต้องบอกพ่อบ้านหวัง สองวันนี้เปลี่ยนและซักเสื้อผ้าเด็กต้องติดกระดุม เสื้อเชิ้ตแบบนี้ลำบากมาก

อุ้มลูกออกมาจากห้องรับแขก ผู้ดูแลกำลังปรับองศาเตียง สะดวกเธอต่อการทำความสะอาดให้มู่เวยเวย

เห็นสองคนพ่อลูก มู่เวยเวยก็ยิ้มหวานออกมา

ทานข้าวเช้าเสร็จ เย่ฉ่าวเฉินก็พูดอย่างจริงจังก่อนหมอจะมาตรวจ "เดี๋ยวพ่อต้องไปทำงาน คุณอยู่ที่นี่ห้ามซน อย่าวิ่งวุ่นวาย อย่าทำให้แม่โกรธ รู้ไหม? "

ตาคู่นั้นของผิงอันกะพริบปริบๆ ดูไร้เดียงสาและงงงวย

น่ารักเหลือเกิน เย่ฉ่าวเฉินเลยจำเป็นต้องไปกำชับจางเห่อ

"คุณชายคุณวางใจเถอะ คุณชายน้อยเชื่อฟังขนาดนี้ ไม่สร้างความวุ่นวายหรอก" จางเห่อพูดอย่างมั่นใจ

เย่ฉ่าวเฉินเบ้ปาก ขอให้เป็นเช่นนั้น

"คุณต้องระวังหนานกงเฮ่าด้วย อย่าให้เขาเข้าไปที่เตียงคนไข้"

"รับทราบ" จางเห่อจริงจังขึ้นมา หนานกงเฮ่า นั่นเป็นมือดีที่ก่อปัญหาเลย ถ้าไม่ใช่การขัดขวางจากเขา คุณชายกับคุณผู้หญิงก็ไม่ต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้

แปดโมง หมอกับพยาบาลมาที่ห้องตรวจ เห็นดวงตาที่สดใสของผิงอัน ก็ยกย่องชื่นชมในใจ เป็นเด็กที่งดงามมาก เมื่อมองไปที่เย่ฉ่าวเฉิน ก็เพิ่มอีกประโยคว่า เขาเหมือนพ่อจริงๆ

หมอเก็บสายตาที่หลงใหล ถามอย่างอ่อนโยนว่า "เมื่อคืนรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? มีไม่สบายตรงไหนไหม? "

สีหน้ามู่เวยเวยมึนงง เย่ฉ่าวเฉินก็หันมาถามเธออีกครั้ง "เมื่อคืน นอนหลับดีไหม? "

มู่เวยเวยพยักหน้า "นอนหลับ ดี"

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น รอยยิ้มก็หายไปเมื่อเผชิญหน้ากับหมอ "เธอเข้านอนเร็ว สามทุ่มก็หลับแล้ว แล้วก็ไม่ได้บอกว่าไม่สบายตรงไหน"

"งั้นก็ดี อีกสักพักฉันจะให้พยาบาลมาเปลี่ยนยา"

"วันนี้ต้องให้กี่ขวด? "

"แปดขวด"

"เยอะขนาดนี้เลยเหรอ? "

หมอมองเขาแล้วพูดเรียบๆ ว่า "เมื่อคืนให้ไปสิบขวด มียาลดการอักเสบ มีวิตามินบำรุง คุณเย่วางใจเถอะ เราจะไม่สั่งยามั่วๆ หรอก"

เย่ฉ่าวเฉินไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการแพทย์เลย ไม่อยู่ในอาชีพนี้ก็ไม่รู้ หมอพูดอย่างไรก็ว่าอย่างนั้น

หลังจากที่คนกลุ่มหนึ่งออกไป เย่ฉ่าวเฉินก็พูดกับมู่เวยเวยว่า "ฉันไปทำงานแล้ว เชื่อฟังหมอนะ เลิกงานฉันจะกลับมา"

มู่เวยเวยยิ้ม แล้วก็หันไปเล่นกับลูก

ฉับพลันเย่ฉ่าวเฉินก็เห็นสถานะของเขาในบ้านนี้จากนี้ไป ไม่สิ ไม่ใช่จากนี้ไป ตอนนี้ก็เห็นแล้ว เขาอยู่ด้านล่างสุดของห่วงโซ่อาหารแล้ว

นี่เป็นความกลุ้มใจที่มีความสุขจริงๆ

อย่างที่เย่ฉ่าวเฉินคาดเดาไว้ หลังจากที่เขาออกไป ผิงอันก็เริ่มกระโดดโลดเต้น วิ่งไปมาด้านในด้านนอกห้องผู้ป่วยไม่หยุด จางเห่อจับไม่อยู่ จำใจต้องติดตามอย่างใกล้ชิด

ผ่านพยาบาล หมอและคนไข้ เกือบทุกคนจะต้องหยุดมองเขาสองสามวินาที ผิงอันก็ไม่กลัว ใครมองเขา เขาก็มองตอบ ด้วยรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์บนหน้าเขา ถามหน่อย ใครจะต้านทานรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาเช่นนี้ได้? ด้วยเหตุนี้ทางที่ผิงอันมาก็เหมือนเข้าสู่ดินแดนที่ไร้มนุษย์ ตาคู่นั้นมองโน่นมองนี่อย่างประหลาดใจ แค่ชั่วโมงเดียว ก็ไปห้องผู้ป่วยทั้งชั้นแล้ว ศูนย์พยาบาล ห้องทำงานหมอก็ได้เข้าไปแล้ว นี่ยังได้รับคำชื่นชมมากมาย

และสิ่งที่จางเห่อทำได้ ก็คือเมื่อออกจากห้อง ก็โค้งตัวให้ทุกคนในห้องผู้ป่วย "ขอโทษนะครับ เด็กไม่รู้ภาษา รบกวนเลย"

เหลือเพียงห้องผู้ป่วยด้านในสุดเท่านั้น จางเห่อจับแขนของผิงอันไว้ พูดขอร้องว่า "พ่อคุณทูนหัว เรากลับกันดีกว่าไหม? "

ผิงอันอยากไปต่อ ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมถ้าไม่ได้ไปดูทุกๆ ด้าน ฉุดมือของจางเห่อเดินไปข้างหน้า

จางเห่อปวดหัวเลย นั่นเป็นห้องผู้ป่วยของพ่อหนานกงเฮ่า ตระกูลเย่กับตระกูลกงเฮ่ามีบุญคุณความแค้นกันขนาดนั้น ถ้าหากว่าพวกเขายังคงใส่ใจในความโกรธแค้น แล้วคิดหาวิธีเอาชนะกับคุณชายน้อยล่ะ?

"คุณชายน้อย กลับกันเถอะ แม่คุณไม่เห็นคุณจะกระวนกระวายใจเอานะ"

ผิงอันได้ยินคำว่า"แม่"สองคำ ก็ลังเล จากนั้นก็มองไปที่สุดทางเดินด้วยความอาลัยอาวรณ์ แล้วก็ยื่นมือให้จางเห่ออุ้ม

จางเห่อมองอย่างดีใจ จุดอ่อนของเด็กคนนี้ก็คือคุณผู้หญิงเช่นกัน นิสัยเหมือนกับเย่ฉ่าวเฉินพ่อของเขาจริงๆ เลย

อุ้มผิงอันเดินกลับไป ระหว่างทางก็เจอกับคนคนนั้นที่เพิ่งเอ่ยถึง

หนางกงเฮ่ารู้จักจางเห่อ ทว่าไม่ได้สนใจเด็กที่หันหลังให้ตน เดินผ่านจางเห่อด้วยใบหน้าที่เย็นชา รู้สึกแปลกใจกับจางเห่อ หนานกงเฮ่าจึงหยุดเดิน

"เดี๋ยว"

แน่นอนว่าจางเห่อไม่หยุด กลับกันยังเดินเร็วขึ้น

หนานกงเฮ่าสงสัยขึ้นมาในใจ จะให้จางเห่อไปอย่างง่ายๆ ได้อย่างไร รีบก้าวเร็วๆ ไปขวางด้านหน้าจางเห่อ "คุณวิ่งหนีทำไม? ฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับคุณ"

จางเห่อใช้มือหนึ่งปิดใบหน้าของผิงอัน ก้มหัวแล้วพูดว่า "คุณหนานกง"

ดวงตาของหนานกงห่าวจับจ้องไปที่ตัวของผิงอัน พูดอย่างเย็นชาว่า "คุณอุ้มลูกของใคร? "

จางเห่อเงยหน้าขึ้นมองเขา พูดอย่างไม่ถ่อมตัวจนเกินไป "คุณหนานกง นี่ไม่เกี่ยวกับคุณ"

"คุณจริงจังอะไร? " หนานกงเฮ่ายิ้มทันที ดวงตาแหลมคมทั้งคู่เหมือนจะทะลุเข้าไปในตัวของผิงอัน "ให้ฉันเดานะ นี่น่าจะเป็นลูกของเย่ฉ่าวเฉินใช่ไหม? "

"คุณหนานกง ฉันยังมีธุระ ไปก่อน" ไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน จางเห่อเดินอ้อมเขาเตรียมจะจากไป

ทว่าหนานกงเฮ่าก็คว้าแขนเล็กๆ ของผิงอันไว้

"คุณจะทำอะไร? " จางเห่อโมโห

แต่เวลานี้ หนานกงเฮ่าได้เห็นดวงตาคู่นั้นของผิงอันแล้วเป็นดวงตาที่ผู้คนไม่มีวันลืมไปชีวิตนี้ ทำไมตาของเขาแตกต่างกันล่ะ?

ทันใดนั้นหนานกงเฮ่าก็นึกถึงความพิเศษของเย่ฉ่าวเฉินได้ เด็กคนนี้คงไม่……

นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว

เจอคนที่มีความสามารถเกินขีดจำกัดคนเดียวก็เกินพอแล้ว คาดไม่ถึงว่าในชีวิตจะเจอถึงสองคน

ผิงอันมองชายหล่อตรงหน้า ก็แสยะปาก หัวเราะแหะๆๆ

หนานกงเฮ่ามองเขาอย่างตกตะลึง ช่างเหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยรักคนนั้น

เหมือนกับทุกๆ คนที่พบเห็น ผิงอันรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเย่ฉ่าวเฉินมาก แต่ว่ารอยยิ้ม เขาเหมือนกับเวยเวยจริงๆ

ชั่วพริบตา ความเกลียดชังของหนานกงเฮ่าที่มีต่อเด็กคนนี้ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง

"เขาชื่อออะไร? " หนานกงเฮ่าถามอย่างแปลกประหลาดใจ

จางเห่อเงียบไม่พูดจา

หนานกงเฮ่าชำเลืองมองเขา แล้วถามผิงอันว่า "เด็กน้อย คุณชื่ออะไรเหรอ? "

"พี่ชาย" ผิงอันตะโกนเรียกเขาด้วยเสียงอ่อนเยาว์ นี่เป็นคำศัพท์ใหม่ที่ได้จากการแวะไปคุยในห้องผู้ป่วยเมื่อกี้

หนานกงเฮ่าตกตะลึง "พี่ชาย? " หมายความว่ายังไง? นี่คือชื่อของเขาเหรอ?

ผิงอันยิ้มอย่างอ่อนหวานยิ่งกว่าเดิม "พี่ชาย พี่ชาย"

"คุณชื่อพี่ชายเหรอ? "

จางเห่อหัวเราะ"ก๊าก"ออกมา แล้วก็เก็บเสียงหัวเราะโดยเร็ว

หนานกงเฮ่ามีสติหลับมาทันที "พี่ชาย"ไม่ใช่ชื่อเขา แต่เรียกเขาว่า"พี่ชาย" ด้วยเหตุนี้จึงพูดอย่างจริงจังว่า "เรียกฉันว่าคุณอา เรียกพี่ชายจะดูเด็กไปนะ"

ความลังเลสงสัยปรากฏในดวงตาทั้งคู่ของผิงอัน

หนานกงเฮ่าคิดว่าเขาฟังไม่เข้าใจ ก็พูดอีกครั้งหนึ่ง "เรียกฉันว่าคุณอา"

เรียกคุณอา เด็กน้อย ฟังนะเรียกคุณอา……

ตลอดวันตอนบ่าย มู่เวยเวย ออกกำลังกายแขนขาอยู่ในห้องนอนนานเกินไป เพียงเธอขยับก็รู้สึกว่ามีเสียงกระดูกดัง"กร๊อบๆ แกร๊บๆ " จู่ๆ ด้านประตูก็มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจเข้ามา

ผิงอันยังนอนกลางวันอยู่ มู่เวยเวยไม่อยากให้เสียงดังโวยวายปลุกเขาตื่น เดินเข้าไป ดึงประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก

ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู จางเห่อและเสี่ยวฟางขัดขวางเขาไว้ ไม่ให้เขาเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้น? " มู่เวยเวยถามอย่างเฉื่อยชาเล็กน้อย

จางเห่อรีบหันกลับไปอย่างตึงเครียด "คุณผู้หญิง คุณกลับเข้าไปเถอะ ไม่มีอะไร"

"อ้อ อย่าเอะอะโวยวาย ลูกหลับอยู่" มู่เวยเวยพูดจบ ก็จะปิดประตู

"เวยเวย" ผู้ชายเอ่ยปากทันที ในสายตาของเขามีความแปลกประหลาดใจ มีความไม่คุ้นเคย แล้วก็ความรักที่ไม่ชัดเจนอยู่เล็กน้อย

มู่เวยเวยมองเขาอย่างงุนงง คล้ายกับว่ากำลังรอให้เขาพูด

มีความในใจเป็นพันคำที่ไม่ได้พูด แต่หนานกงเฮ่าทำได้เพียงเอ่ยปากถามเธอง่ายๆ เพียงประโยคหนึ่งว่า "คุณ สบายดีไหม? "

ยัยเด็กโง่พยักหน้า "ดี"

ในใจหนานกงเฮ่าเจ็บปวด ในใจหนานกงเฮ่าเจ็บปวด คาดไม่ถึงว่ารอบๆ ดวงตาจะแสบร้อนเล็กน้อย พูดพึมพำว่า "คุณสบายดีก็ดี คุณสบายดีก็ดี"

คำพูดตะกุกตะกักเช่นนี้ มู่เวยเวยยากที่จะเข้าใจ ยิ้มจางๆ ให้เขาเล็กน้อย แล้วก็ปิดประตู

หนานกงเฮ่ายืนอยู่นาน ในใจสับสนอลหม่าน แวบแรกที่มู่เวยเวยมองมายังเขา เขาก็พบว่าผิดปกติ ความไม่รู้จักแบบนั้น สายตาที่บริสุทธิ์แบบนั้น คล้ายกับว่าเธอไม่รู้จักเขาโดยสิ้นเชิง

และตามการแสดงออกของเธอ ยิ่งทำให้หนานกงเฮ่าแปลกใจ ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้อ่อนโยนนิ่มนวล ถึงแม้ว่าใบหน้าจะมีเลือดฝาดสดใส แต่ก็รู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไปเป็นคนอีกคนโดยสิ้นเชิง

สูดหายใจเข้าลึกๆ หนานกงเฮ่าถามจางเห่อว่า "เวยเวยเป็นอะไรไป? "

จางเห่อกำหมัดแน่นอยู่ด้านหลัง ในสายตาคับแค้นใจ "คุณหนานกง เชิญคุณออกไป"

"บอกฉันว่าเธอเป็นอะไร ฉันก็จะไป" หนานกงเฮ่าเข้ามาอย่างดื้อรั้นอีกครั้ง

จางเห่อกัดฟัน อยากจะตะคอกใส่คนตรงหน้าคนนี้อย่างมาก ให้เขาไสหัวไป แต่สถานะของเขาไม่อนุญาต

"ฉันจะบอกคุณว่าเธอเป็นอะไร" เสียงที่เคร่งขรึมเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของหนานกงเฮ่า

เขาหันตัวกลับ เย่ฉ่าวเฉินยืนอยู่ไม่ไกล ท่าทางเย็นชา

"ตามฉันมา" เย่ฉ่าวเฉินลงจากตึก หนานกงเฮ่าตามไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ด้านนอกเมฆดำมืดครึ้ม ฝนสามารถตกลงมาได้ทุกเวลา

มองทะลุไปยังหน้าต่าง เย่ฉ่าวเฉินและหนานกงเฮ่ายืนอยู่ใต้ต้นไทรขนาดใหญ่ พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้าสนทนากันอย่างสงบสุขแบบนี้มานานมากแล้ว

บนท้องฟ้าเริ่มมีฝนตกประปราย คนทั้งสองต่างก็ไปหนีไป

"หนานกงเฮ่า เพราะความรักของคุณ เวยเวยได้ประสบความทุกข์ระทมอย่างมากแล้ว ถ้าคุณคิดว่ายังไม่พอ พยายามเข้ามาอีก ไม่ว่าอะไรฉันก็จะรับมือ" พูดประโยคนี้จบ เย่ฉ่าวเฉินพูดจบก็เดินไปยังส่วนของโรงพยาบาล

บ่ายวันนั้น หนานกงเฮ่ายืนอยู่ใต้ต้นไทรเป็นเวลานาน

หลังจากวันนั้น จางเห่อก็ไม่เห็นเงาของหนานกงเฮ่าที่โรงพยาบาลอีกเลย

นอนโรงพยาบาลสี่วัน ผิงอันก็ได้กลายเป็นกลุ่มที่ชื่นชอบอย่างแท้จริงไม่ว่าจะไปที่ไหน ล้วนได้รับผลไม้และอาหารอร่อย ดังนั้น เขาก็อ้วนขึ้นมาอีก

เย่ฉ่าวเฉินสะกิดพุงพลุ้ยๆ ของเขาและสอนเขาว่า "ต่อไปห้ามกินสิ่งของของคนแปลกหน้านะ รู้ไหม? "

"เอิ้ก~" ผิงอันเรอเสียงดังด้วยความอิ่ม แล้วจึงตอบรับคำพูดของเขา

นี่คือปัญหาที่จริงจังอย่างหนึ่ง ถ้าเขาตะกละแบบนี้ ถ้าหากว่ามีคนแอบทำอะไรบางอย่างในอาหารจะทำยังไง?

"ผิงอัน คุณจริงจังกับฉันสักหน่อย ต่อไปห้ามทำแบบนี้แล้วนะ ไม่เช่นนั้นจะลงโทษขังคุณไว้ในห้องดำ ทั้งวันห้ามทานข้าว"

ผิงอันถูกท่าทีที่เฉียบขาดของเขาข่มขู่ พยักหน้าอย่างเชื่อฟังว่า อืม ต่อไปไม่กินแล้ว

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิด"แอ๊ด" เย่ฉ่าวเฉินมองไปอย่างไม่พอใจ คือมู่เทียนเย่และเสี่ยวซีหร่านที่ไม่ได้เจอกันนาน คนทั้งสองจับมือกัน เป็นคู่ที่น่าตื่นตามาก

"เคาะประตูเป็นไหม" เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วแล้วแขวะ

เสี่ยวซีหร่านอมยิ้มแล้วเดินเข้ามา "ทำไม? กลัวพวกเราเห็นฉากระเบิดอารมณ์เหรอ? "

เย่ฉ่าวเฉินไม่รู้จะทำยังไวกับผู้หญิงคนนี้ "คุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง พูดจาสงวนท่าทีสักหน่อยได้ไหม"

"สงวนท่าทีก็กลัวว่าคุณไอคิวแบบนี้จะไม่เข้าใจ" เสี่ยวซีหร่านเหน็บแนมเขาสองคำแล้วก็เดินไปยังเตียงคนไข้ ในความอ่อนช้อยน่ารักแฝงไปด้วยความงดงาม "เวยเวย ยังจำฉันได้ไหม? "

มู่เวยเวยใช้สายตาที่ไม่คุ้นเคยพินิจพิเคราะห์เธอ

เสี่ยวซีหร่านผิดหวังเล็กน้อย แกล้งทำเป็นพูดอย่างโกรธๆ ว่า "โอเค เมื่อก่อนใช้สถานะฉู่เหยียนโกหกฉัน แต่ตอนนี้ไม่รู้จักฉันแล้วจริงๆ ความสามารถยอดเยี่ยมมากเลยนะ รอคุณหายดีแล้ว คอยดูว่าฉันจะคิดบัญชีนี้กับคุณยังไง"

มู่เวยเวยยังทำท่าทางทึ่มทื่อ เพียงแต่บนใบหน้ามีรอยยิ้ม

"คุณยิ้มอะไร? ฉันพูดเรื่องจริง....." คำพูดของเสี่ยวซีหร่านยังไม่ทันจบ โดยฉับพลันก็พบว่าใต้หมวกของเวยเวยโล้นโล่ง หันหน้าไปถามเย่ฉ่าวเฉินว่า "เวยเวยโกนผมเหรอ? "

"ใช่ ต้องทำการผ่าตัดที่ศีรษะ แน่นอนต้องโกนผม"

เสี่ยวซีหร่านทำอะไรไม่ถูกจึงพูดว่า "งั้นก็ปล่อยให้เธอโง่ไปก่อน ถ้ารู้ว่าตนเองกลายเป็นคนหัวโล้น คาดว่าต้องร้องไห้ตายแน่ๆ "

หลังจากหนึ่งอาทิตย์ มู่เวยเวยก็ออกจากโรงพยาบาล

หน้าประตูโรงพยาบาลเต็มไปด้วยผู้ค้นที่มาส่ง มีเจ้าหน้าที่ดูแล มีคนไข้ แน่นอน พวกเขาทั้งหมดมาเพื่อส่งคนคนเดียว ผิงอัน

ผิงอันน้อยเหมือนกับดาวดวงหนึ่ง เกาะอยู่ที่หน้าต่างแล้วโบกมือให้ทุกคน "บ๊ายบาย บ๊ายบาย——”

มู่เทียนเย่กับเสี่ยวซีหร่านที่อยู่ในรถคันอื่นเห็นฉากนี้ ก็เผลอหัวเราะออกมา

"โอ้มายก็อด ผิงอันอย่าโตเลย ท่าทางนี้แทบจะเทียบได้กับเว่ยเจี๋ยในยุคสมัยเว่ยจิ้น ดอกไม้สดปูทางเดิน โยนผลไม้สดให้" เสี่ยวซีหร่านกล่าวจากใจจริง

มู่เทียนเย่มองเธออย่างแปลกใจ "คุณรู้จักเว่ยเจี๋ยด้วยเหรอ? "

เสี่ยวซีหร่านมองเขาตาขวาง "ฉันยังรู้จักผานอัน ซ่งยวี่ หลานหลิงหวัง ขอร้องล่ะฉันก็เป็นคนจีน แม้ว่าจะไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเป็นเวลานาน แต่ก็ยังรู้จักตำนานของประเทศจีนอยู่บ้าง"

มู่เทียนเย่ยิ้ม พูดข้างๆ หูเธอว่า "วางใจเถอะ ลูกของเราจะต้องน่ารักมากอย่างแน่นอน"

"แน่ใจขนาดนี้เลย? "

มู่เทียนเย่เชยคางเธอขึ้น "คุณมียีนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะลดเกรดลง ก็ไม่แย่ไปกว่าพวกเขาหรอก"

เสี่ยวซีหร่านโน้มตัวเข้ามาและจูบเขาอย่างแรงที่ริมฝีปาก ในแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ชอบปากนี้ของคุณ พูดได้น่าฟัง"

"อยากลิ้มรสอีกหน่อยไหม? " มู่เทียนเย่ถูกปากเธอทำให้ใจสั่น ไม่สนคนขับรถด้านหน้า ไม่รอให้เสี่ยวซีหร่านพูด ก็ตรงเข้ากดที่ริมฝีปากเธอเลย

เร่าร้อนตลอดทาง

คนขับรถด้านหน้าหน้าแดง กระสับกระส่ายไม่เป็นสุข เวลานี้เขาไม่ควรจะอยู่ในรถ ควรจะอยู่ใต้ท้องรถ

กลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่ ผิงอันก็เหมือนม้าป่าหลุดจากบังเหียน ไปเล่นบนสนามหญ้าที่กว้างขวางอย่างสบายใจ เร็วมาก เสี่ยวซีหร่านจูงมู่เวยเวยเข้าไปร่วมในนั้น เย่ฉ่าวเฉินกับมูเทียนเย่ยืนมองอยู่ไกลๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า

"ใช่สิ เหยี่ยวราตรีหาฉู่เซวียนเจอแล้ว แล้วดูเหมือนเขาจะตามหากาวินด้วย"

จู่ๆ มู่เทียนเย่ก็นึกคำถามหนึ่งออก "คุณหมายความว่า ฉู่เซวียนเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของกาวินแล้วใช่ไหม? "