วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 446

“ หล่อมาก หล่อกว่าพระเอกในทีวีอีก!”

"แต่ว่า คนแบบนี้ ทำไมถึงถูกเซี่ยอันนาเอาไปได้?"

"อย่าดูถูกเซี่ยอันนา คนเจ้าเล่ห์แบบเธอ ไม่รู้สึกอายหรอก"

"เฮ้อ เสี่ยวอวี้หลินที่น่าสงสาร ชายอันดับหนึ่งไปหลงใหลผู้หญิงที่ไร้ความสามารถอย่างเซี่ยอันนา"

“ หลงใหลแล้วไง มันก็ชั่วคราวอยู่ดี ไม่นานเขาจะเบื่อเซี่ยอันนา รอดูตอนนั้น เธอจะกลายเป็นของไร้ค่าไปเลย”

นักเรียนกำลังพูดคุยกันเป็นกลุ่ม พวกเขาไม่ใช่คู่กรณี และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็กำลังพูดเป็นตุเป็นตะ

เซี่ยอันนาไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังคิดอะไรและไม่อยากไปใส่ใจ

แม้ว่าในใจของเธอจะยังคงมีความเศร้าอยู่บ้าง แต่ในตอนนี้เธอเต็มไปด้วยพลัง เธอต้องเดินต่อไปอย่างกล้าหาญ

......

เนื่องจากโพสต์ดังกล่าว เซี่ยอันนาจึงถูกผอ.โรงเรียนเรียกไปคุย

ถึงจะบอกว่าเรียกไปคุย แต่แท้จริงแล้วหวังจะให้เซี่ยอันนารับผิดชอบเพียงผู้เดียว

เมื่อเทียบกับอาจารย์แล้ว เอาเด็กนักเรียนคนนึงออกมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

แต่เซี่ยอันนาไม่อยากยอมแพ้

เธอไม่ได้ทำอะไร ทำไมต้องให้เธอรับผิดชอบ?

ในเรื่องนี้ ผอ.ของโรงเรียนทั้งแข็งกร้าวและอ่อนนุ่ม ยังเสนอข้อตกลงต่างๆ แต่เซี่ยอันนายังไม่มีปฏิกิริยาตอบ

ผอ.พูดจนคอแห้ง แต่เซี่ยอันนาก็ยังคงยืนยันคำเดิม

"เซี่ยอันนา ถ้าเธอยังไม่ยอมรับ งั้นก็คงต้องไล่เธอออก!"

หมดหนทางแล้ว ผอ.จึงขู่จะไล่เธอออก

"ไล่ฉันออก? มีเหตุผลอะไร"

"ทำลายภาพลักษณ์ของโรงเรียนเสียหายและทำตัวไม่เป็นระเบียบ!"

เซี่ยอันนาหายใจไม่ออกและพูดว่า: "แต่ผอ.เขามายุ่งกับหนูเอง หนูไม่ได้ไปล่อลวงเขา!"

“จริงหรอ” คำพูดของอาจารย์ตรงข้ามกับเธอ เขาบอกว่าเธอล่อลวงเขา เธอคิดว่า ฉันควรจะเชื่อใคร?

เห็นได้ชัด ว่านี่บังคับให้เธอตอบ!

เซี่ยอันนากำหมัดแน่นและพูดด้วยความโกรธ: "ถึงยังไงก็ไม่มีหลักฐานใดๆ ถ้างั้นก็ไล่ฉันและอาจารย์ออกด้วยกัน เพื่อแสดงความยุติธรรมของโรงเรียน!"

"เธอ……"

ไม่สนใจสิ่งที่ผอ.จะพูดต่อ เซี่ยอันนาหันกลับมาและเดินออกจากห้องทำงาน

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเซี่ยอันนา ผอ.ก็พูดด้วยความโกรธ: "มันเกินไปแล้วนะ!"

กลับมาที่หอพัก เซี่ยอันนายังคงคิดถึงบทสนทนานี้ จากนั้นเธอก็นั่งกอดเข่า

มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆหรอ? ถ้าถูกไล่ออกจริงๆ ตัวเองจะมีหน้ากลับบ้านได้ยังไง?

คิดไปคิดมา ตาของเซี่ยอันนาก็เริ่มแดง

ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด——

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เซี่ยอันนาเหลือบมองอย่างไม่มีอารมณ์

เสี่ยวอวี้หลินโทรมา

เซี่ยอันนารับสายและเช็ดน้ำตา

“มีอะไร?”

"เธอลงมา"

“ ลงไปไหน?”

“เธอโง่หรือเปล่า ก็ข้างล่างหอเธอไง”

อย่าบอกนะว่าเสี่ยวอวี้หลินมาที่นี่?

เซี่ยอันนารีบเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปในแวบเดียวเธอก็เห็นฟันขาวสว่างของเสี่ยวอวี้หลิน ยิ้มทักทายเธอ

ผู้ชายคนนี้……

เซี่ยอันนาเช็ดหน้าแล้วรีบลงไป

“ เธอมาที่นี่ทำไม?”

“ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว คิดถึงเธอไง ไม่ได้หรอ?”

"เมื่อวานก็เพิ่งเจอกัน"

"ผู้หญิงแบบเธอทำไมไม่เข้าใจอะไรเลย" เสี่ยวอวี้หลินยื่นกล่องของขวัญที่สวยงามให้เซี่ยอันนาแล้วพูดว่า "อะให้ กลับไปเปลี่ยนที่ห้อง ใส่มันให้เรียบร้อย"

"อะไรเนี่ย?"

“ก็จะชวนเธอไปกินข้าวด้วยไง”

เซี่ยอันนารู้สึกงงงวยและถามว่า "กินข้าวก็ไปกินข้าวสิ ทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วย?"

"เพราะฉันรู้สึกว่าชุดเธอมันโทรมเกิน ไม่คู่ควรกับฉัน"

เธอโยนกล่องของขวัญกลับให้เสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันนารู้สึกโกรธและพูดว่า: "ฉันก็เป็นคนโทรมๆแบบนี้แหละ ถ้าเธอกลัวฉันทำให้อาย ต่อไปก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก"

พูดจบ เซี่ยอันนากำลังจะเดินหันกลับไป

รีบยื่นมือคว้าเซี่ยอันนาไว้ เสี่ยวอวี้หลินแทบยิ้มทั้งน้ำตา

เพราะตัวเองใจดีกับเธอมากไปหรือเปล่า นิสัยของเธอยิ่งอยู่ยิ่งเอาแต่ใจ

แต่เขาชอบเธอที่เธอเป็นแบบนี้ ก็ช่วยไม่ได้

เสี่ยวอี้หลินยิ้มมุมปากและพูดว่า: "เอาล่ะ ฉันจะช่วยเธอ เพื่อเป็นการตอบแทน เธอก็ช่วยใส่เสื้อสวยๆให้ฉันมีความสุขหน่อยไม่ได้หรอ"

“ ช่วยอะไรฉัน?”

"เดี๋ยวเธอก็รู้"

"แต่ฉัน......"

เซี่ยอันนายังพูดไม่จบ ฉีฉีก็วิ่งพุ่งเข้ามา

"อันนาเมื่อกี้ตอนที่ฉันกลับมา ฉันเห็นรถสวยสีแดงแล้วยังมีป้ายทะเบียนที่ประมูลมา ดูก็รู้ว่าเป็นรถของคนรวย!"

“ อ่อ……”

เซี่ยอันนาแสดงความลำบากใจ

ถ้าเธอเดาไม่ผิด รถที่ฉีฉีเห็นน่าจะเป็นรถของเสี่ยวอวี้หลิน

มองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน เสี่ยวอวี้หลินพยักหน้าให้เธอด้วยรอยยิ้ม บ่งบอกว่าเธอเดาถูก

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันนาไม่สนใจตัวเอง แต่กลับมองไปที่ผู้ชายข้างๆ ฉีฉีก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ผู้ชายคนนั้น

ทันใดนั้น ปากของเธอก็อ้าค้างเปิดกว้าง

"เฮ้ย เขาคือ เขาคือ......"

คำว่า "ผู้ชายเลวๆ" คำนี้เกือบพูดออกมา แต่เสี่ยวอวี้หลินคิดว่าฉีฉีกำลังจะพูด "ผู้ชายสุดหล่อ" จึงโบกมือด้วยรอยยิ้มบ่งบอกว่าอย่าชมเกินไป

"เธอเป็นเพื่อนของอันนาหรอ?"

ฉีฉีพยักหน้า

"ถ้างั้นรบกวนช่วยอันนาแต่งตัวหน่อยนะ แต่งเสร็จแล้วพาลงมา ฉันจะรออยู่ข้างล่างนี้"

กลายเป็นคนสวย? นี่เป็นเรื่องที่ดี

"ได้เลย ไม่มีปัญหา"

พูดจบ ฉีฉีจับแขนของเซี่ยอันนาและลากเธอขึ้นไปบนหอพัก

เซี่ยอันนาทำอะไรไม่ถูก จึงถามว่า "ฉีฉี ตกลงเธออยู่ข้างไหนกันแน่!"

“ฉันก็ต้องอยู่ข้างเธอสิ”

"แล้วเธอช่วยเสี่ยวอวี้หลินทำไม?"

"แต่เธอกับเสี่ยวอวี้หลินก็เป็นคนแก๊งเดียวกันนิ ไม่อย่างนั้น ทำไมเมื่อกี้พวกเธอถึงดูสนิทกันขนาดนั้น"

"ฉัน ฉันกับเขาไม่ได้สนิทกันเลย เธอคิดผิดแล้ว ฉันก็จะไม่ใส่เสื้อพวกนี้ด้วย แค่ไปกินข้าวทำไมต้องแต่งตัวให้ยุ่งยาก"

ในขณะที่เซี่ยอันนากำลังบ่น ฉีฉีได้ช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ดึงผมขึ้นและผูกโบว์เจ้าหญิงให้เธอ

หลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉีฉีมองไปที่ดวงตาของเซี่ยอันนา จับมือสองข้างประสานกันและพูดว่า "ว้าว อันนาเธอสวยมาก"

เมื่อหันไปมองตัวเองในกระจกก็เห็นเซี่ยอันนาสวมกระโปรงหางปลาสีขาว ด้านบนตัดเย็บพอดีกับตัว ร่างกายเรียวสวย

แม้ว่าจะเรียบง่าย แต่ก็สง่างามและมีเกียรติ ทำให้เซี่ยอันนามีออร่ามาก

ข้างในกล่องยังมีเครื่องประดับมุก ถึงแม้จะไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่ แต่ดูแล้วมันดูหรูและแพงมาก

ฉีฉีหยิบขึ้นมาสวมให้เธอ มือสั่นและพูดว่า: "นี่ต้องเป็นเครื่องประดับที่แพงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาในชีวิตแน่เลย"

เซี่ยอันนารู้สึกไม่สบายใจและพูดว่า "หรือว่าไม่ต้องใส่มันดี ถ้าเกิดทำมันเสียหายจะทำยังไง"

"ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันจริงๆ ตอนแรกฉันคิดว่าเสี่ยวอวี้หลินแค่เล่นๆ"

"รสนิยมของเสี่ยวอวี้หลินเปลี่ยนไปมาก เธอเคยถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวฮอต แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นเด็กนักเรียน แต่จะว่าไปแล้วเธอก็สวยมากนะ"

“อย่าบอกนะว่า...... ”

"เอ๊ย แกกล้าพูดคำนั้นออกมาหรอ อยากตายหรือไง!"

ทันใดนั้นเสียงข้างหลังของเธอก็เบาลง เซี่ยอันนาก็ได้ยินไม่ชัด

เธอหันหน้าไปมองชายที่อยู่ข้างๆเธอและพบว่าเขากำลังยิ้มและทักทาย เธอไม่แน่ใจว่าเมื่อกี้พวกเขากำลังพูดเรื่องของเธอหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม เขาน่าจะไม่ได้ยิน ถ้าเสี่ยวอวี้หลินได้ยินคนกำลังนินทาเขา คนพวกนั้นได้ตายแน่

"เฮ้ย กำลังคิดอะไรอยู่?"

เขาตบหน้าผากของเซี่ยอันนา เพราะเธอมองไปที่ผู้ชายข้างๆและเห็นว่าเขากำลังยิ้มให้

"ฉันกำลังคิด เธอพาฉันมาที่นี่ เป็นงานเลี้ยงอะไร?"

"การประมูลการกุศล ถ้าเดี๋ยวการประมูลเริ่มแล้วเธอชอบอันไหน บอกนะ ฉันจะซื้อให้"

"ประมูล...... " เซี่ยอันนาคิดอยู่พักหนึ่งแสดงสีหน้ารังเกียจและพูดว่า "งั้นมันก็ต้องแพงมากสิ ซื้อของที่คนอื่นเคยใช้หรอ? ฉันไม่เอาหรอก"

เอ่อ……

เสี่ยวอวี้หลินพูดไม่ออกกับคำพูดของเซี่ยอันนา หลังจากที่กลั้นไว้เป็นเวลานาน เธอก็ลูบผมของเธอแล้วพูดว่า "เธอนินะ ชอบคิดเล็กคิดน้อยจริงๆเลย”

เซี่ยอันนาปัดมือของเขาออกและขมวดคิ้ว เห็นเงาของคนที่สวยงามกำลังเดินเข้ามา

เมื่อเห็นคนนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยอันนาก็จางลง

อวิ๋เวยเดินไปหาเสี่ยวอวี้หลิน ยิ้มให้เซี่ยอันนาแล้วหันไปพูดกับเสี่ยวอวี้หลิน: "ไม่คิดว่าเธอจะมางานนี้ด้วย ปกติเธอไม่ชอบมางานแบบนี้นิ ก็คิดว่าวันนี้จะไม่เจอเธอซะแล้ว”

เสี่ยวอวี้หลินยื่นมาออกมากอดไหล่ของเซี่ยอันนาและตอบว่า "อันนาชอบ ก็เลยพาเธอออกมาดู"

ดวงตาของอวิ๋เวยหรี่ลงและพูดว่า : "ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปเพราะเธอมากจริงๆ"

"คนเราก็เปลี่ยนแปลงกันทั้งนั้นแหละ เธอก็เปลี่ยนไปเหมือนกันไม่ใช่หรอ?"

มุมปากของเธอยกขึ้น แต่อวิ๋เวยยังคงยิ้มแย้ม

มีแค่เสียงหัวเราะ ที่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

เสี่ยวอวี้หลินหันหน้าไปและไม่สนใจสายตาของเธอ

"เวยเวย ทางนุ้นมีแขกมาแล้ว ไปทักทายเขาหน่อย"

อวิ๋เวยหันกลับไปพร้อมกับความเจ็บปวดในใจและตอบว่า "โอเค"

พยักหน้าให้เซี่ยอันนา จากนั้นก็เดินหันกลับไป

เห็นได้ชัดว่าอวิ๋เวยรู้สึกเจ็บใจ

ทั้งๆที่เธอเป็นครขอเลิก แต่ทำไมถึงมาทำเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ?

เซี่ยอันนาไม่เข้าใจ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอเพิ่งคิดออก

มองไปที่เสี่ยวอวี้หลินและถามว่า "งานวันนี้เธอเป็นเจ้าภาพหรอ?"

“ใช่แล้วทำไม เรามากินของในงาน ไม่เกี่ยวกับเจ้าภาพสักหน่อย”

เสี่ยวอวี้หลินดูเฉยเมย

แต่เซี่ยอันนาแอบคิด แบบนี้ ตัวเองจะเชื่องั้นหรอ?

จับมือของเซี่ยอันนาและเดินเข้าไปในสถานที่จัดเลี้ยง เซี่ยอันนารู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย

“ลูกพี่ มาเหมือนกันหรอ”

ตงจื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินจากระยะไกล และทักทายพวกเขา

เมื่อเข้ามาใกล้ ตงจื่อเพิ่งเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาคือเซี่ยอันนา

ตงจื่อนิ่งไปครู่หนึ่ง ยิ้มและพูดว่า "อันนา วันนี้เธอสวยมาก"

"ขอบคุณ"

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนพูดหยอดกันต่อหน้า เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกไม่พอใจ

เสี่ยวอวี้หลินที่อยู่ข้างๆ มองหน้าเซี่ยอันนาด้วยหน้าที่บูดบึ้งและพูดว่า : “ของกินอยู่ไหน อันนาหิวแล้ว"