วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 49

ทางด้านมู่เวยเวย หลังจากเดินออกมาจากตรงหัวมุมถนน เธอก็รีบเดินตรงไปยังประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยหนานฮวาทันที เพิ่งเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อดังมาจากด้านหลัง

“เวยเวย มู่เวยเวย” เฉียวซินโยวโบกมือทักทาย

มู่เวยเวยหันกลับไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นเฉียวซินโยวก็แปลกใจ “ซินโยว ไม่คิดว่าจะเจอเธออยู่หน้าประตูทางเข้า ไปกันเถอะ เรารีบไปเข้าห้องเรียนดีกว่า เดี๋ยวจะสายเอา”

เฉียวซินโยวชะงัก เธอลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วมองไปยังหัวมุมตรงนั้น Ferrariสีขาวคันนั้นขับออกไปแล้ว

เธอเห็นชัดเจนว่ามู่เวยเวยเพิ่งออกมาจากรถคันนั้น และคนขับรถก็คือหนานกงเฮ่า เพลย์บอยหนุ่มผู้เลื่องชื่อลือนามในเมือง A เพียบพร้อมด้วยความสามารถและหน้าตาที่หล่อเหลา เขามักปรากฏตัวตามสื่อข่าวและหนังสือพิมพ์ต่างๆ

อยากรู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆ แม้จะไม่มีเย่ฉ่าวเฉิน หากมีหนานกงเฮ่าก็คงดีไม่น้อย

“เวยเวยเธอมาคนเดียวเหรอ?” เฉียวซินโยวอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ “ไม่มีใครขับรถมาส่งใช่ไหม?”

มู่เวยเวยตกใจเผลอมองไปยังทางด้านนั้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าหนานกงเฮ่าขับรถออกไปแล้ว เธอจึงตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ “อืม ฉันนั่งรถเมล์มา”

แม้ว่าภูมิหลังของบ้านตระกูลมู่จะไม่ได้แย่อะไร แต่การแต่งงานของเธอกับเย่ฉ่าวเฉิน ทำให้เธอมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยได้ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน ผู้คนส่วนใหญ่ให้ความสนใจ แต่มู่เวยเวยไม่ต้องการเป็นที่ดึงดูดความสนใจอีกต่อไป

เฉียวซินโยวรู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอเห็นกับตาแต่มู่เวยเวยยังพูดโกหก ไม่ใช่ว่าไม่อยากแนะนำผู้ชายรวยๆ ให้เธอรู้จักหรอกเหรอ หึ!

“โอ้ คุณชายเย่ไม่ได้มาส่งเธอหรอกเหรอ”

มู่เวยเวยส่ายหัว และนึกถึงความร้ายกาจของผู้ชายคนนั้นเมื่อก่อนหน้านี้ “เปล่า เขา...งานยุ่งน่ะ”

“งานที่ไหนจะมาสำคัญเธอ ถ้าไม่ใช่คุณหนูตระกูลเย่” เฉียวซินโยวพูดจาหยอกล้อ

มู่เวยเวยเม้มริมฝีปาก สำหรับเย่ฉ่าวเฉินอย่าว่าแต่งานเลย ทุกอย่างสำหรับเขาล้วนสำคัญกว่าเธอทั้งนั้น... เขาเพียงแค่ซื้อเธอมาแค่นั้นแหละ เกรงว่าแม้แต่คนรับใช้ยังดีซะกว่า!

ชีวิตการแต่งงานของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่าจริงๆ

มู่เวยเวยถอนหายใจในใจ แต่เธอไม่อยากให้เฉียวซินโฉวต้องเป็นกังวล จึงตอบไปว่า “ไปกันเร็ว เดี๋ยวจะสายนะ”

เฉียวซินโยวกลับไม่ค่อยปลื้มใจ เมื่อคิดว่ามู่เวยเวยได้ครอบครองเย่ฉ่าวเฉินแล้ว ยังมาพัวพันกับหนานกงเฮ่าอีก เธอนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ

ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรม แบ่งมาให้เธอบ้างไม่ได้เหรอ?

“เวยเวยเธอตอนนี้ก็กลายเป็นคุณนายตระกูลเย่ไปแล้ว กับคุณชายเย่ก็อยู่ดีกินดี ในอนาคตถ้าเธอรู้จักคนสำคัญเยอะๆ อย่าลืมแนะนำให้ฉันด้วยนะ” เฉียวซินโยวอดที่จะพูดออกไปแบบนั้นไม่ได้

ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหาโทรศัพท์มือถือที่ถูกกองหนังสือทับไว้เจอ มู่เวยเวยดูเบอร์ที่โชว์เข้ามา เป็นเบอร์แปลกๆ จึงกดตัดสายทิ้งไป

ไม่นานหลังจากที่เธอกดตัดสาย เบอร์แปลกเบอร์นั้นก็โทรเข้ามาอีก มู่เวยเวยแปลกใจจึงกดรับสาย

แต่ทันทีที่กดรับสายเธอยังไม่ได้พูดอะไร ก็ถูกกลบด้วยเสียงคำรามของคนในโทรศัพท์เสียก่อน

“มู่เวยเวยใครให้คุณกล้าตัดสายผม?” เย่ฉ่าวเฉินตะคอกออกมาจากปลายสาย

มู่เวยเวยตกใจสะดุ้ง จึงรีบยกโทรศัพท์มือถือออกจากหูทันที เพื่อป้องกันไม่ให้แก้วหูแตก แล้วอธิบายไปว่า “ฉันไม่รู้ว่าเป็นเบอร์คุณ ฉันนึกว่าคนโทรผิด”

แต่สิ่งที่เย่ฉ่าวเฉินได้ยินจากคำพูดของเธอคือ “คุณกล้าไม่เมมเบอร์ผมงั้นเหรอ คุณรนหาที่ตายรึไง!”

มู่เวยเวย “...”

ผู้ชายคนนี้งี่เง่าจริงๆ เลยเชียว

“ฉันจะเมมตอนนี้แหละ เดี๋ยวนี้เลย” มู่เวยเวยรีบตอบกลับไป แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ใช่ แล้วคุณโทรหาฉันมีธุระอะไร?”