วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 50

เย่ฉ่าวเฉินยิ่งโมโหเพิ่มขึ้นอีก “มู่เวยเวยคุณยังจะกล้าถามอีกเหรอว่าผมมีธุระอะไร คุณดูสิตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้าน คุณอยู่กับลู่จื่อหางใช่ไหม คุณกำลังบังคับให้ผมช่วยจัดการถอนคุณออกจากมหาวิทยาลัยใช่ไหม?”

ชั่วพริบตาสมองของมู่เวยเวยก็ทำงานทันที เธอมองดูนาฬิกาอย่างรวดเร็ว พระเจ้า! เกือบสี่ทุ่มครึ่งแล้ว ไม่แปลกที่เย่ฉ่าวเฉินจะโทรตามเธอด้วยตัวเองและโกรธมากขนาดนี้

“ฉันไม่ได้อยู่กับลู่จื่อหาง ตอนนี้กำลังทบทวนบทเรียนอยู่ที่ห้องเรียน เพราะลานานหลายหลักสูตรจึงถูกถอนไป ฉันไม่รู้ว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว จะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ อย่าให้ฉันออกจากมหาวิทยาลัยนะ!”

มู่เวยเวยรีบร้อนตอบไปจนพูดไม่ชัด เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าเย่ฉ่าวเฉินจะทำให้เธอต้องออกจากมหาวิทยาลัย เช่นนั้นความฝันที่อยากเป็นดีไซเนอร์ที่ยอดเยี่ยมก็ต้องพังทลายลง

“ให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง ถ้าผมยังไม่เห็นหน้าคุณ คืนนี้คุณก็ไปนอนที่สวน!” เย่ฉ่าวเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วกดวางสายไป

มู่เวยเวยได้ยินเสียงตุดตุดดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ เธอแทบไม่สนใจ เริ่มเก็บข้าวของแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยทันที

ให้เวลาครึ่งชั่วโมงกลับบ้าน มันจะพอได้อย่างไร...

ขณะวิ่งออกจากมหาวิทยาลัยไปที่ป้ายรถเมล์ มู่เวยเวยก็บังเอิญพบกับเฉียวซินโยวที่กำลังไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเข้าพอดี

“เฮ้ เวยเวยเธอทำอะไรน่ะ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่กลับห้อง” เฉียวซินโยวเห็นมู่เวยเวยทำท่าทางผุดๆโผล่ๆ จึงรีบเอ่ยถาม พวกเธอมีหอรวมพิเศษอยู่ในมหาวิทยาลัย

“ไม่ล่ะ ฉันต้องกลับบ้าน” มู่เวยเวยตอบโดยไม่หันมามอง “ซินโยวอย่าเพิ่งคุยกับฉัน ตอนนี้ฉันรีบมาก”

มู่เวยเวยมาถึงป้ายรถเมล์ขณะที่กำลังพูด เธอมองไปยังป้าย แล้วหยุดรอรถเมล์ที่ขับผ่านบ้านตระกูลเย่ และเป็นเวลาเดียวกันที่มี Mercedes-Benz Maybach สีดำมาจอดตรงหน้าเธอ

มู่เวยเวยต้องแปลกใจเมื่อคนที่เลื่อนกระจกรถฝั่งคนขับลงมา คือคุณอาหลี่คนขับรถตระกูลเย่

“คุณหนูเชิญขึ้นรถครับ”

มู่เวยเวยรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งด้านในทันที

เฉียวซินโยวยืนดูฉากนี้อยู่ไม่ไกล เธออิจฉาตาร้อนอย่างมาก เป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยนี่ดีจริงๆ แม้กระทั่งมาเรียนก็ยังมีคนขับรถหรูมารับโดยเฉพาะ และยิ่งไปกว่านั้น ชายที่แต่งงานด้วยอย่างเย่ฉ่าวเฉินก็หล่อเหลาจนน่าหลงใหล

ขณะคิดเฉียวซินโยวก็กำมือแน่นอย่างลืมตัว ไฟแห่งความริษยาที่อยู่ภายในใจกำลังเผาไหม้อย่างรุนแรง

พูดจบเขาก็หันหลังเดินเข้าบ้านไป

มู่เวยเวยกำลังจะวิ่งตามไป ผลลัพธ์ที่เธอได้รับเพียงเสียงดัง “ปัง!” ประตูคฤหาสน์ถูกปิดลงตรงหน้าเธอ เธอยื่นอยู่กับที่ มีเสียงดังมาจากทางด้านหลัง มันคือเสียงประตูด้านนอกที่ถูกปิดลง

เข้าบ้านก็ไม่ได้ ออกไปสวนก็ไม่ได้ แบบนี้แล้วเธอจะไปนอนที่ไหน?

มู่เวยเวยร้อนรน ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ตอนกลางคืนอากาศก็หนาวมาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอยังใส่ชุดนักศึกษาและใส่กระโปรงสั้นอีก คงถูกแช่แข็งตายแน่ๆ

“เย่ฉ่าวเฉิน นายปล่อยให้ฉันเข้าไปเถอะนะ นายมีสิทธิ์อะไรมาขังฉันไว้ในสวน ฉันก็สิทธิมนุษยชนเหมือนกัน นายให้ฉันเข้าไปเถอะ...”

แต่ไม่ว่าเธอจะตะโกนอย่างไร ข้างในก็ไม่มีใครตอบกลับมาแม้แต่คนเดียว

อุณหภูมิเริ่มต่ำลง อากาศยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆ มู่เวยเวยเสียใจว่าจะตาย เธอลูปแขนตัวเองปรอยๆ แล้วจึงเริ่มเปลี่ยนระดับการพูดให้อ่อนนุ่มลง “เย่ฉ่าวเฉิน ฉันขอร้องคุณละนะ ปล่อยให้ฉันเข้าไปข้างในเถอะนะ ฉันรู้ ฉันผิดไปแล้ว ทีหลังฉันจะกลับบ้านให้เร็วกว่านี้...”