วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 52

เย่ฉ่าวเฉินลากตัวมู่เวยเวยเข้าไปในห้อง และโยนเธอลงบนเตียงอย่างสุดแรง

เนื่องจากจู่ๆเขาก็โยนเธอลง ทำให้หลังของเธอกระแทกเข้ากับเตียง บวกกับที่เธอเจ็บข้อมือจากแรงกระชากของเขาอยู่แล้ว ทำให้เธอส่งเสียงร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

เย่ฉ่าวเฉินถอดเนกไทไปด้วยและใช้ดวงตาสีฟ้าสุดคมของเขาจ้องมองไปที่เธอ

วันนี้เธอไปโรงเรียน โดยสวมชุดนักเรียน กระโปรงสั้นสีน้ำเงินและถุงน่องสีขาว......ทำให้เย่ฉ่าวเฉินเหล่ตามองไปที่เธอ

"สาวน้อย จำไว้นะว่าเธอเป็นของฉัน! ถึงแม้ฉันจะซื้อเธอมาด้วยเงิน แต่ เจ้าของของเธอต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น อย่าคิดสวมเขาให้ฉันเชียวหล่ะ นอกจากว่าเธออยากรนหาที่ตายเอง! เมื่อคิดถึงเรื่องที่ลู่จื่อหางกับมู่เวยๆกอดกัน และเรื่องที่พวกเขาเคยคบกันถึงปีครึ่ง อีกทั้งครั้งแรกของเธอยังให้กับผู้ชายคนอื่น เย่ฉ่าวเฉินแทบจะอยากใช้ม้าแยกร่างเธอออกให้เป็นชิ้นๆ

มู่เวยเวยตะโกนออกมาด้วยความตกใจ " จะทำอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยฉันนะ!"

ความอยากของเขาที่ส่งออกมาทางสายตา ทำให้มู่เวยเวยปฏิเสธเขาอย่างรวดเร็ว

"ไม่ทันแล้ว"

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ มู่เวยเวยรู้สึกเพียงว่าเจ็บช้ำไปทั้งตัว

มู่เวยๆกัดฟันแล้วสบถออกมาว่า"เย่ฉ่าวเฉิน คุณไม่ตายดีแน่! "

มู่เวยเวยตะโกนออกมาสุดเสียง มือของเย่ฉ่าวเฉินที่อยู่บนแก้มของเธอก็ได้เลื่อนลงมาบีบคอเธอทันที " ฉันเกลียดคนที่ด่าฉันว่าโรคจิตมากที่สุดเลย หลังจากนี้ฉันไม่อยากได้ยินสองคำนี้ออกจากปากของเธออีก เข้าใจมั้ย? "

สองคำนี้เป็นข้อห้ามของเขาสินะ!

"โอว......" มู่เวยๆจุกอยู่ที่คอและหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้และพยายามส่งเสียงออกมา " คุณ......นี่มัน......โรค.....จิต "

ทันทีที่เธอพูดจบ เย่ฉ่าวเฉินบีบคอเธอแรงมากขึ้นไปอีก เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาแดงก่ำ " มู่เวยเวย ฉันเตือนเธอแล้วนะ แต่เธอยังกล้าเรียกฉันสองคำนี้!!"