วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 53

"โอว.....แค่กแค่ก....."มู่เวยเวยตาเหลือกและรู้สึกเพียงว่ากำลังจะถูกเขาบีบคอจนตาย เธอจึงรีบแกะมือเขาออกอย่าวรวดเร็ว

เย่ฉ่าวเฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เวลาผ่านไปนานพอสมควรกว่าเขาจะเอามืออกจากคอเธอ แต่กลับมีสิ่งที่คิดไม่ถึงเกิดขึ้น หลังจากที่มู่เวยเวยไอ แค่กแค่ก ไปสองที เธอก็สลบไปและไม่มีการตอบสนองใดๆอีกเลย

เขาทำการเช็คชีพจรของเธอทันที และได้ใช้มือสัมผัสที่หน้าผากของเธอ เย่ฉ่าวเฉินรีบหันหลังออกจากห้องและเรียกคุณอาหวังให้โทรหาคุณหมอหานทันที

สิบนาทีต่อมา คุณหมอหานก็มาถึง

"เธอเป็นยังไงบ้าง? " เย่ฉ่าวเฉินถามพร้อมขมวดคิ้ว

คุณหมอหานผู้ที่พึ่งตรวจอาการของมู่เวยเวยเสร็จพูดขึ้นว่า "ร่างกายของคุณหนูไม่ค่อยดี และมีอาการตกใจ จึงทำให้เธอเป็นลม แต่อาการไม่น่าเป็นห่วง ใช้ยาที่ผมให้สองสามวันอาการก็คงดีขึ้น "

"อือ! " เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า คุณหมอหานตรวจดูอาการเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่กลับไม่มีทีท่าจะลุกออกไป เขาจึงถามขึ้นว่า "ยังมีอะไรอีกรึป่าว"

"คือว่า....." คุณหมอหานนิ่งไปสักพัก เขาเขินจนหน้าแดงและไม่รู้จะพูดยังไง

"พูดมาตามตรงได้เลย! " เย่ฉ่าวเฉินพูดพร้อมขมวดคิ้วอีกครั้ง

เมื่อคุณหมอหานได้ยินเช่นนี้จึงพูดได้พูดออกไปตามตรงว่า "คุณชายเย่

ร่างกายของคุณหนูไม่ดีนัก เรื่องอย่างว่า อยากให้เพลาๆลงบ้าง....."

ทันใดนั้นใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินก็นิ่งไป หลังจากที่คนรับใช้ที่อยู่รอบข้างได้ยินสิ่งที่คุณหมอหานพึ่งพูดไปต่างก็พากันก้มหน้าโดยไม่ได้นัดหมาย

"ฉันรู้แล้วหน่า! "เย่ฉ่าวเฉินทำเป็นโบกมือส่งแขกอย่างไม่สบอารมณ์ คุณหมอหานคนนี้นี่ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ

แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือ คุณหมอหานหยิบยาหลอดหนึ่งจากกล่องยามาวางไว้บนโต๊ะ แล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า " คุณชาย ของสิ่งนี้คุณหนูจำเป็นต้องได้ใช้แน่ๆ! "

"หุบปากหน่า! " เขาได้พูดแทรกขึ้นมา เย่ฉ่าวเฉินจับขาของเธอไว้แล้วดึงเธอให้กลับมาอยู่ที่เดิม จากนั้นก็ทายาให้เธอต่อไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะพูดอะไร

มู่เวยเวยเขินจนหน้าแดง

และในตอนนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางสิ่งที่ร้อนๆหนาวๆ มู่เวยเวยก็รู้ทันทีเลยว่าความรู้สึกนี้มันมาจากยาที่เย่ฉ่าวเฉินกำลังทาให้เธอ แต่ว่า ถูกเขาจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้น เธอรู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก

" คือว่า...... เย่ฉ่าวเฉิน....." มู่เวยๆอดไม่ได้ที่จะพูด ใบหน้าของเธอแดงไปหมด " เอายามาให้ฉัน ฉันทาเองได้ คุณไม่ต้อง......"

แต่ว่าเธอยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ได้พูดอย่างเย็นชาว่า " หุบปาก! "

มู่เวยเวยทำตัวไม่ถูก ทำได้เพียงกัดปากตัวเองไว้และหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมศีรษะเพื่อปกปิดความเขินอายของเธอและไม่กล้าพูดอะไรอีก