วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 81

" เธอจะไปไหน "

มู่เวยเวยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบกลับอย่างนิ่งๆว่า " ฉันจะกลับตระกูลเย่ "

"เธอทำเรื่องต่ำช้าน่ารังเกียจแบบนี้แล้ว ยังจะกล้ากลับไปตระกูลเย่อีกหรอ? ! "เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างประชดประชันด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น "เธออยากไปไหนก็ไป แต่อย่าคิดเลยว่าจะได้กลับไปอยู่ที่บ้านตระกลูเย่! "

มู่เวยเวยอึ้งไปเลย และค่อยๆหลบตาแล้วพยายามทำเหมือนไม่เสียใจจากนั้นพูดขึ้นว่า "ได้ ฉันเข้าใจแล้ว "

"ฉ่าวเฉิน คุณไม่ให้เวยเวยกลับตระกลูเย่ แล้วเธอจะไปอยู่ไหนหล่ะ? เฉียวซินโยวถามขึ้นอย่างกังวล

"เธอทำให้คุณบาดเจ็บมากขนาดนี้ ฉันทำแบบนี้กับเธอก็ถือว่าดีมากแล้ว! " เย่ฉ่าวเฉินจ้องเธอและพูดอย่างไม่แยแส

มู่เวยเวยไม่มีท่าทีใดๆ และพูดอย่างนิ่งๆว่า "ซินโยว เธอพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งฉันจะมาเยี่ยมเธอใหม่ "

มู่เวยเวยหันหลังออกจากห้องไปแล้วค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ ในขณะที่เธอไม่ทันสังเกต เฉียวซินโยวมองไปที่เธอและยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

มู่เวยเวย เธอแพ้แน่ ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันนี่แหละจะทำให้เธอออกจากตระกลูเย่ด้วยน้ำมือของฉันเอง!

แต่ว่าเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบก็มีแค่เธอที่แสดง!

......

บนถนนอันกว้างใหญ่ มองดูรถที่กำลังวิ่งไปมา ช่างเป็นบรรยากาศที่ครึกครื้นจริงๆ มู่เวยเวยรู้สึกวิงเวียนมึนๆ และหนาวสั่นไปทั้งตัว เธอนั่งลงที่ม้านั่งข้างถนนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอคิดว่าก็สมควรแล้วที่เธอจะได้รับแบบนี้ ก็เธอทำให้ซินโยวบาดเจ็บนี่ ถึงแม้ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะไล่เธอออกจากบ้าน แต่ความรู้สึกผิดในใจของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่นิด

ในเมื่อเรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ เธอก็จะรับผิดชอบเอง

ซินโยวอยากให้เธอออกจากชีวิตเย่ฉ่าวเฉินไม่ใช่หรอ? พรุ่งนี้เธอจะไปพูดกับเขาให้ชัดเจน เธอจะหย่ากับเย่ฉ่าวเฉิน

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกดิน บรรยากาศบนถนนที่เต็มไปด้วยความคึกครื้นก็ค่อยๆเงียบสงบลง อากาศก็เริ่มเย็น บนตัวของเธอใส่เพียงชุดเดรสบางๆ และเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ทำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอนั่งกอดเข่าเอาไว้ ใบหน้าก็เธอกระทบติดกับหัวเข่าของเธอ น้ำตาเม็ดใสใสของเธอก็ค่อยๆไหลริน

ไมรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ในขณะที่เธอกำลังใจลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทันใดนั้นเธอก็เห็นแสงส่องจ้ามาตรงใบหน้าก็เธอ เขารับรู้ได้ว่าเธอหนาวสั่นไปทั้งตัว เขาจึงรีบถอดเสื้อมาคลุมตัวเธอเอาไว้ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นหวง " เวยเวย เธอเป็นไงบ้าง "

มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนตรงหน้า เธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างฟูมฟายและเสียงของเธอแหบไปหมด เธอพูดขึ้นอย่างเสียงแหบ " หนานกง......"

หนานกงเฮ่าแตะไปที่หน้าผากของเธอแล้วรีบอุ้มเธอขึ้นรถไปนั่งในตำแหน่งข้างคนขับ และเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและอบอุ่น " เวยเวย อดทนไว้นะ ฉันจะพาเธอไปส่งที่บ้านเดี๋ยวนี้ "

มู่เวยเวยพยักหน้า แต่เธอไม่สามารถห้ามน้ำตาของเธอไม่ให้ไหลได้

ขอบคุณนะ หนานกง

เธอมองไปที่ใบหน้าของเขา มู่เวยเวยรู้สึกว่าหนังตาของเธอเหนื่อยหล้ามากๆ แล้วเธอก็ฝืนต่อไปไม่ไหวและสลบไปในที่สุด ก่อนที่เธอจะสลบหนานกงเฮ่าได้ยินเสียงแผ่วๆออกจากปากเธอ

เหนื่อยมากเลย

หนานกงเฮ่ามองไปที่เวยเวยที่ยังนอนสลบอยู่ เขาก็รีบเหยียบคันเร่งและออกรถไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับถึงบ้าน หนานกงเฮ่าอุ้มเธอไปนอนบนเตียงอย่างเบามือ และมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอที่เต็มไปด้วยสีแดงเข้มผิดปกติ เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออกทันที

" ฮัลโหล "

"หลิวเฮ่าหยาน ตอนนี้รีบมาหาฉันหน่อย ด่วนเลยนะ! "

"คุณได้รับบาดเจ็บหรอ "

" ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอีอี "

"อ้อ โอเค ฉันรู้แล้ว เป็นผู้หญิงของคุณ ได้ รอสิบนาทีนะ "

" โอเค "

เขาวางสายอย่างรีบร้อน หนานกงเฮ่ามองไปที่เธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงแล้วตะโกนว่า "ตู้เหิง ไปเตรียมน้ำร้อนและผ้าเช็ดหน้ามาเร็วเข้า! "

หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสบายๆก็เดินเข้ามาจากประตูโดยถือกล่องยาสีขาวเอาไว้ในมือ เขาเป็นหมอส่วนตัวของหนานกงเฮ่านั้นเอง

" เฮ่าหยาน รีบไปดูเวยเวยเร็ว เหมือนเธอจะมีไข้สูง! หนานกงเฮ่าพูดด้วยหน้าตากังวล

หลิวเฮ่าหยานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก่อนเขามีผู้หญิงเยอะแยะมากมายแต่ไม่เคยเห็นเขาเป็นห่วงใครมากขนาดนี้เลย? ถึงเขาจะมีอาการตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ลืมที่จะมองไปที่มู่เวยเวยและทำการตรวจเธออย่างรวดเร็ว

" เฮ่า ทำไมนานนายถึงทำกับสาวน้อยคนสวยแบบนี้? โหดจริงๆ "หลิวเฮ่าหยานยิ้มมุมปากและมองไปที่มู่เวยเวยอย่างเห็นใจ

" ไมใช่ฉัน นายรีบพูดมาเถอะว่าเธอเป็นอะไร? " หนานกงเฮ่าพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เป็นกังวล

" เธอมีแผลที่มือขวาและศรีษะ ตอนนี้เหมือนพึ่งจะตกสะเก็ด และเธอยังมีอาการเลือดจางและร่างกายขาดน้ำอีกด้วย แล้วตอนนี้ก็กำลังมีไข้สูง...... "หลิวเฮ่าหยานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเรื่อยๆ

"เชี่ย!!! " หนานกงเฮ่าด่าออกมาอย่างดุเดือดทำ ทำให้ความโกรธในตัวเขาประทุออกมาอย่างรุนแรง

เย่ฉ่าวเฉิน นี่คุณดูแลมู่เวยเวยอย่างงี้หรอ! คุณไม่รักษาเขาเอง ถ้าฉันแย่งเธอกลับมาก็อย่ามาโทษฉันหล่ะ!

" นายอย่ากังวลไปเลย " หลิวเฮ่าหยานสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของเขาจึงรีบพูดขึ้น "ฉันจะรีบจัดยาบรรเทาอาการและยาบำรุงให้กับเธอ ร่างกายเธอแย่มาก เธอต้องการพักผ่อน "

หนานกงเฮ่าพยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า " โอเค "

หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น หนานกงเฮ่าให้ตู้เหิงส่งหลิวเฮ่าหยานกลับบ้าน ส่วนตัวเขานั้นก็อยู่แดแลมู่เวยเวยข้างกายโดยไม่ห่างไปไหนเลย

"เวยเวย เธอรีบฟื้นขึ้นมาสิ เธอต้องรีบฟื้นนะ......"

......

ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ มู่เวยเวยค่อยๆลืมตาขึ้น มองไปรอบห้องเธอรู้สึกว่าที่นี่คุ้นตามากๆ และจำได้คับคล้ายคับคาเหมือนว่าเมื่อคืนเธอเจอหนานกงเฮ่า ที่นี่คงเป็นคฤหาสน์ของหนานกงเฮ่า

เธอค่อยๆลุกออกจากเตียงอย่างยากลำบาก ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา เธอเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างหนานกงเฮ่า พอเห็นว่าเธอฟื้นแล้ว เขาเองก็โล่งอกไปทีและพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน " ลุกขึ้นทำไม? จะทำอะไรเดี๋ยวฉันทำให้ คุณหมอบอกว่าเธอไม่ควรขยับตัวมาก รีบกลับไปนอนเร็ว

มู่เวยเวยแสดงออกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ และค่อยๆพูดว่า "ฉันไม่เป็นไร"

" ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้เธอไม่ควรขยับร่างกายมาก "หนานกงเฮ่าพูดอย่างอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงใจ

มู่เวยเวยทำได้เพียงหยักหน้า และกลับไปนอนที่เดิม และเธอพึ่งเห็นว่าในมือเขาถือโจ๊กร้อนๆเข้ามา ในใจก็อบอุ่นขึ้นมากๆ

" ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก กินได้เพียงอาหารอ่อนๆ โจ๊กนี้ฉันให้หลิวหม่าเคี่ยวนานกว่าหนึ่งชั่วโมงรับรองว่าอ่อนแน่นอน ตอนนี้ยังร้อนๆอยู่เธอรีบกินเร็ว "

พอพูดจบเขาก็ใช้ช้อนคนๆโจ๊ก และป้อนเข้าปากเธอ

มู่เวยเวยหน้าแดงเล็กน้อย และค่อยๆพูดว่า " เดี๋ยวฉันกินเอง "

"มือของเธอเจ็บอยู่ อย่าดื้อหน่า "

พอมู่เวยเวยได้ยินประโยคหลัง เธอก็คัดจมูกขึ้นมาทันที เธอพยายามกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ไม่ให้ไหล และค่อยๆกลืนโจ๊กที่เขาป้อนให้ลงท้องไป

"หยุดเสแสร้งได้แล้ว! " เฉียวซินโยวพูดอย่างเย็นชา " ฉ่าวเฉินไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องแสร้งทำเป็นน่าเห็นใจหรอก! "

มู่เวยเวยกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเม็ดใสๆค่อยๆไหลออกจากตาของเธอพร้อมกลับค่อยๆพัดว่า " ฉันไม่ได้เสแสร้ง ฉันรุ้สึกผิดจริงๆ "

" เหอะเหอะ เธอคิดว่าทำตัวน่าสงสาน ฉ่าวเฉินก็จะให้เธอกลับไปอยู่บ้านตระกูลเย่ใช่มั้ย? ฝันไปเถอะ! ยังไงสะเป้าหมายของฉันก็สำเร็จแล้ว ฉันจะบอกความจริงให้เอาบุญแล้วกันนะ คนที่ผลักฉันตกบันไดไม่ใช่เธอหรอก " เฉียวซินโยวพุดด้วยสายตาเยาะเย้ยและน้ำเสียงของเขาเลวร้ายมาก

มู่เวยเวยอึ้งไปเลยแล้วถามขึ้นอย่างนิ่งว่า " หมายความว่าไง "

เฉียวซินโยวอามือกอดอกแล้วพูดอย่าสะใจด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า " จริงๆแล้วฉันตั้งใจตกบันไดลงมาเอง "

มู่เวยเวยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า และจ้องมองไปที่ใบหน้าเธอจากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เหลืออดจริงๆ " ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย "

เฉียวซินโยวกระตุกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า " ก็เป็นเพราะว่าฉันอยากให้เย่ฉ่าวเฉินโกรธเธอจากนั้นก็เฉดหัวเธอออกจากบ้านไปไงล่ะ! "

มู่เวยเวยสั่นสะท้านทันที หูอื้ออึงไปหมดแล้วเธอก็พูดขึ้นด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ " เพื่อให้ฉันโดนไล่ออกจากบ้าน เธอถึงกลับกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่นเลยหรอ? เฉียวซินโยว เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ! "

เฉียวซินโยวหัวเราะเหยาะๆ " ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอก ฉันได้วางแผนไว้ก่อนหน้านี้แล้ว "

" ต้องวางแผนมาก่อนหน้านี้แล้วงั้นหรอ? "

" ถูกต้อง! "

มู่เวยเวยกำหมัดไว้แน่นราวกับว่ากำลังกลั้นความรู้สึกโกรธเอาไว้อย่างสุดฤทธิ์ เธอรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวและหัวใจ เรี่ยวแรงที่เธอมีก็หมดไปทันที

เหมือนกับว่าจะยังไม่สะใจ เฉียวซินโยวยังคงพูดจาโหดเหี้ยมต่อว่า " เธอบอกว่าฉันบ้า ที่ฉันต้องบ้าก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ บอกกับเธอดีๆเธอก็ไม่ฟัง ฉันเลยต้องวางแผนนิดหน่อย "

เธอทำแบบนี้ได้ยังไง! เฉียวซินโยว ทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย เธอคงสะใจมากสินะ? ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นฉันเป็นเพื่อน แต่ฉันก็ไม่มีเคยทำร้ายเธอเลย ตอนเธอวางแผนจัดการฉันเธอคิดถึงความรู้สึกฉันบ้างมั้ยว่าฉันจะเสียใจมากขนาดไหน?

มู่เวยเวยรู้สึกว่าหัวใจเธอแตกสลายหมดแล้ว เหมือนมีมีดมาปักลงที่ใจเธอแล้วทิ้งรอยแผลเป็นแสนเจ็บปวดไว้ในใจเธอยังไงยังงั้น

เฉียวซินโยวกำลังจะตอบโต้ แต่ประตูกลับเปิดออกเธอมองเห็นเป็นเงาของเย่ฉ่าวเฉิน

เขารีบทำตัวน่าสงสารขึ้นมาทันที และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า " เวยเวย เธออย่าโกรธไปเลยนะ เป็นความผิดของฉันเอง เธอจะด่าจะว่าจะตีฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าให้เย่ฉ่าวเฉินได้ยินนะ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอา! "

มองใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันนี้ มู่เวยเวยรู้สึกน่าสมเพชมากแล้วก็พูดอย่างเย็นชาว่า " อย่าทำหน้าทำตาน่ารังเกียจอย่างนี้เลย ฉัน -- "

'เพี้ยะ--! '

มู่เวยเวยตกใจมาก เห็นใบหน้าเย็นชาของเย่ฉ่าวเฉินอยู่ตรงหน้า และได้ยินเสียงอันน่ากลัวว่า " มู่เวยเวย เธอต่างหากที่น่าขยะแขยง! "

ลูบแก้มซ้ายที่เจ็บแดงไปทั้งแก้ม ใจของเธอเจ็บปวดและอ้างว้างนี่มันสามครั้งแล้ว

ครั้งแรกคือเฉียวซินโยบาย และสองครั้งหลังมาจากเย่ฉ่าวเฉิน เธอรู้สึกสิ่งที่ถูกทำลายไม่ใช่ศักดิ์ แต่เป็นจิตวิญญาณที่ยังมีชีวิตของเธอ

ทำได้ดีมาก ตบสองสามครั้งนี้ทำให้เธอได้สติ และตัดสินใจจะสลัดความเจ็บปวดในอดีตออกไป

" คงตบคนจนตัวเป็นนิสัยแล้วใช่มั้ย? " มู่เวยเวยยิ้มมุมปากอย่างไม่เกรงกลัว แล้วค่อยๆเช็ดเลือดที่มุมปากของเธอเบาๆ

" ฉันมันร้ายกาจ เลว โหดเหี้ยม งูพิษ ยังคำเปรียบเทียบที่เหมาะสมมากกว่านี้อีกมั้ยคะ คุณเย่" มู่เวยเวยมองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างไร้ความรู้สึก " ใช่ ฉันมันเลว ฉันมันหน้าหนา "

ใบหน้าก็เย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยความเศร้ามอง และเขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย จากคำพูดของเธอเขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของเขากำลังจะมีของสำคัญบางอย่างที่กำลังจะหายไป แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เมื่อเทียบกับนางฟ้าอย่างคุณเฉียวแล้ว ฉันมันก็คือนางแม่มดดีๆนี่เอง! " มู่เวยเวยกระตุกยิ้มอย่างไร้ความรู้สึก แล้วพูดขึ้นนิ่งๆว่า " ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณเย่ก็รีบๆหย่ากับนางมารร้ายคนนี้สะทีเถอะ "