วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 82

" อะไรนะ? "

เย่ฉ่าวเฉินอึ้งไปเลย แล้วถามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

มู่เวยเวยกางมือออกแล้วพูดซ้ำอย่างช้าๆอีกครั้ง " เย่ฉ่าวเฉิน เราหย่ากันเถอะ "

ใบหน้าของเฉียวซินโยวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอดีใจสุด ในที่สุดเธอก็ชนะ ชัยชนะนี้เป็นของเธอ

สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินมึนงงไปหมด ดวงตาสีน้ำเงินของเขาจ้องมองไปที่เธอ เขาสังเกตุเห็นถึงท่าทีของเธอที่นิ่งมาก ราวกับว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทำให้ในใจของเขายิ่งรู้สึกไม่พอใจมากกว่าเดิม

เขาทำไมต้องไม่พอใจด้วย?

เมื่อวานเขายังอยากให้เธอหายไปต่อหน้าต่อตาเขาอยู่เลยไม่ใช่หรอ?

เธอร้ายกาจขนาดนี้ ยังจะลังเลอะไรอีก?

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพอเขาได้ยินคำว่า " หย่า " ออกจากปากเธอ ในใจของเขากลับรู้สึกโกรธมาก มันเหมือนกับว่า......ไม่เต็มใจ

ใช่ เขาไม่เต็มใจ!

ยัยผู้หญิงคนนี่นิ กล้าดียังไงพูดก่อนฉัน?

เธอมีสิทธิ์อะไรในการขอหย่าก่อน!

คำว่าหย่า ควรเป็นเขาต่างหากที่เป็นคนพูดไม่ใช่หรอ!

เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอหย่ากับฉัน? เธอก็แค่ของเล่นที่ฉันซื้อมาด้วยเงิน ขนาดฉันยังไม่พูดเรื่องนี้เลย แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้? " เย่ฉ่าวเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับยมทูตในนรก

มู่เวยเวยยังคงทำหน้านิ่งแล้วพูดอย่างใจเย็น " หรือว่าฉันควรจะพูดแบบนี้ คุณเย่ค่ะ ปลดฉันออกจากตำแหน่งเถอะค่ะ "

" เธอฝันไปเถอะ "

เมื่อเย่ฉ่าวเฉินพูดประโยคนี้ออกมา ต่างคนก็ต่างอึ้งกันหมด

เฉียวซินโยวกังวลแทบแย่ เธอไม่รู้ว่าแผนการของเธอมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เธอก็ยั่วยุให้เขาทั้งสองทะเลาะกันได้แล้ว มู่เวยเวยเองก็ขอหย่าตามที่เธอต้องการ แต่เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเย่ฉ่าวเฉินถึงไม่ยอมหย่า มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?

เย่ฉ่าวเฉินอาจจะแผนการอื่น หรือว่า......เขาอาลัยอาวรณ์เธอ?

มู่เวยเวยรู้สึกโกรธมาก ก็ตั้งแต่แต่งงานกันมาเย่ฉ่าวเฉินก็รังเกียจเธอมาโดยตลอด อีกทั้งยังดูถูกเธอต่างๆนาๆ เขายังทรมานเธอไม่พออีกหรอ?

ก็เป็นไปได้ ในเมื่อเขายังหาพี่ชายเธอไม่เจอ เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้ยังไงกัน?

เฉียวซินโยวใช้เล็บขูดเข้าไปในเนื้อของตัวเอง แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด รู้สึกเพียงว่าใจของเธอมันเจ็บเหมือนโดนไฟเผาไปทั้งใจ

เธอพยายามซ่อนความรู้สึกเอาไว้ และพูดออกมาอย่างหน้าตายิ้มแย้ม "ฉ่าวเฉิน อย่าพูดจากับเวยเวยแบบนี้สิ มีอะไรก็พูดกันดีๆ！

ใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินดีขึ้นมากๆ แล้วหันไปพูดกับเวยเวยด้วยน้ำเสียงเย็นชา " เธอยังยืนอยู่ทำไมอีก รอให้ฉันเชิญเธอออกไปรึยังไงกัน? "

มู่เวยเวยตอบกลับด้วยทีท่าไม่สนใจว่า " งั้นฉันก็จะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอของทั้งสองคน "

พอพูดจบเธอค่อยๆเปิดประตูออกแล้วก็เดินออกไป และเธอก็คิดขึ้นได้เลยกระตุกยิ้มแล้วหันหลังกลับไปมองไปที่เฉียวซินโยวจากนั้นค่อยๆพูดว่า "คุณเฉียวคะ เป้าหมายของคุณกำลังจะสำเร็จแล้วนะคะ "

เฉียวซินโยนสตั้นเล็กน้อยแล้วตอบกลับอย่างนิ่งๆว่า " ฉันไม่เข้าใจว่าเธอพูดเรื่องอะไร "

เมื่อวานตอนที่คุณอยู่ในห้องผ่าตัด คุณเย่เซ็นรับรองการผ่าตัดให้คุณในฐานะแฟน ฉันเชื่อว่าพวกคุณจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันในอีกไม่ช้า "

พอพูดจบเธอก็ปิดระตูห้องทันที

เฉียวซินโยวที่รู้สึกใจหานในตอนแรก ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที ดีใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว

อย่างน้อย ฉ่าวเฉินก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่รู้จริงๆว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้พูดเรื่องนั้น ก็เหมือนกับว่าเขาก็ไม่รู้จริงๆว่าทำไมเมื่อกี้เขาถึงโกรธมากขนาดนั้น

มู่เวยเวยที่พึ่งเดินออกจากโรงพยาบาล และไม่รู้ว่าจะไปไหน ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังขึ้น เธอหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นหนานกงเฮ่า!

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

เขามารอนานแค่ไหนแล้ว?

พอมานั่งข้างคนขับ มองไปที่หน้าอันหล่อเหลาของเขา เธอก็รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยและสบายใจขึ้นมากๆ จากนั้นค่อยๆพูดว่า "คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? "

" ฉันตามเธอมาตลอดนั่นแหละ "

มู่เวยเวยเบิกตากว้าด้วยความตกใจ และถามอย่างไม่น่าเชื่อว่า "คุณหมายถึงตั้งแต่คุณให้คนมาส่งฉัน คุณก็ตามอยู่ข้างหลังตลอดเลยหรอ?

หนานกงเฮ่าพยักหน้าเบาๆ

มู่เวยเวยรู้สึกจุกอยู่ที่อก แล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า "ฉันไม่มีค่าพอที่คุณจะทำแบบนี้ "

หนานกงเฮ่ารีบใช้มือไปปิดปากของเธอไว้ แล้วค่อยๆฉีกยิ้มออก " ไม่มีใคร มีค่ามากไปกว่าเธออีกแล้ว "

มู่เวยเวยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอปวดหัวมากๆจึงไม่อยากถามอะไรเขาต่อ เธอต้องจัดการปัญหาของเธอในตอนนี้ก่อนว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน จะอยู่บ้านหนานกงเฮ่าอย่างนี้ต่อไปก็ดูไม่ค่อยดีนัก

พอกลับถึงคฤหาสน์ของหนานกงเฮ่า มู่เวยเวยก็ขึ้นห้องทิ้งตัวลงนอนทันที เมื่อกี้ยังไม่ปวดหัวมากขนาดนี้ พอทิ้งตัวลงนอนเธอกลับวิงเวียนและปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดยังไงยังงั้นเลย

หนานกงเฮ่ารู้สึกได้ว่าเธอไม่สบาย ก็เลยรีบโทรหาหลิวเฮ่าหยานทันที

"เฮ่าหยาน ตอนนี้เวยเวยรู้สึกเวียนหัวมาก เธอเป็นอะไรกันแน่? "

พอหลิวเฮ่าหยานรับสาย ก็วางงานในมือลงทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า " นายต้องพยายามควบคุมอารมณ์ของเธออย่าให้อารมณ์เธอแปรปรวนมากเกินไป เดี๋ยวฉันจะจ่ายยาบำรุงให้เธอ คุณช่วยส่งคนมารับที"

หนานกงเฮ่ารู้สึกโล่งอกไปที แล้วพูดขึ้นอย่างจริง " โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ต่อไปฉันจะดูแลเธอมากกว่านี้ ฉันจะส่งคนไปรับยามาเดี๋ยวนี้ "

"ตู้เหิง ! "

ประตุถูกเปิดออก ตู้เหิงค่อยๆเดินมาหาหนานกงเฮ่าและพูดขึ้นอย่างอ่อนน้อมว่า " ท่านเรียกหาผมหรือครับ? "

"นายไปหาคุณหมอหลิวเฮ่าหยานแล้วไปมาเอายามาให้ฉันโดยเร็วที่สุด "

"ครับ "

พอตู้เหิงออกไปแล้ว เขาหันกลับไปมองมู่เวยเวย ก็เห็นเธอนอนนิ่งอยู่ตรงของเตียง เรารู้สึกแปลกๆจึงรีบเดินเข้าไปดูเธอใกล้ๆ

เมื่อเขารู้ว่ามู่เวยเวยยังหายใจอยู่เขาก็รู้สึกโล่งอกไปที มองดูหน้าตาน่ารักของเธอที่กลังนอนอยู่เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแล้วกระซิบข้างหูเธอว่า "ยัยหมูน้อยขี้เซา "

ทันใดนั้นมู่เวยเวยก็พลิกตัวกลับมา หนานกงเฮ่าก็ก้มลงไปที่หน้าผากเธอ และหอมเธออย่างทะนุทะนอน

......

มู่เวยเวยที่กำลังสะลึมสะลือ. ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดังมากจนเธอลำคาน เธอจึงทำได้เพียงลืมตาตื่นขึ้นมาดู

สายเรียกเข้าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

มู่เวยเวยคิดว่าอาจจะเป็นสายที่โทรมาก่อกวนจึงตัดสายทิ้ง หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

มู่เวยเวยถอนหายใจ และสุดท้ายเธอก็กดปุ่มรับสาย

" ฮัลโหล? "

"ทำไมพึ่งรับสาย! "

" ฉันรู้อยู่แล้วหน่า " เฉียววินโยวพูดออกมาอย่างโล่งอก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาเกลียดชัง มู่เวยเวยนางอสรพิษ โชคดีจังนะ แต่งงานกับเย่ฉ่าวเฉิน กลับทำใหเหนานกงเฮ่าหลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้ได้!

เฉียวซินโยวกำลังบ่นอยู่ทันใดนั้น หนานกงเฮ่าก็พูดขึ้นว่า "เย่ฉ่าวเฉินกับเวยเวยรักกันไม่ได้แน่นอน "

" เพราะอะไร "

หนานกงเฮ่ายิ้มมุมปากแล้วค่อยๆพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม " เพราะว่าระหว่างเขาสองคนมีเรื่องบาดหมางที่รุนแรงมาก "

เย่ฉ่าวเฉินและพี่ชายของมู่เวยเวยมีเรื่องบาดหมางกันรุนแรงมาก แค่เหตุผลนี้เหตุผลเดียวเขาทั้งสองก็ไม่อาจรักกันได้แล้ว!

เกลียดเท่านั้น!

" แล้วเราจะทำยังไงต่อไปกันดี "

"ต่อไป เธอต้องหาปัญหาระหว่างเขาทั้งสองให้เจอ และใช้มันให้เป็นประโยชน์ "

เฉียวซินโยวพยักหน้า เธอเองก็คิดว่าความคิดนี้ไม่เลว เธอยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า " ฉันเข้าใจแล้ว "

"อือ "

ในรุ่งเช้านาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้น มู่เวยเวยค่อยๆลืมตาเหลือบไปมองนาฬิกาเหมือนกับทุกวัน แล้วค่อยๆลุกออกจากเตียง

เข้าไปในห้องน้ำ ใช้น้ำอุ่นๆล้างหน้า หลังจากนั้นก็กลับห้องนอนก็พบว่ามีคนอยู่ในห้อง

" ฮาย ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง? " หนานกงเฮ่าพูดขึ้นด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

มู่เวยเวยคิดถึงเรื่องที่คุยโทรศัพท์เมื่อวาน แล้วพูดอย่างนิ่งว่า " ฉันกำลังเตรียมตัวจะไปบริษัทน่ะ "

พอได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของหนานกงเฮ่าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที น้ำเสียงของเขาดูเหมือนเขาจะรู้สึกขัดใจเล็กน้อย " เวยเวย คุณหมอหลิวบอกแล้วนะว่าร่างกายของเธออ่อนแอ หากไม่พักผ่อนให้เพียงพอ อาจจะส่งผลต่อคุณในภายหลังได้ "

ที่จริงแล้วหลิวเฮ่าหยานไม่ได้พูดแบบนั้นหรอก แต่ว่าร่างกายของมู่เวยเวยอ่อนแอเป็นเรื่องจริง ไม่ได้โกหก

มู่เวยเวยอึ้งไปเล็กน้อย แล้วค่อยๆพูดขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม "ร่างกายของฉันเป็นยังไงฉันรู้ดี แต่ยังไงสะวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานที่บริษัท "

สีหน้าของหนานกงเฮ่าบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า " เธออยากกลับไปอยู่ข้างๆเขามากขนาดนั้นเลยหรอ เขาทำร้ายเธอถึงขนาดนี้แล้ว เธอไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย? "

เขาไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่เย่ฉ่าวเฉินทำร้ายเธอสารพัด แต่ทำไมเธอถึงยังอยากกลับไปอยู่ข้างๆเย่ฉ่าวเฉิน แต่กับเขา เขาทำดีกับเธอแทบตาย แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดเธอได้

ฟ้าลิขิตมาให้เป็นแบบนี้หรอ?

มู่เวยเวยทำหน้าตกใจ เธอสัมผัสได้ว่าเขาเริ่มรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่เธอไม่รู้จะพูดปลอบเขายังไงดี ได้แต่พูดว่า " ที่ฉันกลับไปทำงานไม่ใช่เพราะเขา แต่ฉันทำเพื่อตัวเอง ฉันเพียงอยากรักษางานของฉันไว้ "

หนานกงเฮ่าขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า " ถ้าเป็นเพราะเรื่องงานจริงๆ ฉันสามารถช่วยหางานใหม่ที่ดีกว่าเดิมและได้เงินมากกว่าเดิมให้เธอได้ ทำไทเธอต้องกลับไปทำที่เย่ฮวางด้วย? "

มู่เวยเวยสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที และพูดขึ้นอย่างจริงจัง " หนานกง งานดีๆแยะแยะก็จริง แต่ว่าเวลาและโอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้เลือกงานที่เงินเดือน ฉันเลือกงานที่เหมาะกับฉัน นายรู้มั้ย? ความฝันของฉันคือเป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่ดีและยอดเยี่ยม"

พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น หนานกงเฮ่าก็รู้เลยว่าไม่ควรบังคับเธอมากเกินไป ไม่งั้นจำทำให้เธอห่างจากเป้าหมายของเขามากขึ้นเรื่อย

เขาจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เข้าใจมู่เวยเวยว่า " ฉันเข้าใจเธอ ถ้างั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จฉันจะส่งเธอไปบริษัทเอง "

มู่เวยเวยหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้นด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มว่า " หนานกงเฮ่า ขอบคุณมากนะ "

หนานกงเฮ่าส่ายหัว แล้วเอามือลูปผมเธออย่างเบามือ และพูดขึ้นอย่าอ่อนโยนว่า "ยัยบื่อ อย่าทำตัวห่างเหินกับฉันขนาดนี้สิ "

มู่เวยเวยหน้าแดงต่อการกระทำที่เขาทำ จากนั้นก็ค่อยๆถอยหลังสองก้าว แล้วพูดขึ้นว่า " ช่วงเวลาที่ผ่านมารบกวนคุณมากแล้ว ฉันจะย้ายออกไปให้เร็วที่สุดนะ "

มู่เวยเวยพูดอย่างจริงใจ แต่หนานกงเฮ่ากลับไม่รู้สึกยังงั้น

เขาขมวดคิ้วและทำหน้าตาจริงจัง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงของเขาไม่พอใจ " เธอจะย้ายออก?"