ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 11

จิ่งโม่เยี่ย “......”

จิ่งโม่เยี่ย “!!!!”

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเฟิ่งชูอิ่งจะกล้าทำจริง!

นางไม่เหมือนกับที่คนเขาลือกันเลยสักนิด

เขายกมือขึ้น ใช้สันมือสับหลังคอนางดังพลั่ก

ก่อนนางจะหมดสติได้เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

นางสบถด่าหยาบคายในใจชุดใหญ่ ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะดับวูบ สลบไสลของจริงแบบไม่ได้เสแสร้ง ล้มฟุบพิงแผงอกของจิ่งโม่เยี่ย

คิ้วของเขาขมวดชนกันเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะรับมือสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร

เขาผลักร่างของนางออกจากตัวด้วยท่าทางแอบรังเกียจ ทว่ายามที่มือสัมผัสโดนตัวนาง กลับรู้สึกนุ่มนวลและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

จิ่งโม่เยี่ยก้มมองนางแวบหนึ่ง คิ้วตาของเด็กสาวภายใต้แสงเทียนสลัวให้ความรู้สึกอ่อนหวานน่าทะนุถนอม ไม่เหมือนกับท่าทางดื้อรั้นแสนซนเมื่อครู่นี้เลย

เขาแค่นเสียง ‘ฮึ’ เบาๆ ก่อนจะผลักนางออกห่างด้วยท่าทางรังเกียจ

เขาลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไป กลับพบว่าความบ้าคลั่งที่อาละวาดอยู่ภายในศีรษะของเขามาเนิ่นนานเบาบางลงไปมาก ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

เขายกมือกุมหัวใจตัวเอง ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวที่หลับสนิท แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง

เขานั่งอยู่อย่างนั้นราวๆ ครึ่งเค่อ[footnoteRef:1] อาการคุ้มคลั่งนอกจากจะไม่กำเริบขึ้นมาแล้ว เขายังรู้สึกอยากนอนอยู่หลายส่วนด้วย [1: 刻 1เค่อเท่ากับประมาณ15นาที]

ความรู้สึกแบบนั้นทำเขาประหลาดใจมาก ตั้งแต่ถูกคนวางแผนร้ายใส่เป็นต้นมา ไม่ว่าเขาจะง่วงมากสักแค่ไหน ก็ไม่เคยนอนหลับได้เลยสักครั้ง

ถึงจะหลับได้ แต่เพียงครึ่งเค่อเขาก็จะตื่นขึ้นมาแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ร่างกายของเขามีความรู้สึกง่วงงุนจนอยากจะนอนหลับ

เขาใช้มือพลิกตัวของเฟิ่งชูอิ่งจนกลิ้งไปอยู่ริมขอบเตียงอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ นาง

เพียงแค่เขาล้มตัวลงนานได้ไม่ทันไร ก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เฟิ่งชูอิ่งที่โดนเขาตีจนสลบ หลับไปเพียงไม่นานก็ตื่นขึ้นมา

เมื่อนางลืมตาก็มองเห็นเสี้ยวหน้าที่หล่อเหลาอย่างใกล้ชิด เล่นเอานางตกใจจนสะดุ้งเฮือก

นางคิดจะลุกนั่งโดยสัญชาตญาณ ทว่านางยังไม่ทันจะได้ยกตัวขึ้นมา ก็ถูกแขนยาวของจิ่งโม่เยี่ยตวัดคร่อม แล้วดึงตัวนางเข้าไปกอดแนบอก

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!”

นางไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเขาเลยสักนิด จึงเอ่ยเรียกเบาๆ “ท่านอ๋อง...”

“หุบปาก” จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดุร้าย “หากยังพูดมากข้าจะบีบคอเจ้า”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

นางเพิ่งเคยพบเจอคนที่อาศัยนอนเตียงของผู้อื่น แล้วยังกล้าดุเจ้าของเตียงเช่นนี้อีก

นางไม่คุ้นชินการนอนร่วมกันคนอื่น จึงคิดจะขยับตัวเปลี่ยนท่า ทว่านางขยับแค่นิดเดียวก็ถูกเขาพลิกกลับไปแล้ว

เสียงของจิ่งโม่เยี่ยลอยมาอีกครั้ง “หลับซะ!”

เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าเขาน่าจะป่วย แถมยังป่วยหนักมากเสียด้วย!

ไม่รู้ว่าเทียนในห้องถูกดับไปตั้งแต่ตอนไหน ยามนี้จึงมีเพียงแสงจันทร์นวลอ่อนที่ส่องทะลุหน้าต่างเข้ามา

แสงจันทร์เบาบางมาก นางจึงมองเป็นเพียงเค้าโครงใบหน้าของเขา

ท่าทางตอนเขานอนหลับตาดูอ่อนโยนเหมือนสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ไม่เหลือคราบของบุรุษที่สั่งให้คนเฉือนร่างเฉินเยี่ยนเซิงเป็นชิ้นๆ ในยามกลางวันเลย

คนผู้นี้ยามลืมตาจะเป็นมารร้าย ยามหลับตาจะเป็นพระพุทธองค์สินะ

นางไม่ชินเวลามีคนนอนกอด จึงดิ้นยุกยิกไปมาเพราะอยากเปลี่ยนท่า ทว่าครู่ต่อมา นางก็ถูกจิ่งโม่เยี่ยสับหลังคอจนสลบไปอีกครั้ง

ก่อนนางจะหมดสติไป ได้เอ่ยทักทายบรรพบุรุษทั้งสิบแปดรุ่นของเขาในใจ

นางสลบไปไม่นานนักก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้นางทำตัวฉลาดเฉลียว ไม่ดิ้นรนขัดขืนแม้แต่น้อย เพียงหลับตาอยู่ภายในอ้อมกอดของเขานิ่งๆ

แม้นางจะไม่ชินกับการนอนกอดคนอื่น แต่หากนางต้องเลือกระหว่างนอนกอดเขากับถูกเขาตีสลบ นางเลือกอย่างแรกแน่นอนอยู่แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน