ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 205

ฮูหยินซูร้องเสียงดัง

“ไว้ชีวิตด้วย นายท่านไว้ชีวิตข้าด้วย เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้ ต้องโทษนังเด็กแพศยาอย่างซูจื่ออวี๋ นางจงใจ นางจงใจกินของเปรี้ยว จงใจคลื่นไส้อาเจียน หนำซ้ำนางยังออกไปเจออ๋องฉินด้วย เห็นได้ชัดว่านางตั้งใจล่อลวงข้าให้ไปติดกับ!”

เสนาบดีซูโกรธจนหน้าดำหน้าแดง จนโยนแส้ใส่ร่างฮูหยินซูดังปัง พร้อมเอ่ยด้วยความโมโห

“ล่อลวงหรือ? เจ้ารู้จักใช้คำว่าล่อลวงหรือ? นางบังคับให้เจ้าเล่นงานนางหรือ? นางบังคับให้เจ้าซื้อตัวต่งเอ้อร์หนิวหรือ? หรือว่านางบังคับให้เจ้าไปจับตาดูนาง? ตัวเจ้าคิดคดอยู่แล้ว ก็โทษนางไม่ได้ที่เจ้าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว”

เสนาบดีซูหายใจหอบ เขาโกรธฮูหยินซูจนเกือบจะหายใจไม่ทัน

เสนาบดีซูเอ่ยด้วยความโมโหต่อว่า

“ทั้งที่รู้ว่านางใกล้ชิดกับอ๋องฉิน หลังสงสัยว่านางตั้งท้องแต่เจ้าไม่บอกข้า กลับไปรายงานเรื่องนี้ให้กับจวนอ๋องอาน หานเซียงเหลียนเจ้านะเจ้า ข้าว่าเจ้าจะใจกล้ามากเกินไปแล้ว จวนเสนาบดีคงรั้งเจ้าไว้ไม่อยู่แล้วใช่หรือไม่?”

เมื่อฮูหยินซูได้ยินสีหน้านางขาวซีดทันที เสนาบดีซูหมายความว่าอย่างไร? จะไล่นางไปหรือ?

“ไม่นะ ไม่นะ นายท่านข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ขอนายท่านได้โปรดปล่อยข้าไปสักครั้งเถอะ ข้ายอมรับว่าไม่พอใจอวี๋เอ๋อร์จริง แต่ตอนนี้นางก็ออกเรือนไปแล้วไม่ใช่หรือ ต่อจากนี้ข้ารับรองว่าเรือนหลังของจวนเสนาบดีจะสงบสุข ขอนายท่านได้โปรดให้โอกาสข้าสักครั้งเถอะ ฮือฮือฮือ!”

เสนาบดีซูเม้มปากแล้วหลับตาลง วันนี้เขาช่างขายหน้าเหลือเกิน เรื่องซุบซิบนินทาของพวกพ้องเหล่านั้น คงหนีไม่พ้นเรื่องของเขา

นี่เป็นเพราะในยามปกติเขาปล่อยปละละเลยฮูหยินซูมากเกินไป

เสนาบดีซูกัดฟันแล้วพูดว่า

“จากนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องอยู่ที่เรือนของเจ้า ห้ามพบเจอผู้ใด และห้ามเจ้าก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว”

ฮูหยินซูกัดฟันบอกว่า

“ในสายตาของเขามีเพียงชื่อเสียงของจวนเสนาบดีเท่านั้น มีเพียงตำแหน่งหน้าที่ของเขาเท่านั้น เขาเคยเป็นห่วงพวกเราแม่ลูกตั้งแต่เมื่อใด? เขาไม่สนว่าข้าจะเป็นหรือตาย ไม่สนใจความสุขของหยวนเอ๋อร์กับเยียนเอ๋อร์ เขาไม่สนใจได้ แต่ข้าไม่สนใจไม่ได้ ข้าจะปล่อยให้ลูกสาวสองคนของข้ามีสามีคนเดียวกันได้อย่างไร ชีวิตที่เหลือของพวกนางต้องแก่งแย่งกันเองหรือ? ไม่ได้เด็ดขาด จะปล่อยให้สองพี่น้องเข่นฆ่ากันเองไม่ได้!”

แม่นมหลิวถอนหายใจบอกว่า

“ฮูหยิน เรื่องมาขนาดนี้แล้ว ราชโองการก็ลงมาแล้ว ไม่มีทางให้แก้ไขได้แล้วเจ้าค่ะ ยอมรับชะตากรรมเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวฮูหยินกลับไปเกลี้ยกล่อมคุณหนูใหญ่ให้ดีเถอะเจ้าค่ะ”

ฮูหยินซูยยิ้มอย่างชั่วร้าย บอกว่า

“ยอมรับชะตากรรมหรือ? ข้าหานเซียงเหลียน ไม่เคยยอมรับชะตากรรม ซูจื่ออวี๋อยากจะแต่งเข้าจวนอ๋องฉินเพื่อความสงบหรือ ฝันไปเถอะ! ครั้งนี้โดนนางเล่นงาน แต่ครั้งหน้า ข้าจะทำให้นางไม่มีที่ยืน!”