ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 213

เทียนชิงยิ้มอย่างนอบน้อมบอกว่า

“ข้าน้อยเพียงแต่ทำตามคำสั่ง เป็นพระชายาหรือพระชายารอง สำหรับข้าน้อยล้วนเป็นนายทั้งสิ้น ไม่มีข้อแตกต่าง”

จวินมู่หลานรู้ว่าลูกน้องของจวินมู่เหนียนเป็นพวกจงรักภักดี พูดมากก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้กลอกตาแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขกของจวนเสนาบดี

……

เมื่อทุกคนมาถึงห้องรับแขก ฮูหยินซูได้นำหญิงสาวในตระกูลซูมารอรับอยู่ที่สวนแล้ว เพื่อต้อนรับจวินมู่หลาน

หลังจากทักทายกันไม่กี่คำ ทุกคนก็นั่งที่

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองพี่น้องทั้งหลายของตัวเอง

พี่ใหญ่ซูจื่อหยวนสีหน้าขาวซีด ไม่มีกะจิตกะใจเลย ดูเหมือนคนที่ยอมรับในโชคชะตาแต่ก็ยังไม่ยินยอม

พี่รองซูจื่อเยียนหน้าชื่นตาบาน เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก ดูท่าการได้กลายเป็นพระชายารองก็ไม่ได้ทำลายความรักที่นางมีต่อจวินมู่หลาน

น้องสี่ซูจื่อเยว่ก้มหน้าก้มตา ทำเหมือนคนนอกที่ไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่านางอยู่ในอารมณ์ใด

ฮูหยินซูยิ้มอย่างจอมปลอม เสนาบดีซูก็ทำหน้าประจบ ทั่วทั้งจวนตระกูลซูคนที่ดีใจอย่างแท้จริง คงจะมีแต่ซูจื่ออวี๋คนเดียวเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋ยิ้มมุมปาก คิดในใจว่านี่ยังไม่เท่าไหร่เองนะ ฮูหยินซูคิดว่าการแก้แค้นที่สังหารมารดาจะมีแค่นี้หรือ?

นี่เป็นเพียงเริ่มต้นเท่านั้น

“อะไรนะ? สามวันหลังจากนี้หรือ? นี่มัน...รีบร้อนเกินไปหรือไม่?” เสนาบดีซูทำเสียงตกใจ ทำให้สติของซูจื่ออวี๋กลับมาด้วย

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่หลาน เขาเอ่ยปากบอกว่า

“เยียนเอ๋อร์ตั้งท้องแล้ว แม้จะเป็นลูกอนุ แต่ก็เป็นหลานชายคนโต ข้าคิดว่าอยู่ที่จวนอ๋องจะเหมาะสมกว่า อีกอย่างพระชายารองไม่ต้องมีพิธีมากมาย ใช้เวลาสามวันในการจัดเตรียม เพียงพอแล้วล่ะ”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก นี่ก็บังเอิญเกินไปแล้ว ฤกษ์ที่จวินมู่เหนียนบอกนางก็คือสามวันจากนี้เหมือนกัน ลูกชายพวกนี้ของฮ่องเต้ รีบร้อนขนาดนั้นเชียวหรือ?

ฮูหยินซูเอ่ยปาก

“นายท่าน สามวันก็สามวัน เตรียมตัวทันเจ้าค่ะ”

เสนาบดีซูเข้าใจแล้ว ฮูหยินซูได้เตรียมสินเดิมตอนแต่งงานของซูจื่อหยวนกับซูจื่อเยียน เอาไว้ตั้งแต่พิธีปักปิ่นของทั้งสอง แม้เวลาสามวันจะเร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้เสียมารยาท

“ปล่อยให้ท่านอ๋องรองเป็นห่วงแล้ว สินสอดท่านอ๋องของข้า จะนำมาให้พระชายาล่วงหน้าหนึ่งวันก่อนวันแต่งงาน”

พระชายาอีกแล้ว...

เมื่อได้ยินการเรียกขานนแบบนี้ ทุกคนหันไปมองซูจื่ออวี๋เป็นตาเดียว

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างเขินอาย หน้าแดงอย่างพอเหมาะ ก้มหน้าบอกว่า

“ท่านอ๋องก็จริงๆเลย ชอบทำให้ประหลาดใจอยู่เรื่อย ข้าอายจนไม่รู้จะอายอย่างไรแล้ว”

ทุกคนได้แต่หมดคำพูด ท่าทางแบบนี้เหมือนคนอายซะที่ไหน กำลังโอ้อวดต่างหากล่ะ

ซูจื่อหยวนนั่งไม่ติด นางลุกขึ้นบอกว่า

“ท่านพ่อ ข้าไม่ค่อยสบาย ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” เมื่อพูดจบนางรีบเดินจากไปทันที

ซูจื่อหยวนกลัวว่าหากช้าอีกนิดเดียว นางคงอดที่จะโผเข้าไปข่วนหน้าซูจื่ออวี๋ไม่ได้