ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 249

ซูจื่ออวี๋ดึงมือของตัวเองกลับไป พูดเสียงต่ำ

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าลืมสิ พวกเรายังมีกฏสามข้อ...”

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อน

“ข้าทำผิดกฏแล้วหรือ?ไ

ซูจื่ออวี๋ตาลายไปกับรอยยิ้มสวยงามของจวินมู่เหนียน นางรีบเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากดูให้ละเอียด

——

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อคืนหลังจากทำพิธีเสร็จ ซูจื่ออวี๋ถูกจัดให้พักอยู่ที่เรือนไป๋ลู่

จวินมู่เหนียนเหมือนไม่ได้พักผ่อน เขาออกจากจวนอ๋องฉินพร้อมกับจวินมู่เย่วและหันหรูเฟิง

ส่วนจะไปที่ใด ไปทำสิ่งใดนั้น ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ถาม ระหว่างนางกับจวินมู่เหนียน หากจะพูดให้น่าฟังก็คือช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หากพูดให้น่าเกลียดก็คือต่างเห็นแก่ผลประโยชน์ของตน จึงไม่จำเป็นต้องเข้าหาอีกฝ่ายให้มาก

เมื่อยุ่งมาตลอดทั้งกลางวัน ทำให้นอนหลับฟันดี แต่การนอนในครั้งนี้ไม่ได้ตื่นขึ้นเองตามธรรมชาติ

ช่วงท้ายของยามเฉิน ซูจื่ออวี๋ถูกชิวขุยปลุกให้ตื่น

“คุณหนู คุณหนู...” ชิวขุยเรียกอย่างร้อนใจอยู่หน้าประตู

ซูจื่ออวี้ขยี้ดวงตาที่เพิ่งตื่นขึ้น เมื่อเปิดประตูออกมาเจอชิวขุย จึงเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานนางลืมชิวขุยไปจนหมด

ซูจื่ออวี๋รีบเข้าไปสำรวจชิวขุย จากนั้นเอ่ยปากถามว่า

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? บาดเจ็บหรือไม่? เมื่อวาน...”

ชิวขุยรีบบอก

“คุณหนู เรื่องของเมื่อวานกลับมาค่อยว่ากัน ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า องครักษ์เทียนชิงให้ข้ามาปลุกท่าน ท่านอ๋องอยู่ในวังแล้วเจ้าค่ะ”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก นางพอจะเดาได้ว่าเป็นเพราะอะไร เพราะเมื่อวานนางทำให้จวินมู่หลานเสียหน้าขนาดนั้น ด้วยนิสัยของจวินมู่หลานจะยอมให้เรื่องนี้จบลงได้อย่างไร

ซูจื่ออวี๋เปิดกล่องออกเชื่องช้า เมื่อเห็นของด้านในชัดเจน กลับทำให้นางหน้าแดงเถือก แล้วรีบปิดกล่องทันที เพราะกลัวเทียนชิงจะเห็น

เทียนชิงกระพริบตาด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมซูจื่ออวี๋จึงมีท่าทีประหลาดเช่นนี้

——

พระราชวัง ตำหนักหลงเถิง

ตอนที่ซูจื่ออวี๋มาถึงตำหนักหลงเถิง ที่นี่ยังเหมือนตอนเช้าที่ว่าราชการ เพราะมีขุนนางยืนเต็มไปหมด

นอกจากนั้น ยังมีผู้เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อคืน

ท่านอ๋องรองจวินมู่หลาน ท่านอ๋องสี่จวินมู่ฉง อ๋องฉินจวินมู่เหนียนและท่านอ๋องแปดจวินมู่เย่ว ไม่ขาดแม้แต่คนเดียว

นอกจากนั้นยังมีเสนาบดีซูที่สีหน้าเคร่งเครียด ซูจื่อหยวนคุณหนูใหญ่ตระกูลซูที่สีหน้าเหม่อลอย และซูจื่อเย่วคุณหนูสี่ตระกูลซูที่สีหน้าหวาดกลัวจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

เมื่อทุกคนเห็นซูจื่ออวี๋เดินเข้ามา ต่างพากันหันไปมองนาง ส่วนเสนาบดีซูกลับส่งสายตาร้องขอความช่วยเหลือจากซูจื่ออวี๋