ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 309

จวินมู่เหนียนตกใจ รีบปล่อยซูจื่ออวี๋ ถามว่า

“เจ้าว่าบนตัวข้ามีพาหรือ? แล้วเจ้าล่ะ? ติดต่อให้เจ้าหรือไม่? เจ้ารีบลุกขึ้นมา!”

ซูจื่ออวี๋เห็นจวินมู่เหนียนลนลานเพียงนี้ จึงรีบบอกว่า

“ไม่เป็นไร แม้ข้าจะยังไม่ได้ศึกษาพิษนี้อย่างละเอียด แต่ดูจากตอนนี้ พิษไม่น่าจะติดต่อกันผ่านการสัมผัสทางร่างกาย ที่ข้าสั่งให้ทำลายของพวกนี้ ก็เพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉินเท่านั้น”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนโล่งอกในทันที แต่เขาก็ไม่อยากอยู่ในท่านี้อีกต่อไป จึงคิดว่ารีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดดีกว่า

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“เจ้าไปหาอะไรกินก่อน รอให้ข้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจะไปหาเจ้า”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า จากนั้นนางรีบลุกขึ้นยืน ท่าทางรวดเร็วจนจวินมู่เหนียนเอ่ยปากห้ามไม่ทัน

จวินมู่เหนียนจนปัญญา แอบต่อว่าในใจ

“ถึงอย่างไรเจ้าก็ควรจะดึงผ้าห่มมาให้ข้าก่อน แล้วค่อยลุกขึ้นสิ”

เป็นไปตามคาด ยิ่งกลัวอะไร เรื่องนั้นก็มักจะเกิดขึ้น

พอซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืน ทำให้ผ้าที่ปกปิดจุดนั้นของจวินมู่เหนียนตกลงไปอยู่บนพื้นด้วย

ต่อมาซูจื่ออวี๋หันหน้ามาจะทำความเคารพลาจวินมู่เหนียน จึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า

“ว๊าย...” หลังจากเสียงกรีดร้อง ซูจื่ออวี๋แทบจะวิ่งสี่คูณร้อยออกจากห้องของจวินมู่เหนียน ปล่อยให้จวินมู่เหนียนนั่งกระอักกระอ่วนอยู่บนเตียงคนเดียว เขาที่เป็นถึงอ๋องฉิน กลับต้องมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้ น่าขายหน้าเหลือเกิน

——

หลังจากล้างหน้าล้างตาซูจื่ออวี๋ก็มากินข้าวที่เรือนหน้า เทียนชิงกับเซวียนชางกำลังกระซิบกันอยู่หน้าประตู

ซูจื่ออวี๋ถามอย่างสงสัย

“เป็นอะไร?”

เทียนชิงฉีกยิ้ม

“ไม่ ไม่มีอะไร ข้าน้อยแค่อยากถามพระชายาว่า อาหารถูกปากหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วบอกว่า

“อร่อยมาก”

เทียนชิงพูดต่อ

“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี”

เรื่องที่องครักษ์ทั้งสองคนกำลังซุบซิบกัน คิดว่านางไม่ได้ยินหรือ?

เวลาสิบหน้านาที เวลาสั้น ความสุขชั่วชีวิตบ้าบออะไรกัน

ซูจื่ออวี๋จับแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองเอาไว้ นางอยากจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้าโดยเร็ว

ตอนโม่ซุนเดินเข้ามา เห็นซูจื่ออวี๋ปิดหน้านั่งเหม่อ เขาสงสัยจึงถามว่า

“แม่นางซู ท่าน...”

ยังไม่ทันที่โม่ซุนจะถามจบ ซูจื่ออวี๋กลับบอกว่า

“ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”

“เอ่อ...” โม่ซุนชะงักอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เทียนชิงที่อยู่หน้าประตูหัวเราะอย่างอดไม่ได้ หัวเราะจนซูจื่ออวี๋หน้าแดงเถือก จนนางอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

โม่ซุนเห็นท่าทางของนางจึงยักคิ้วบอกว่า

“ไม่อายฟ้าดิน ไม่อายหมอผู้ให้การรักษา เรื่องเมื่อคืนแม่นางซูไม่จำเป็นต้องใส่ใจ อีกอย่าง...พวกท่านเป็นสามีภรรยากัน”

。