ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 764

ถึงอย่างไร ไม่รอให้สองคนนี้ได้พูดขึ้นมาอีกประโยคที่สอง คนที่ตีชู่ซีบาดเจ็บคนนั้นก็เดินเข้ามาตรงหน้าของทั้งสอง ได้ยินแค่คนคนนั้นเอ่ยว่า “โย่ เจ้าลูกศิษย์ เจ้ามาช้าจริงๆ ทำไม? เจ้ารู้จักกับเจ้าสมองทุ่มคนนี้ด้วยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋และจวินมู่เหนียนก็พากันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นผู้อาวุโสหัน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยด้วยความตกใจ “ผู้อาวุโสหัน เหตุใดท่านถึง...”

เมื่อกล่าวจบไปครึ่งหนึ่ง ซูจื่ออวี๋ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หันซูผู้นี้เคยบอกเอาไว้ว่า เขาจะมาเก็บกำยานร้อยปี ซึ่งก็คือยางสนที่เกิดมาจากไม้เทียนเจ๋อ

หันซูผู้นี้ปรากฏตัวที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่เหตุใดชู่ซีถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ล่ะ

ซูจื่ออวี๋ก้มหน้าลงมองบาดแผลของฉกรรณ์ของชู่ซี ก่อนจะเอ่ยว่า “เจ้ารับงานมาหาเจ็ดเครื่องหอมอีกแล้วหรือ?”

ชู่ซีกุมหน้าอกลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก เห็นได้ชัดว่าบาดเจ็บไม่เบา

เขายังไม่ทันจะเปิดปากพูดอะไร หันชูคนนั้นก็พูดว่า “พวกเจ้ารู้จักกันด้วยหรือ? ตามหาเครื่องหอมทั้งเจ็ด? เขาไม่ได้มาตามหาเครื่องหอมทั้งเจ็ด เฮอะ เจ้าดูสิ...”

หันชูชี้ไปอีกทางเพื่อให้ซูจื่ออวี๋มอง ซูจื่ออวี๋ก็หันไป พบต้นไม้ต้นหนึ่งไหม้เกรียมไปแล้ว

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นตุบๆ นี่...นี่มันไม่ใช่ไม้เทียนเจ๋อที่นางกำลังตามหาหรือ?

ซูจื่ออวี๋มองชู่ซีด้วยความตกใจแล้วเอ่ยถามว่า “งานครั้งนี้ของเจ้าคือการมาทำลายไม้เทียนเจ๋อหรือ?”

ชู่ซีมองซูจื่ออวี๋อย่างสงสัย ไม่เข้าใจกับท่าทางตกใจและหวาดกลัวของนาง เพียงพยักหน้า “มันแค่ต้นไม้ต้นหนึ่ง”

ซูจื่ออวี๋ก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกห่างชู่ซีเอ่ยด้วยความโกรธ “นี่ไม่ใช่แค่ต้นไม้ต้นหนึ่ง นี่คือต้นไม้ช่วยชีวิต”

ซูจื่ออวี๋กำหมัดแน่น เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก

หันชูยักไหล่และพูดด้วยรอยยิ้ม “ไอ๊โย ทำไมเจ้าถึงเศร้ากับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ แต่ละคนทำอย่างกับพ่อตายอย่างนั้นแหละ มันเป็นแค่กำยานอายุร้อยปีไม่ใช่หรือ? เฮ้อ เจ้าลูกศิษย์เอานี่ไปสิ!”

หันชูหยิบถุงผ้าเล็กๆ ออกมาจากอก แล้วโยนให้ซูจื่ออวี๋ ภายในถุงผ้าขนาดเท่ากำปั้นนั้น ห่อยางสนไม้เทียนเจ๋อเอาไว้หนึ่งท่อน ซึ่งเป็นกำยานร้อยปีในตำนาน

ซูจื่ออวี๋ทั้งตกใจและดีใจจนพูดไม่ออก แค่ได้กลิ่นก็เอ่ยว่า “ท่านผู้อาวุโส...นี่มัน...นี่มัน...”

หันชูเบ้ปากกล่าวว่า “นี่มันอะไร พวกเจ้าเดินทางมาช้าเกินไป ข้ามาถึงแล้วไม่มีอะไรทำก็เลยเก็บกำยานมาเล็กน้อย พอหรือไม่ ถ้าไม่พอข้ายังมีอีก”

หันชูค้นดูในถึงที่ตัวก็พบว่าอยู่ไม่น้อยจริงๆ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยราวกับจะร้องไห้ “ท่านผู้อาวุโส ในเมื่อท่านเก็บกำยานได้ เหตุใดถึงยังลงมือกับเขาจนมีสภาพเช่นนี้เล่า? ข้านึกว่าเพราะทำลายต้นไม้นั่นเสียอีก”

หันชูเอ่ยว่า “เฮ้อ ข้าเห็นว่าเขาอยากเผาต้นไม้นั่น ก็อยากจะเข้าไปเกลี้ยกล่อมดี ต้นไม้ใบหญ้าทุกชนะต่างก็มีชีวิต จะทำลายตามใจชอบได้อย่างไร? แต่ก็จนใจที่เขามันโง่นักไม่พูดอะไรสักคำก็จะลงมือ เช่นนั้นข้าที่ว่างอยู่แล้วก็เลยยืดเส้นยืดสายหน่อย ช่วยพ่อแม่ของเขาสั่งสอนลูกชายให้”