ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 822

ตำหนักหลงเถิง ครึ่งชั่วยามก่อน

บรรยากาศในตำหนักวังหลงเถิงเริ่มตึงเครียดขึ้นมา เนื่องจากอานเป่ยเยว่ท่านหญิงแห่งจวนอานชินอ๋องออกมากล่าวหาท่านอ๋องฉินจวินมู่เหนียนว่าแกล้งพิการ โดยอ้างว่าตนเห็นจวินมู่เหนียนเดินเหินได้อิสระ

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก หากจวินมู่เหนียนไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างฉับพลันในสนามรบที่เป๋ยฉู่ แล้วกลับมาที่เมืองหลวง ทหารม้าศึกของตงโจวก็อาจจะได้เหยียบแผ่นของเมืองเยี่ยนแห่งเป๋ยฉู่แล้ว

เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้เจาเหวินไม่พอใจอย่างมาก เขาได้เรียกหมอหลวงทั้งหมดจากสำนักหมอหลวงมาตรวจสอบทันที แต่ว่าผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครในสำนักหมอหลวงสามารถยืนยันได้ว่าจวินมู่เหนียนแกล้งพิการจริงหรือไม่

เว่ยคงชิงเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท ท่านอ๋องฉินได้รับบาดเจ็บมาเป็นเวลานาน ตอนนี้อาการบาดเจ็บภายนอกหายดีแล้ว อาการบาดเจ็บภายในหายดีแล้ว ชีพจรก็ปกติดีพ่ะย่ะค่ะ”

อานเป่ยเยว่ก็รีบพูดว่า “หมอเว่ยหมายความว่าท่านอ๋องฉินแกล้งพิการใช่หรือไม่?”

เว่ยชิงคงไม่กล้าล่วงเกินจวินมู่เหนียน ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบายด้วยรอยยิ้มลำบากใจ “ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ การล้มป่วยนี้ทำให้กระดูกสันหลังส่วนเอวหัก ส่งผลต่อขา และทำให้เดินไม่ได้ แค่ตรวจดูชีพจรอย่างเดียวมันดูไม่ออกหรอกขอรับ”

หมอหลวงคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย กระดูกสันหลังส่วนเอวได้รับบาดเจ็บ พูดอย่างจริงจังว่า มันเป็นอาการบาดเจ็บภายนอก ไม่มีทางตัดสินได้จากการชีพจร

แต่บาดแผลนี้หายดีแล้วหลังจากผ่านไปกว่าครึ่งปี ก็ดูไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร

อานเป่ยเยว่ก็เอ่ยด้วยความโกรธ “พวกหมอต้มตุ๋น”

เมื่อฮองเฮาเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยปลอบโยน “ฝ่าบาท แม้แต่หมอหลวงก็ยังดูไม่ออก อาจมีการเข้าใจผิดในเรื่องนี้ เยว่เอ๋อร์ตาฝาดหรือไม่? หม่อมฉันคิดไม่ออกจริงๆ หลานซีมีเหตุผลใดต้องแกล้งการ”

ฮ่องเต้เจาเหวินก็พยักหน้า คิดในใจว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จวินมู่เหนียนที่เก่งด้านการทำสงคราม อีกอย่างในตอนนั้นอำนาจทางทหารของต้าโจวก็เหลือล้น หากจวินมู่เหนียนโจมตีเมืองเยี่ยนแห่งเป๋ยฉู่ เช่นนั้นตำแหน่งรัชทายาทก็ต้องเป็นของเขา

จวินมู่เหนียนไม่มีเหตุผลใดต้องทิ้งอำนาจทางทหารแล้วกลับมาอยู่เมืองหลวง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน