ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 870

หันหรูเฟิงเอ่ยปากอย่างมั่นใจ

“เพราะเด็กรับใช้ที่มาซื้อมือเติบมาก พอมาถึงก็จะเอาผงหอมรัญจวนชนิดที่แพงที่สุด ดังนั้นข้าเลยจับสังเกต สั่งให้ฮวาเชียนเจียวตามออกไปดู สุดท้ายพบว่าเด็กรับใช้ขึ้นรถม้าคันหนึ่งที่ไม่โดดเด่นนัก ต่อมารถม้าไปจอดที่ประตูหลังของจวนอ๋องรอง แล้วหนานหยวนหรัวเดินออกมาจากรถม้า”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิด แล้วเอ่ยปาก

“ดูท่าหนานหยวนหรัวต้องการแย่งชิงความโปรดปราน แล้วลั่วไป๋ยังไปที่หอเวินเซียงอวี้หยวนหรือไม่?”

หันหรูเฟิงส่ายหน้า

“ช่วงนี้ไม่ได้ไปแล้ว คาดว่าคงไม่วางใจ สุดท้ายจึงปล่อยมือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูจื่ออวี๋หัวเราะทันที

“ดูท่าจวินมู่หลานคงรู้ว่าผงหอมรัญจวนถูกปรุงขึ้นโดยข้า จึงไม่กล้ามาซื้ออีก แต่นึกไม่ถึงว่าหนานหยวนหรัวจะใจกล้าเพียงนี้ เช่นนั้นก็ขายให้นางเถอะ พร้อมกับโขกราคาให้สูง ถือเป็นเรื่องดี แต่ไม่รู้ว่าเงินสักหมื่นตำลึงทอง นางจะมีหรือไม่นี่สิ”

หันหรูเฟิงเอ่ยปาก

“แต่เด็กรับใช้นั่นพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะ บอกว่ามือหนึ่งยื่นเงินมือหนึ่งส่งของ พร้อมบอกว่าขอภายในสามวัน ไม่อย่างนั้นจะไม่ซื้อ อาซ้อน้อย ทันการณ์หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ทำไมจะไม่ทันการณ์ เจ้าไปดื่มน้ำชากับท่านอ๋องที่ห้องหนังสือก่อน อีกสักพักค่อยกลับมาเอา”

หันหรูเฟิงตกใจ

“ไหนอาซ้อน้อยบอกว่าต้องใช้เวลาปรุงนานมาก?”

ซูจื่ออวี๋หันไปกระพริบตาใส่หันหรูเฟิง แล้วยิ้มพราย

“แค่ลูกไม้นะ!”

มุมปากหันหรูเฟิงกระตุก อยากจะยกฉายาพ่อค้าหัวใสของตัวเองให้ซูจื่ออวี๋

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

วันนี้เป็นวันที่หนึ่งเดือนเก้า ยังห่างจากวันที่โรงหมอเซวียนของเสวี่ยเฉิงอันจะเปิดทำการอีกสี่วัน

หลังจากซูจื่ออวี๋กินอาหารเย็นเสร็จ กำลังคิดว่าจะมอบสิ่งใดเป็นของขวัญสำหรับเสวี่ยเฉิงอัน

หากราคาถูกเกินไป คงทำให้จวนอ๋องฉินเสียหน้า แต่หากแพงไป ก็ดูเหมือนโอ้อวด

ดังนั้นจะให้ดีควรเป็นของที่ไม่แพงแต่สื่อถึงน้ำใจได้

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังครุ่นคิด จวินมู่เหนียนเข็นรถเข็นเข้ามาในห้องนอน เมื่อเห็นว่านางไม่เห็นเขา จวินมู่เหนียนจึงลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปปิดประตู จากนั้นเดินมาตรงหน้านาง พร้อมเอ่ยอย่างสงสัย