ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 891

ลั่วกุ้ยเฟยเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ท่าทางหยิ่งผยองราวกับนกยูงที่กางหางออก

กลับกันเมื่อมองไปที่ฮองเฮา นางกลับทำเพียงยิ้มเล็กน้อย ในสายตาของนางไร้ซึ่งวี่แววความไม่พอใจหรือตำหนิใดๆ

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ ในวังหลังแห่งนี้ ช่างเหมือนกับสุภาษิตที่บอกว่าดูคนแล้วยกอาหารไปให้ ความโปรดปรานของฝ่าบาท และอำนาจของทายาทสามารถกำหนดสถานะของสตรีในวังหลวงได้

ฮองเฮาเป็นเพียงชื่อเสียงตำแหน่งที่จอมปลอม ไม่อาจได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ นางไม่มีทายาท ไม่อาจควบคุมอำนาจสามพระตำหนักหกหมู่เรือนตามสถานการณ์ที่เป็นอยู่ได้

ทุกคนยังคงเดินอยู่ในสวนหลวงไปอย่างช้าๆ และทันใดนั้นหลิวผินก็พูดขึ้นมาว่า “ไอ๊หยา กุ้ยเฟย หม่อมฉันจำได้ว่าตงโจวของพวกเรามีดอกเบญจมาศที่ดีที่สุด แต่พวกมันอยู่ในตำหนักของกุ้ยเฟย วันนี้เป็นวันชมดอกเบญจมาศ ท่านช่วยนำมันออกมาให้พี่น้องได้ชมเป็นขวัญตาได้หรือไม่เพคะ?”

ลั่วกุ้ยเฟยก็ยกยิ้มมุมปาก แสร้งปฏิเสธอย่างสุภาพ “ช่างมันเถอะ ข้าได้เห็นดอกไม้เหล่านี้ของฮองเฮาก็ไม่เลวแล้ว นี่คือสิ่งที่ฮองเฮาอุตส่าห์เตรียมไว้อย่างตั้งใจ ความงามของพวกมันไม่พอให้เจ้าชมหรือ?”

ทุกคนต่างก็พากันออกปากชื่นชมความงาม มีเพียงหลิวผินเท่านั้นที่เอ่ยด้วยความขมขื่น “ความงามเหล่านี้กำลังแข่งขันกัน และอยู่ในคำว่า ‘งดงาม’ หม่อมฉันได้ยินว่ากระถางดอกเบญจมาศในตำหนักของลั่วกุ้ยเฟยงดงามและโดดเด่นยิ่งนัก เกิดมาก็มีความภูมิใจและสูงส่งในตัวเองไม่แข่งขันความงามกับมวลหมู่ดอกไม้”

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนก็เริ่มแข็งกระด้าง คำพูดเหล่านี้เหมือนกำลังบอกว่าความงามของฮองเฮานั้นธรรมดา แต่ลั่วกุ้ยเฟยกลับเป็นความงามที่โดดเด่น ลั่วกุ้ยเฟยไม่อยากจะแข่งขันกับฮองเฮา หากอยากจะแข่งขันกันจริงๆ เช่นนั้นฮองเฮาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นฮองเฮาแล้ว

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแน่น รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับฮองเฮา แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาเพื่อสร้างปัญหา ถึงอย่างไรฮองเฮาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

“กุ้ยเฟย ท่านเอามันออกมาให้พวกเราดูเถอะ!”

“ใช่แล้ว กุ้ยเฟยได้โปรดให้พวกเราได้ดูเป็นขวัญตาทีเถอะ!”

“ใช่ ใช่ กุ้ยเฟย พวกเราขอดูจากที่ไกลๆ ก็พอแล้ว จะไม่ทำลายสมบัติอันล้ำค่านี้เด็ดขาด!”