ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 907

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋อย่างสงสัย นางได้แต่เม้มปาก คล้ายเด็กที่ทำความผิดคนหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงค่อย

“อีกสักพักค่อยอธิบายให้ท่านอ๋องฟังดีหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนไม่ได้บังคับนาง เพียงแค่พยักหน้าแล้วจับมือของนางเอาไว้

“ได้ แค่ข้ารู้ว่าเจ้าแปดไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ค่อนข้างเชื่อใจป๋ายหลี่เชียนซาง ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาเคยช่วยเทียนชิงแทนนาง ตอนนี้เขาก็คงจะจัดการเรื่องของจวินมู่เยว่ได้ดีเช่นกัน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ท่านอ๋องวางใจได้ ท่านอ๋องแปดไม่เป็นไรแน่นอน วันนี้คนที่จะเกิดเรื่อง เกรงว่าจะเป็นลั่วกุ้ยเฟย”

จวินมู่เหนียนพูดเสียงต่ำ

“คอยดูสถานการณ์เอาไว้ หากได้เวลาที่เหมาะสม ให้พูดเรื่องที่นางซ่อนยาพิษได้เลย”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน

“ผีซ้ำด้ำพลอย?”

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อน แล้วชี้ไปที่ระหว่างคิ้วของนาง

“อย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้ เรียกว่าช่วยอีกแรงเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยชมอย่างจริงใจ

“ท่านอ๋องช่างมีอารยะยิ่งนัก” กลับดำเป็นขาวชัดๆ

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อน แล้วยื่นมือไปจับมือของซูจื่ออวี๋เอาไว้ตรงกลางมือตัวเอง จากนั้นนวดอย่างเบามือ

……

การกระซิบกระซาบกันของสองคน ไม่ได้เป็นจุดสนใจของผู้คน เพราะทุกคนต่างให้ความสนใจว่ากระดูกนั่นคือผู้ใดกันแน่

จ้าวหลงขุยที่เพิ่งรับตำแหน่งในศาลต้าหลี่ วิ่งเหยาะๆมาที่อุทยานหลวง

ซูจื่ออวี๋มองสำรวจคนผู้นี้อยู่สักครู่ เขาไม่สูงมาก ร่างกายอ้วนถ้วน เป็นชายวัยกลางคนที่เวลาวิ่งเนื้อตรงหน้าท้องจะกระเพื่อมตามไปด้วย เมื่อเทียบกับเผยหยวนใต้เท้าเผยที่สง่าผ่าเผย รูปลักษณ์ของทั้งสองช่างต่างกันเหลือเกิน

ทว่าสามารถเข้ารับตำแหน่งในศาลต้าหลี่ได้ คิดว่าคนคนนี้คงมีความสามารถไม่น้อย