ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 912

เมื่อได้ยินจ้าวหลงขุยพูดแบบนี้ ทุกคนถึงได้รู้ว่าคดีนี้ยังไม่พบผลลัพธ์อะไรในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้

เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จะถูกระงับชั่วคราว แต่ไม่คิดว่าจ้าวหลงขุยจะพูดขึ้นมาอีกว่า “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการยืนยันกระดูกเหล่านี้”

ใช่ เมื่อครู่นี้จ้าวหลงขุยก็พูดไปแล้ว กระดูกเจ็ดสิบหกชิ้นนี้ ไม่ได้มีแค่คนเดียวแน่ นอกจากกะโหลกที่ยืนยันตัวตนแล้ว แล้วกระดูกอื่นๆ เป็นของใครกันล่ะ

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะเย็นชาและพูดว่า “เจ้าอยากจะพูดอะไร เจ้าอยากจะบอกว่าในนี้ล้วนเป็นทายาทของข้าอย่างนั้นหรือ?”

จ้าวหลงขุยก้มหน้าแล้วพูดว่า “กระหม่อมมิกล้า กระหม่อมเพียงอยากจะหาความจริงเท่านั้น”

ฮ่องเต้เจาเหวินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แก้มแดงผิดปกติ การหายใจก็เร็วขึ้น หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้นก็เอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ฝ่าบาทดูผิดปกติ”

เสียงพูดยังไม่จบ ซูจื่ออวี๋ก็เดินไปที่ฮ่องเต้เจาเหวินแล้ว ก่อนจะเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ เสด็จพ่อมองข้า อย่าร้อนใจไป ค่อยๆ หายใจเพคะ”

ซูจื่ออวี๋ดึงดูดความสนใจของฮ่องเต้เจาเหวิน พลางหยิบเข็มเงินออกมาแทงไปที่จุดฝังเข็มที่หลังคอ เมื่อเห็นว่าดวงตาขุ่นมัวของฮ่องเต้เจาเหวินค่อยๆ ฟื้นตัวเล็กน้อย ซูจื่ออวี๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหยิกข้อมือของฮ่องเต้เจาเหวินก่อนจะพูดว่า “เสด็จพ่อดีขึ้นหรือยังเพคะ?”

ฮ่องเต้เจาเหวินถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะกล่าวว่า “ดีขึ้นมากแล้ว เมื่อครู่...อยู่ๆ ข้าก็หายใจลำบากขึ้นมา”

ทุกคนประหลาดใจมาก แต่พวกเขาไม่เห็นว่าฮ่องเต้มีสิ่งใดผิดปกติ แค่ฝ่าบาทรู้สึกโกรธเท่านั้น

ฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยด้วยความกังวล “มู่หวน เจ้ามัวอึ้งทำอะไรอยู่ ยังไม่รีบไปดูอาการฝ่าบาทอีก”

หมอหลวงมู่ก็เดินไปหาฮ่องเต้เจาเหวินสามก้าว เอื้อมมือไปจับข้อมืออีกข้างของฮ่องเต้เจาเหวิน หลังจากนั้นไม่นานก็เอ่ยขึ้นอย่างประหม่า “ฝ่าบาท อย่าได้โกรธอีกนะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เจาเหวินสะบัดมือของหมอหลวงมู่ออกไป เขาไม่ได้อยากจะโกรธ แต่เมื่อเขานึกถึงกระดูกที่อยู่ตรงหน้าเขาเหล่านี้ที่อาจเป็นทายาทของเขา เขาก็ไม่สามารถยับยั้งความโกรธในใจได้