ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 970

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “พืชมีทั้งยับยั้งและส่งเสริมกัน บางทีพืชสองชนิดนี้อาจจะยับยั้งกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถโตด้วยกันได้”

โม่ซุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดูผิวเผินแล้ว มันอาจจะยับยั้งกัน จนไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ แต่พอลองคิดดูดีๆ พวกมันอาจจะกำลังปกป้องกันและกันอยู่หรือเปล่า เพราะถ้าพวกมันโตด้วยกัน พวกมันก็อาจจะถูกค้นพบว่าสามารถอยู่ด้วยกันในชาได้ เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนต่างก็แห่กันไปเก็บ พวกมันจะมีโอกาสได้เติบโตอย่างอิสระได้อย่างไร?”

เมื่อโม่ซุนพูดจบก็รินชาเต็มจอกให้ซูจื่ออวี๋ใหม่

ซูจื่ออวี๋มองลงไปที่ชาสีเขียวอ่อนในถ้วย แล้วพูดด้วยความสงสัยว่า “หมอเทวดาโม่หมายความว่า หากข้าแยกจากท่านอ๋อง ถึงจะเป็นการปกป้องกันและกันอย่างนั้นหรือ?”

โม่ซุนยิ้มแล้วพูดว่า “แม่นางซูเข้าใจผิดแล้ว ข้าหมายความว่า แม้วันหนึ่งที่แม่นางซูพบว่าตนกับท่านอ๋องนั้นไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ ก็อย่าตัดสินใจสุ่มสี่สุ่มห้า หากเปลี่ยนมุมมองในการคิด ศัตรูบางที่อาจจะไม่ใช่ศัตรู”

ซูจื่ออวี๋มองโม่ซุนด้วยสายตากังวล ก่อนจะเอ่ยถามหยั่งเชิงว่า “หมอเทวดาโม่ เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลหร่วนมาหรือ?”

โม่ซุนส่ายหัวอย่างใจเย็น “ข้าไม่รู้อะไรเลย แม้ว่าข้าจะอายุมากกว่าแม่นางซู แต่ตอนที่เกิดโศกนาฏกรรมของตระกูลหร่วนขึ้น ข้าก็ยังเป็นเด็กไร้เดียงสาอยู่ดี”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า โม่ซุนพูดเช่นนี้ก็ไม่ผิด

โม่ซุนพูดมาถึงตรงนี้ อยู่ๆ ก็เอ่ยเสริมว่า “ท่านอ๋องเองก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในปีนั้น เขาที่ยังอายุน้อยก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ และยิ่งไม่สามารถควบคุมมันได้ ดังนั้น...”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ดังนั้นหมอเทวดาโม่ก็คือนักเจรจาที่ท่านอ๋องส่งมาอย่างนั้นหรือ?”

โม่ซุนยิ้มแย้ม ก่อนจะพูดด้วยความรู้สึกหดหู่ “ข้าแค่อยากมองโลกที่สงบสุข บางครั้งก็อยากเห็นคนรักกันอย่างมีความสุขเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าสายตาของโม่ซุนดูเศร้ามาก แต่ความเศร้านั้นก็หายวับไป ต่อให้นางอยากปลอบแต่ก็ไม่ทัน

แม้ว่าคำพูดของโม่ซุนจะเป็นการเปรียบเปรยให้ซูจื่ออวี๋ฟัง แต่ในที่สุดนางก็เข้าใจความคิดของโม่ซุน โม่ซุนอยากให้จวินมู่เหนียนกับนางอยู่ด้วยกันได้ ไม่ต้องได้รับผลกระทบจากงานของเขา