ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 977

ซูจื่ออวี๋อึ้งไปเล็กน้อย อยู่ๆ ก็ถึงได้รู้ว่าตนหลุดปากไป จึงอดไม่ได้ที่จะเม้มปากอย่างประหม่า

เมื่อโม่ซุนเห็นซูจื่ออวี๋มีสีหน้าลำบากใจ เขาก็เลยพูดด้วยรอยยิ้ม “หรือว่าจะมีโลกอีกใบด้วยหรือ? แม่นางซูช่างล้อเล่นเก่งจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแห้ง แล้วเปลี่ยนหัวข้อ “ไปเถอะ อย่าล่าช้าเลย ข้าเป็นห่วงท่านอ๋องแปดแล้ว”

โม่ซุนพยักหน้า เดินตามหลังซูจื่ออวี๋แล้วก้าวเข้าไปในอุโมงค์ที่มืดสนิท

เดิมทีคิดว่าในอุโมงค์จะเงียบสงบ แต่ไม่คิดว่าเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ซูจื่ออวี๋ก็ได้กลิ่นผิดปกติ

กลิ่นคาวพวยพุ่งมาปะทะหน้า ทำให้ซูจื่ออวี๋กังวล แล้วรีบเอ่ยว่า “รีบไปเถอะ”

โม่ซุนยังไม่ทันตอบสนอง ก็ถูกซูจื่ออวี๋จับแขนแล้ววิ่งไปข้างหน้า ขณะเดียวกัน โม่ซุนได้ยินเสียงแตกมาจากข้างหลัง ดูเหมือนจะมีบางอย่างเลื้อยอยู่ที่พื้นอย่างรวดเร็ว

โม่ซุนก็หันกลับไปมอง เห็นลักษณะที่คล้ายเชือกสีแดงที่ยาวมากกว่าสองฉื่อ นี่มันงูใหญ่หรือ?

เมื่อเห็นงูชัดเจนแล้ว งูก็เห็นพวกเขาชัดเจนเช่นกัน

เมื่อเห็นว่างูตัวนั้นอยู่ๆ ก็เด้งขึ้นมา พุ่งมาทางพวกเขา โม่ซุนก็รีบเอื้อมมือผลักซูจื่ออวี๋ออกจากถ้ำ

ส่วนเขาก็ถูกงูกัดที่ไหล่เพราะช้าไปครึ่งก้าว งูตัวใหญ่เท่าน่อง ใช้จังหวะนี้พันรอบเอวของเขา

ซูจื่ออวี๋อุทานว่า “โม่ซุน!”

ซูจื่ออวี๋รีบหยิบขวดผงยาออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ แล้ววิ่งเข้าไปโรยใส่หัวงูตัวนั้น

ผงยาดูเหมือนจะทำให้งูตัวใหญ่นั้นเจ็บปวดเล็กน้อย มันคลายตัวออกจากไหล่โม่ซุนตามสัญชาตญาณ

ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้นก็รีบดึงโม่ซุนออกมาจากถ้ำ

แต่วิ่งได้สองก้าว ทันใดนั้นขาของโม่ซุนก็อ่อนแรงลง คุกเข่าลงที่พื้น โม่ซุนเอ่ยว่า “ข้าถูกพิษแล้ว เจ้ารีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า รีบไป”