ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 995

ซูจื่ออวี๋สังเกตว่าตอนที่อวิ๋นลู่ชิงบอกว่าไม่ได้ป่วยนั้น คนที่นั่งอยู่ต่างมีสีหน้าที่ผิดปกติไปตามๆกัน

สีหน้าเช่นนั้น ไม่ได้ตื่นเต้นเฉกเช่นเดียวกันกับอวิ๋นลู่ชิง แต่เป็นสีหน้าที่ประหม่าและกังวล

โดยเฉพาะสีหน้าของเสิ่นรั่วซง น้องชายของเสิ่นรั่วเหมย เขากำจอกเหล้าแน่นอย่างลืมตัว จนมือขาวซีด เขากำลังตื่นเต้นด้วยเรื่องใด?

โม่ซุนพูดต่อไป

“แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ป่วยซะทีเดียว เพียงแต่อาการบางอย่าง ไม่ได้มองเห็นภายนอก แต่อยู่ในอวัยวะภายใน ยากมากที่จะตรวจพบจากเส้นชีพจร เดี๋ยวข้าจะให้ตำรับยาใหม่ พร้อมฝังเข็มควบคู่ไปด้วย ดูว่าจะดีขึ้นบ้างหรือไม่”

คนภายนอกอาจจะฟังไม่รู้ความ แต่ซูจื่ออวี๋เข้าใจทั้งหมด คำพูดที่ฟังดูจริงจังของโม่ซุน เห็นได้ชัดว่ากำลังยื้อเวลา

โม่ซุนอยากหาข้ออ้างเพื่อจะได้อยู่ที่สำนักฉีหลินต่อไปเท่านั้น

แต่หากมองจากอีกด้านหนึ่ง ที่โม่ซุนพูดกับอวิ๋นลู่ชิงแบบขอไปทีเช่นนี้ ดูท่าอวิ๋นหมิงคงไม่ได้ป่วยจริงๆ

แต่ในเมื่อไม่ป่วย แล้วเหตุใดจึงได้ผอมแห้งอย่างนั้น?

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก รู้สึกว่าคนของสำนักฉีหลินแต่ละคน ประหลาดมาก

ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่โม่ซุนพูดอยู่นั้น เด็กสาวที่ชื่ออวิ๋นเจียวซึ่งเป็นคุณหนูรอง ได้โยนถ้วยน้ำแกงทิ้ง จนเกิดเสียงดังซ่า ทันใดนั้นทำให้ทุกคนตกใจและหันมองนาง

อวิ๋นเจียวพูดอย่างโกรธเคือง

“ไม่อร่อย ไม่อร่อย ท่านแม่ นี่ไม่ใช่น้ำแกงปลา! ไม่ใช่น้ำแกงปลา!”

อวิ๋นลู่ชิงเห็นดังนั้นจึงทำหน้าโกรธขึ้ง

“บังอาจ! ไม่เห็นหรือว่ามีแขกเหรื่ออยู่? !”

เมื่ออวิ๋นเจียวถูกตำหนิ นางร้องไห้เสียงดังทันที

เสิ่นรั่วเหมยเห็นดังนั้น จึงรีบเข้าไปปลอบอวิ๋นเจียว พร้อมกับหันไปยิ้ม

“นายท่าน เจียวเอ๋อร์ยังเล็ก ท่านจะดุนางทำไมกัน ท่านหมอโม่ขออภัยด้วย ลูกสาวเอาแต่ใจเหลือเกิน”

โม่ซุนหัวเราะเพื่อแสดงว่าไม่เป็นไร

แต่อวิ๋นเจียวยิ่งร้องยิ่งเสียงดัง นางร้องโวยวาย

“ข้าจะเอาน้ำแกงปลา ข้าจะกินน้ำแกงปลา ข้าจะเอาน้ำแกงปลา ท่านแม่ท่านบอกว่าคืนนี้มีน้ำแกงปลา ทำไมถึงไม่มีล่ะ? เป็นเพราะช่วงที่เราลงเขาไป มีคนกินปลาหมดแล้วหรือ?”