ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 910

ขนตาของฉู่หลิวเยว่สั่นไหวเบาๆ เปลือกตาบางเปิดขึ้นแล้วตวัดตามองเขา

“ยังไม่ได้เจอเลย มีอันใดหรือไม่?”

“แคกๆ เปล่า ไม่มีอันใด แค่… ถามเฉยๆ”

เจี่ยนเฟิงฉือกำหมัดแน่นแล้วยกขึ้นทับริมฝีปาก กระแอมไอแก้เก้อ

“ข้าจำได้ว่าเจ้ากับมู่ชิงเห่อมีความสัมพันธ์ต่อกันที่ไม่เลวเลยใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้ว พลางถามย้อน

เจี่ยนเฟิงฉือแอบเบะปากในใจ ยามนางพูดกับมู่หงอวี่นั้นแทนตัวว่า “ข้า” ด้วยน้ำเสียงสนิทสนม

แต่เวลาอ้าปากพูดกับเขา นางกลับเน้นย้ำคำว่า “ข้า” เสียหนักแน่น นี่กลัวเขาลืมสถานะของนางในปัจจุบันหรือไร?

ก่อนหน้านี้เขาได้ช่วยเหลือนางไว้หลายเรื่อง ไฉนตอนนี้นางถึงปฏิบัติต่อเขาต่างไปจากเดิมเล่า?

แต่เขาก็ไม่กล้าพูดมันออกไปตรงๆ

“ฝ่าบาทจำผิดแล้ว”

เจี่ยนเฟิงฉือเบนสายตาไปทางอื่น พร้อมสายตาที่ดูคลุมเครือ

“ในอดีตความสัมพันธ์ของพวกข้าเป็นเช่นไร ฝ่าบาทเองก็รู้ดีมิใช่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่กระตุกยิ้มมุมปาก

“ใช่แล้ว ข้ายังจำได้ดีเลย ตอนนั้นมารดาของมู่หงอวี่ล้มป่วย และมู่ชิงเห่อก็ขอให้เจ้าไปช่วยเขาที่แคว้นเย่าเฉิน

หากสองคนนี้ไร้ซึ่งความสัมพันธ์อันดีต่อกันจริงๆ ล่ะ คนอย่างเจี่ยนเฟิงฉือจะวิ่งแจ้นไปช่วยดูคนป่วยให้เขาถึงที่หรือ?

จากนั้นมู่ชิงเห่อก็มอบความไว้วางใจให้เจี่ยนเฟิงฉือ โดยการให้เขาเป็นคนพานางกลับมาที่ซีหลิง

หากสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่าสองคนนี้ติดต่อกันเป็นการส่วนตัวอยู่บ่อยครั้ง และชัดเจนว่าพวกเขาไว้วางใจซึ่งกันและกันมาก

ถ้าจะมาปัดว่าพวกเขาเกลียดกันเอาตอนนี้ ก็สายเกินไปแล้ว

สีหน้าของเจี่ยนเฟิงฉือชะงักแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง

นี่เขาลืมไปได้อย่างใดกันว่าฉู่หลิวเยว่เองก็รู้เรื่องเหล่านั้นทั้งหมด แถมยังจำมันได้ไม่ลืมอีก!

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถปฏิเสธได้ เจี่ยนเฟิงฉือจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดงึมงำว่า

“ในเมื่อฝ่าบาทยืนกรานเช่นนี้… ความจริงก็ถูกอย่างที่ท่านพูดนั่นแหละ… อย่างใดเสียมู่ชิงเห่อก็เป็นถึงรองแม่ทัพของกองกำลังทหารม้าทมิฬ สถานะของเขาไม่ได้ต่ำต้อยเรี่ยดินและมีอำนาจมากมาย การที่ท่านชายผู้สูงศักดิ์อย่างข้าจะติดต่อกับเขาบ่อยๆ นั้นย่อมเป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่อมยิ้ม

ถ้าเจี่ยนเฟิงฉือไม่พูดคำเหล่านี้ออกมาคงจะดีเสียกว่า แต่การที่เขาพูดแบบนี้ ยิ่งทำให้เห็นว่าเขากำลังร้อนตัวมากเพียงใด

นางพูดต่อช้าๆ

“อ่อ เป็นเช่นนี้นี่เอง… แต่ย้อนกลับไปตอนนั้น ข้าเองก็เป็นถึงองค์หญิงใหญ่ สถานะและอำนาจของข้าย่อมสูงส่งกว่าเขา ทว่าเจ้าก็ยังไม่ไว้หน้าข้าอยู่ดี? ไฉนถึงมาเปลี่ยนนิสัยเอาตอนนี้กัน?”

เจี่ยนเฟิงฉือแทบสำลัก เขาหาเหตุผลมาแย้งนางไม่ได้เลย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไปจวนตระกูลมู่พร้อมข้าแล้วกัน”

ฉู่หลิวเยว่เชิดคางขึ้นเล็กน้อย

“ดี ข้ามีเรื่องต้องซักไซร้พวกเจ้าหลายเรื่องเลย”

…

เมื่อมาถึงหน้าจวนตระกูลมู่ และมองไปยังประตูที่คุ้นเคย เจี่ยนเฟิงฉือก็แอบรู้สึกเสียใจขึ้นมาหน่อยๆ

เหตุใดเขาถึงห้ามปากตัวเองไม่เคยได้สักทีนะ!

หากเขาไม่พูดถึงเรื่องนี้ ก็คงไม่ถูกนางบังคับมาที่นี่หรอก!

นายทหารที่รับผิดชอบในการปกป้องดูแลจวนตระกูลมู่ ยังคงเป็นกำลังพลจากกองทัพทหารม้าทมิฬ ทว่าหน่อยที่รับผิดชอบก่อนหน้านี้ที่เป็นคนสนิทของมู่ชิงเห่อ ล้วนถูกแทนที่ด้วยทหารใหม่ทั้งหมด

นายทหารที่ยืนอยู่หน้าประตูตกใจเมื่อเห็นทั้งสองที่กำลังเดินเข้ามา เขาเตรียมจะทำความเคารพ แต่กลับเห็นฉู่หลิวเยว่โบกมือปฏิเสธเสียก่อน

“มู่ชิงเห่อล่ะ?”

นายทหารคนหนึ่งตอบอย่างรวดเร็ว

“รองแม่ทัพมู่… อยู่ข้างในจวนพ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าซื่อจิงเองก็อยู่ที่นั่นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ก่อนหน้านี้ฉู่หลิวเยว่ส่งซื่อจิงให้ไปรับตัวมู่ชิงเห่อกลับมา หลังจากนั้นซื่อจิงก็ปักหลักอยู่ที่นี่มาโดยตลอด

การฝึกพลังปราณของมู่ชิงเห่อยังไม่ถูกยกเลิก และคนเดียวที่สามารถปราบปรามพลังของเขาได้ก็คือ ซื่อจิง

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปทันที

ในใจเจี่ยนเฟิงฉืออยากจะหนีไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด และปฏิเสธที่จะเดินหน้าต่อไป แต่สายตาก็ดันไปเห็นฉู่หลิวเยว่ที่หันกลับมาจ้องหน้ากันเสียก่อน

เจี่ยนเฟิงฉือใจเต้นระส่ำทันที ก่อนจะเดินตามนางไปอย่างเชื่อ

หลังจากก้าวเข้าไปในลานด้านใน ซื่อจิงก็โผล่หน้าออกมาทันทีเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน