ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1913

อู๋เป่ย: "เตี๋ยอี ให้เธอซักชาม"

ยีน่านั่งลงตรงนั้น เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เธอยังตื่นตัวอยู่เสมอ

อันเตี๋ยอีเติมน้ำซุปในชามส่งให้ยีน่าแล้วพูดว่า "กินซะสิ"

ยีน่าคว้าหยิบเนื้อปลาเข้าปากด้วนมือเปล่าโดยที่ไม่สนใจรักษาท่าทีของสาวงามเลย หลังจากกินเสร็จเธอก็ซดซุปแล้วพูดว่า "ขอบคุณนะศิษย์พี่"

อู๋เป่ย: "ทำไมเธอถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้?"

ยีน่า: "ไม่ไกลจากตรงนี้ มีหมาป่าหลายร้อยตัวมาทำร้ายฉัน พวกมันให้รุมกัดฉันเกือบตาย"

อู๋เป่ยถามว่า “เธอเอาชนะหมาป่าได้อย่างงั้นหรือ?”

ยีน่าส่ายหัว: "ไม่ ฉันฆ่าพวกมันไปสิบกว่าตัวแล้วที่เหลือก็ถอยไป"

อู๋เป่ย: "พวกมันน่าจะตามเธอมา เธอบาดเจ็บสาหัสมาก หมาป่าไม่น่าจะยอมยอมแพ้ง่าย ๆ "

ใบหน้าของยีน่ายิ่งซีดลง เธอกล่าวว่า "ถึงพวกมันจะตามฉันมา แต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉันบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าจะรอดจากสถานการณ์เลวร้านนี้ไปได้ไม่นานนัก"

อู๋เป่ย: "เธอยังไม่เคยร่วมงานกับผู้มาใหม่เลยงั้นหรือ?"

ยีน่าพูดอย่างใจเย็นว่า “เมื่อก่อนมีพวกเราเจ็ดคน แต่ตอนนี้พวกเขาตายกันหมดแล้ว”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอพูดอย่างใจเย็นอีกว่า : "ขอบคุณทั้งคู่นะ พวกคุณควรรีไปได้แล้ว อีกไม่ช่าคงมีหมาป่าปรากฏตัวมาอีก"

อู๋เป่ยลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า "ให้ฉันช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอก่อนเถอะ"

ยีน่าสะดุ้งเล็กน้อย: “คุณไม่กลัวหมาป่างั้นเหรอ?”

อู๋เป่ย : "จะกลัวอะไรหมาป่ากัน" เขาพูดแล้วเริ่มรักษาบาดแผลของเธอ

เธอมีลำไส้ที่ไหลออกมา เสื้อผ้าได้ห่อเอาไว้ มีรอยขีดข่วนและรอยกัดบนหลังของเธออีกหลายสิบแแปลซึ่งลึกพอที่จะเผยให้เห็นกระดูกได้เลย

เมื่อก่อนเขาได้รับยาผงและยาสมุนไพรมากมายจากคนเหล่านั้น เขานำบางส่วนบดด้วยมือแล้วทาบริเวณที่บาดเจ็บของผู้หญิงคนนั้น แล้วพันผ้าไว้

เมื่อเขาจัดการกับลำไส้ของยีน่าเสร็จก็ถึงทำเหงื่อตก

ในที่สุด เขาก็หยิบเข็มและด้ายออกมา เย็บปิดท้องของเธอ จากนั้นก็ละเลงยา และสุดท้ายก็พันผ้าพันแผล

หลังจากพันผ้าพันแผลเสร็จแล้ว เขาก็หยิบสมุนไพรออกมามากกว่าสิบชนิด ขอให้อันเตี๋ยอีต้มยา เขาขอให้ยีน่าดื่มในขณะที่ยังร้อนอยู่ และในที่สุดเขาก็ใช้ก้างปลาแทนเข็มทองแทงยีน่าด้วยก้างปลาหลายสิบตัว

ตอนนี้ยีน่าขยับตัวไม่ได้ ดวงตาที่สวยงามของเธอหลั่งน้ำตา และพูดว่า: "ศิษย์พี่ ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก อย่างน้อยฉันก็ไม่ตายแล้ว"

อู๋เป่ยส่งเสียง "อืม" แล้วกล่าวว่า "เธอสวยมาก ถ้าตายไปคงน่าเสียดาย"

ยีน่ายิ้ม: "ขอบคุณนะ"

จากนั้นเธอก็มองไปที่อันเตี๋ยอี: "เธอเจอศิษย์พี่ได้อย่างไร?"

อันเตี๋ยอีพูดนิ่ง: "ศิษย์พี่หลี่ช่วยชีวิตฉันไว้น่ะ"

ยีน่า: “ศิษย์พี่หลี่โชคดีที่ได้ช่วยเหลือสาวงามสองคนติดต่อกัน”

อู๋เป่ยตะคอก: "พูดมากน่า หุบปากซะ และพักผ่อนให้มาก ๆ "

ยีน่าเพิ่งหลับตาลง ก็มีเสียงคำรามต่ำดังมาจากระยะไกล หมาป่าหลายสิบตัวที่กดทับเธอในหมอกก็ปรากฏตัวขึ้น

อู๋เป่ยยกมือขึ้นแล้วยิงดาบแสงโดยไม่แม้แต่จะมอง มันส่งเสียงกรีดร้องในสายหมอก และหมาป่าสิบตัวก็ถูกฆ่าตาย ที่เหลือก็แยกย้ายกันไปทันทีและไม่กล้ากลับมาอีก

ยีน่าประหลาดใจมาก อู๋เป่ยสังหารหมาป่าเพียงนัดเดียวเท่านั้น พลังเช่นนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

"สุดยอดไปเลย! คุณสมควรที่จะเป็นผู้มาใหม่อันดับหนึ่ง!"

อู๋เป่ย: “ไม่ต้องมาประจบประเจงพักฟื้นให้ดี”