ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1965

หลังจากสอนมาได้สามวัน ในที่สุดทางสถาบันก็มีข่าวคราว อธิการบดีได้เดินทางมาหาอู๋เป่ยและพูดว่าเขาสามารถทำการทดสอบระดับอาจารย์ได้ทุกเมื่อ

อาจารย์ของสถาบันแบ่งออกเป็นสามระดับ คือ ระดับเริ่มต้น ระดับกลาง และระดับสูง รวมถึงอาจารย์ระดับดาว ซึ่งมีระดับสูงกว่านั้น

การทดสอบระดับอาจารย์จำเป็นต้องมีอธิการบดีลี่หงและบุคคลสำคัญหลายคนเข้าร่วม

สถานที่ทดสอบตั้งอยู่ในพระราชวังเก่าแก่ เมื่ออู๋เป่ยมาถึง เขาก็เห็นอธิการบดีและผู้สูงอายุหลายท่าน รวมถึงอาจารย์สำคัญอยู่ที่นั่น

อธิการบดียิ้มและพูดว่า “อู๋เป่ย ผลงานของคุณดีมาก คุณสามารถสอนนักศึกษาได้กว่าห้าร้อยคน ต่อไปเราจะทำการทดสอบคุณ ผลการทดสอบจะตัดสินว่าคุณจะได้เป็นอาจารย์ระดับใด”

ผู้สูงอายุท่านหนึ่งพูดต่อไปว่า “อู๋เป่ย อาจารย์ในแต่ละระดับนั้น การทดสอบทั้งในแง่ของความยากและวิธีการแตกต่างกันไป คุณสามารถเลือกทดสอบในระดับที่คุณต้องการตามความเหมาะสม หากผ่านการทดสอบ คุณจะได้รับตำแหน่งอาจารย์ในระดับนั้น”

อู๋เป่ยถามว่า “อาจารย์ระดับดาวสูงสุดมีจำนวนกี่ดาว?”

ผู้สูงอายุและอธิการบดีมองตากันและพูดว่า “ที่นี่ การทดสอบอาจารย์ระดับสูงสุดได้ถึงเจ็ดดาว และตอนนี้ระดับสูงสุดของเราคือที่ปรึกษาระดับห้าดาว ซึ่งก็คืออธิการบดีเอง”

อธิการบดีพูดว่า “จริงๆ แล้วระดับของผมยังไม่ถึงห้าดาว ห้าดาวนี้สามารถถือเป็นตำแหน่งเกียรติยศได้”

อู๋เป่ยพูดว่า “งั้นทดสอบอาจารย์ระดับเจ็ดดาวเลยครับ”

ทุกคนตกใจ เพราะที่ปรึกระดับห้าดาวเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะบรรลุ เขากลับเลือกที่จะทดสอบระดับเจ็ดดาว! ต้องรู้ว่า การทดสอบที่ปรึกษาระดับเจ็ดดาวยากกว่าห้าดาวอย่างน้อยสิบเท่า นับตั้งแต่สถาบันหลักทั้งสี่ก่อตั้งขึ้น ไม่มีใครเคยทำได้เลย!

อธิการบดีพูดว่า “อู๋เป่ย คุณแน่ใจแล้วหรือว่าจะทดสอบที่ปรึกษาระดับเจ็ดดาว? คุณต้องเข้าใจนะ ถ้าทดสอบไม่ผ่าน คุณจะต้องรออีกปีหนึ่งถึงจะทำการทดสอบครั้งที่สองได้”

อู๋เป่ยตอบว่า “ผมเข้าใจครับ”

อธิการบดีมองเขาลึกๆ และพูดว่า “โอเค ทดสอบอาจารย์ระดับเจ็ดดาวเริ่มต้นขึ้นแล้ว อู๋เป่ย คุณเข้าไปได้เลย!”

อู๋เป่ยก้าวเข้าไปและรู้ทันทีว่าเขากำลังเข้าสู่ดินแดนแห่งภาพมายา ต่อหน้าเขาคือโลกที่แยกไม่ออกระหว่างความจริงและความฝัน และไม่ไกลจากนั้น มีวิทยาเขตแห่งหนึ่ง

ในขณะนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของเขา

“อู๋เป่ย นักศึกษาของคุณอยู่ในนั้น เข้าไปสอนพวกเขาและฝึกฝนให้พวกเขากลายเป็นคนที่มีความสามารถ” เสียงนั้นพูดขึ้น

อู๋เป่ยเข้าไปในวิทยาเขตและมาถึงห้องเรียน เขาเห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่มีลักษณะและบุคลิกต่างกัน บางคนโง่เง่าเหมือนวัว บางคนบ้าคลั่ง บางคนจมอยู่ในโลกส่วนตัวไม่ยอมพูดคุยกับใคร

ในชั้นเรียนนี้มีนักศึกษาทั้งหมดยี่สิบห้าคน แต่ไม่มีใครที่เป็นปกติ นักเรียนเหล่านี้การสื่อสารกับพวกเขายังยากลำบากอยู่แล้ว ยิ่งการสอนความรู้หรือการฝึกฝนยิ่งเป็นเรื่องที่ท้าทาย

เสียงนั้นพูดต่อไปว่า “ฝึกฝนให้ทั้งยี่สิบห้าคนนี้กลายเป็นคนที่มีความสามารถ คุณถึงจะผ่านการทดสอบ”

อู๋เป่ยไม่คิดเลยว่าการทดสอบอาจารย์ระดับเจ็ดดาวจะยากขนาดนี้ เขาไม่กลัวกับอันตรายที่ใหญ่หลวง แต่การสอนนักศึกษากลุ่มนี้ทำให้เขารู้สึกยากลำบากจริงๆ

หลังจากคิดสักพัก เขาก็ยิ้มและพูดว่า “นักศึกษา ผมคืออาจารย์ของพวกคุณ ชื่ออู๋เป่ย…”

“หือ…”

พอเขาพูดไปไม่กี่คำ จากนักเรียนทั้งคนยี่สิบห้าคน มีสิบสองคนที่เริ่มหลับไป มีคนหนึ่งที่โง่เง่าและปล่อยให้ปัสสาวะออกมาในที่สาธารณะ อีกคนหนึ่งที่บ้าคลั่งก็เริ่มกระโดดและร้องเพลง

อู๋เป่ยกลับไม่โกรธอะไร เขาสอนทุกคนอย่างไม่มีการแบ่งแยก เขามีจิตใจที่พร้อมจะสอนผู้คน จึงไม่กลัวที่จะสอนนักศึกษากลุ่มที่แตกต่างกันอย่างนี้

นอกตำหนักทดสอบ อธิการบดีพูดว่า “ตอนแรกเราหวังว่าจะให้เขาทดสอบที่ปรึกษาระดับห้าดาว แต่ไม่คิดว่าเขาจะเลือกอาจารย์ระดับเจ็ดดาว การทดสอบเจ็ดดาวมันยากมาก ไม่รู้ว่าเขาจะทำได้หรือไม่”

ผู้สูงอายุท่านหนึ่งพูดว่า “เขาเลือกทดสอบระดับเจ็ดดาว แสดงว่าเขาคงมั่นใจ เราคงต้องรอดูข่าวจากเขา”

อาจารย์ระดับสามดาวท่านหนึ่งพูดว่า “สถาบันการศึกษาในตำนานกดดันเราทุกทาง แม้ว่าอู๋เป่ยจะไม่ผ่านการทดสอบ เขาก็ยังต้องสอนนักศึกษากลุ่มนี้”

ขณะที่หลายคนกำลังพูดคุยกัน เพียงไม่กี่นาที ประตูห้องก็เปิดออก อู๋เป่ยเดินออกมา ในขณะเดียวกันในห้องก็ได้ยินเสียงระฆังดังขึ้น และมีป้ายอาจารย์ระดับเจ็ดดาวลอยออกมาและตกลงในมือของอู๋เป่ย

ทุกคนต่างตกตะลึง เขาทำการทดสอบเสร็จในเวลาสั้นขนาดนี้เลยเหรอ?