ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2105

เธอกำลังจะคุกเข่าขอบคุณ อู๋เป่ยรีบประคองไว้ แล้วยิ้มพลางพูดว่า “เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก เดินต่อกันเถอะ ถ้าเจอบ้านคนหรือในเมืองเมื่อไหร่ ค่อยเปลี่ยนชุดก็แล้วกัน”

ฟางฟางพยักหน้า “ทุกอย่างฉันจะทำตามที่ท่านสั่งค่ะ”

จากนั้นอู๋เป่ยกับฟางฟางก็เดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองเซี่ยเยว่ด้วยกัน

แม้ฟางฟางจะมีพลังยุทธ์เพียงระดับชั้นลมปรานขั้นแรก แต่ก็ยังสามารถเดินทางไกลได้โดยไม่เป็นปัญหา ทั้งสองเดินร่วมทางกันมานับร้อยลี้ จนมาถึงเมืองเล็กแห่งหนึ่ง จึงเข้าไปหาเสื้อผ้าใหม่เปลี่ยน

หลังจากเดินสำรวจเมืองได้สักพัก อู๋เป่ยก็เจอร้านตัดเสื้อร้านหนึ่ง แกของร้านให้การต้อนรับอย่างดี วัดตัวเสร็จก็บอกว่าภายในครึ่งวันเสื้อผ้าจะเสร็จ ระหว่างรอ อู๋เป่ยก็พาฟางฟางเข้าไปนั่งกินข้าวในร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ฟางฟางมีกิริยามารยาทงดงามสมกับเป็นลูกผู้ดี แถมหน้าตายังสวยหวานสะดุดตา ทำให้ระหว่างเดินทางมีผู้ชายมากมายแอบมองอยู่ตลอด

ทั้งสองเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน ก็มีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในร้าน นำโดยหนุ่มน้อยอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปี ด้านหลังมีคนรับใช้รูปร่างกำยำสองคนจูงสุนัขดุสีดำห้าตัว ตัวโตเกือบเท่าคน ดูดุร้ายไม่น้อย

อู๋เป่ยพาสุนัขแห่งวิญญาณมาด้วย พอเจ้าสุนัขเห็นสุนัขดุเหล่านั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที ตั้งหูพร้อมเผชิญหน้าอย่างระวังตัว

สุนัขดุทั้งห้าตัวคำรามเสียงต่ำ พยายามดิ้นจากเชือกจะพุ่งเข้าใส่สุนัขแห่งวิญญาณ ในขณะที่หนุ่มน้อยหัวเราะหึๆ เดินมานั่งข้างฟางฟางแล้วพูดว่า “น้องสาว มาจากที่ไหนเหรอ? ผ่านทาง หรือแวะมาเยี่ยมญาติ?”

ฟางฟางขยับตัวเข้าใกล้อู๋เป่ยด้วยท่าทางหวาดกลัว ไม่ตอบอะไรสักคำ

อู๋เป่ยตบโต๊ะดังปัง “อย่ามารบกวนตอนพวกฉันกำลังกินข้าว ไปให้พ้น!”

หนุ่มน้อยคนนั้นเป็นลูกชายคนมีอิทธิพลในเมือง ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้นอกจากพ่อของตัวเอง เขาจึงโมโหจัด ตะโกนด่าเสียงดัง “แกอยากตายหรือไง ไอ้เวร!”

ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งเข้ามาจะจัดการอู๋เป่ย

แต่อู๋เป่ยเอ่ยเสียงเรียบ “เดี๋ยวก่อน”

หนุ่มน้อยรีบโบกมือให้ลูกน้องหยุด แล้วเย้ยหยัน “ไง กลัวขึ้นมาล่ะสิ?”

อู๋เป่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ที่นี่มันร้านคนอื่น ถ้าสู้กันข้าวของเสียหายแน่ ถ้าอยากสู้ก็ออกไปข้างนอก”

หนุ่มน้อยฮึดฮัด “ได้ ฉันจะทำตามที่แกขอก่อนที่แกจะได้ไปนอนตาย”

พวกของหนุ่มน้อยพากันเดินออกจากร้าน อู๋เป่ยก็เดินตามไปติดๆ

พอถึงถนนด้านนอก อู๋เป่ยกวาดตามองพวกนั้น ก่อนพูดด้วยเสียงเฉียบขาด “ก่อนจะสู้ ขอแนะนำตัวก่อน ฉันเป็นศิษย์หัวกะทิระดับหนึ่งของเสวียนหมิง ถ้าใครไม่กลัวตาย ก็เข้าได้เลย!”

ทันใดนั้น หนุ่มน้อยก็หน้าซีดเผือด สั่นจนพูดแทบไม่ออก ความเย่อหยิ่งเมื่อครู่หายไปในพริบตา รัศมีพันลี้รอบเมืองนี้ ไม่มีใครกล้าแตะต้องคนของเสวียนหมิงได้ เขาเป็นแค่ลูกชายของนักเลงท้องถิ่น เจอแค่ศิษย์คนรับใช้ของเสวียนหมิงยังต้องเรียกว่าท่าน นี่อีกฝ่ายเป็นถึงศิษย์หัวกะทิ!

“มะ...ไม่จริงใช่ไหม แกอย่ามาหลอกฉันนะ!” หนุ่มน้อยตัวสั่น ถอยหลังด้วยความตกใจ

อู๋เป่ยหยิบตราศิษย์ออกมา แววตาเย็นเฉียบ “ลืมตาหมาๆ ของแกให้ดี แล้วดูให้ชัด!”

ถึงแม้หนุ่มน้อยจะกร่างแค่ไหน แต่ก็จำตราของเสวียนหมิงได้ พอเห็นว่าเป็นของจริง ก็หน้าซีดจนไม่มีสีเลือด ทรุดตัวคุกเข่าลงทันที

“ฉัน...ฉันผิดไปแล้ว! ไม่รู้จริงๆ ว่าท่านเป็นคนของเสวียนหมิง! ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

อู๋เป่ยเผยตัวไม่ใช่เพราะกลัว แต่ต้องการให้แกหนุ่มนี่ไปเตรียมม้าดีๆ มาให้สองสามตัว ไม่งั้นคงไม่เสียเวลาพูด ป่านนี้จัดการพวกมันไปแล้ว

เขาพูดเสียงนิ่ง “ฉันไม่ฆ่าแก แต่ไปจัดหาม้าที่ดีที่สุดมาให้ฉันสองสามตัว ฉันต้องใช้เดินทาง”

หนุ่มน้อยพอได้ยินก็รีบตอบอย่างตื่นเต้น “ได้เลย! เดี๋ยวฉันจะรีบไปจัดให้เดี๋ยวนี้เลย!”

ทั้งสองกลับไปที่เดิมแล้วกินข้าวต่อ ข้าวยังไม่ทันหมด หนุ่มน้อย ก็จูงม้ามาสี่ตัว สองดำสองขาว ล้วนสง่างามเป็นพิเศษ

พอเห็นม้าสี่ตัวนี้ อู๋เป่ย ก็อดชมไม่ได้ “ม้าพวกนี้ไม่เลว เป็นม้าจากบ้านแกหรือ?”

หนุ่มน้อย รีบตอบ “เรียน นายท่าน บ้านฉันทำฟาร์มเลี้ยงและค้าขายม้ามาสามชั่วคน เลยมีม้าดีอยู่ไม่น้อย”

อู๋เป่ย ได้ฟังก็ยิ้ม “ไม่แปลกเลย ระหว่างทางฉันเจอม้าดีหลายตัว ที่แท้บ้านแกทำฟาร์มนี่เอง”

หนุ่มน้อย ยิ้มอย่างภูมิใจ “ใช่แล้ว นายท่าน ม้าบ้านฉันขึ้นชื่อไปทั่ว แม้แต่ นายท่าน บางคนใน เสวียนหมิง ยังมาซื้อเลย”

อู๋เป่ย พยักหน้า “ม้าพวกนี้ ฉันจะเอาไว้สองตัว”