ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2150

จากนั้นก็มีเงาของคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในห้อง และทันใดนั้นทุกคนก็ลงไปอยู่ที่พื้นในพริบตาเดียว รวมถึงสองคนที่กำลังจะไปจับตัวหันเสวี่ยฉีด้วยเช่นกัน

ในขณะที่เหล่าผู้คุ้มกันยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆกลับมา คนพวกนั้นก็ถูกอู๋เป่ยจัดการหมดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพากันชื่นชม “ฝีมือของผู้คุ้มกันอู๋ดีมากๆ ！”

อู๋เป่ยปัดเศษดินเศษฝุ่นบนตัวออก จากนั้นกล่าวขึ้น “พวกมันรู้ว่ามันไม่มีทางชนะเราได้ เลยต้องเล่นสกปรกแบบนี้ ต่อไปพวกเราต้องระวังตัวแล้วล่ะ”

เขาเดินไปดูที่หลังครัวก็พบว่าคนในครัวตายกันหมดแล้ว ส่วนเด็กเสิร์ฟนั้นก็เป็นลมอยู่ล้มลงไปที่พื้น

อู๋เป่ยไม่อยากเปลี่ยนร้านแล้ว จึงต้องลงมือทำอาหารด้วยตัวเองให้ทุกคนกิน

เมื่อกินอาหารเสร็จ ทุกคนก็ออกเดินทางต่อ สองวันหลังจากนี้ก็หวังว่าไม่มีความเสียใดๆเกิดขึ้นแล้ว และตระกูลหมาป่าก็ไม่ได้ส่งคนมีอีก

ระยะทางจากเมืองเหล็กดำตอนนี้เหลือเพียงไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตร รถม้าก็ค่อยๆเคลื่อนไปอย่างไม่รีบร้อน

อู๋เป่ยที่ยังนั่งอยู่ในรถม้า กล่าวขึ้นมาอย่างติดตลก “หัวหน้าคุ้มกัน ฝ่ายนั้นคงจะยอมแพ้ไปแล้วแหละ พวกเราก็คงยังต้องส่งผู้คุ้มกันปลอมไป ซึ่งก็ไม่รู้ว่าผู้คุ้มกันที่แท้จริงอยู่ที่ไหน？”

หันเสวี่ยฉี “เธอไปถึงตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนแล้ว แต่แค่ยังไม่ได้พบกับคนตระกูลหยาง ภารกิจของพวกเรายังมีอีกอย่างหนึ่งก็คือพาคุณหนูปาส่งไปให้ถึงมือตระกูลหยาง”

อู๋เป่ย “ถ้าเช่นนั้น ในตอนที่สลับตัวก็อันตรายน่ะสิ？และท่ามกลางความอันตรายนั้นก็เป็นพวกเราหน่วยคุ้มกันที่ต้องรับผิดชอบ？”

หันเสวี่ยฉี “ถูกต้องแล้ว ตระกูลหลางใช้ความพยายามอย่างมากที่จะตามฆ่าพวกเราระหว่างทางหลายพันกิโลเมตรที่ผ่านมา แล้วนับประสาอะไรกับตอนเปลี่ยนคน ดังนั้นตอนนี้ฉันได้จัดเตรียมที่ๆปลอดภัยเอาไว้ให้คุณหนูปาเรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเราไปถึงก็ส่งเธอไปที่ตระกูลหยางได้เลย”

อู๋เป่ย “พอความลับถูกส่งไปที่ตระกูลหยางก็ไม่ใช่ว่าเสร็จสิ้นแล้วเหรอ？”

หันเสวี่ยฉี “ฉันเชื่อใจแค่คนของพวกเรา คนของตระกูลหยางนั้นก็มากหน้าหลายตา ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ข่าวหลุดไปได้ ดังนั้นในตอนที่แลกเปลี่ยนคน พวกเราจะต้องอยู่ด้วย”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ที่หัวหน้าผู้คุ้มกันกังวลก็มีเหตุผล”

ในที่สุดรถม้าก็เคลื่อนตัวมาถึงเมืองเหล็กดำ รถไม่ได้ตรงไปยังตระกูลหยางในทันที แต่เข้าไปในคฤหาสน์หลังหนึ่ง

เมื่อมาถึงแล้ว อู๋เป่ยก็พบกับคนผู้หนึ่งที่รูปร่างหน้าเหมือนกันกับหันเสวี่ยฉีทุกอย่างนั่งอยู่ เมื่อเห็นหันเสวี่ยฉีเธอก็ลุกขึ้นยกยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น “พี่เสวี่ยฉี！”

หันเสวี่ยฉียิ้มรับ “ชิงหนิง อยู่ที่นี่มาสองวันคุ้นเคยกับที่นี่หรือยัง？”

หญิงสาวคนนี้ก็คือคุณหนูปาชิงหนิง คุณหนูแห่งตระกูลปา “อยู่แต่ในบ้านทุกวันไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่มีอะไรที่ไม่คุ้นเคยแล้วล่ะ พี่เสวี่ยฉี เมื่อไหร่เราจะไปที่บ้านตระกูลหยางล่ะ？”

หันเสวี่ยฉี “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ เธอเตรียมพร้อมหรือยัง？”

ปาชิงหนิงพยักหน้าตอบรับ “พร้อมตั้งนานแล้วค่ะ”

หันเสวี่ยฉีใช้โอกาสนี้แนะนำเธอให้กับอู๋เป่ยรู้จักคร่าวๆ “ท่านนี้เป็นผู้คุ้มกันอู๋ เขาเป็นผู้คุ้มกันพี่มาตลอดทาง จัดการกับคนร้ายมามากมาย ต่อไปเขาจะเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยของเธอ”

ปาชิงหนิงโค้งให้กับอู๋เป่ย “ขอบคุณมากค่ะผู้คุ้มกันอู๋”

อู๋เป่ยตอบกลับ “ไม่ต้องเกรงใจ เชิญขึ้นรถเถอะครับ”

เมื่อขึ้นรถแล้ว รถก็มุ่งหน้าไปยังตระกูลหยางทันที และครั้งนี้อู๋เป่ยก็เป็นผู้บังคับรถม้าด้วยตนเอง

จากที่นี่ไปยังบ้านตระกูลหยาง ระยะทางห่างกันสิบกว่ากิโลเมตร ซึ่งระหว่างทางที่รถม้าผ่านไป อู๋เป่ยก็รู้สึกถึงสายตามากมายที่แอบจ้องมองมาที่ตัวเองรถม้า สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนไป และยังคงบังคับรถม้าต่อไปอย่างช้าๆ

ในยามที่รถม้าข้ามผ่านถนนใหญ่ ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็หันไปมองทางซ้าย และก็พบเข้ากับคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนยอดตึกสูงเก้าชั้น กำลังง้างคันธนูมาทางพวกเขา

ลูกธนูนี้มีความกว่าสามเมตร หนาเท่าลำกล้องปืน และมีน้ำหนักที่หนักมาก

อู๋เป่ยยังคงนั่งอยู่บนรถม้าไม่ขยับตัวไปไหน เขาขวาลูกธนูที่ลอยพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเควี้ยงมันกลับไป

“ชึ้บ！”

ลูกธนูพุ่งย้อนกลับไปทางเดิม และแทงทะลุเข้าไปที่กลางอกของคนที่ยิงมา อีกฝ่ายส่งเสียงร้องออกมาด้วยความทรมาน และร่วงหล่นลงมาจากข้างบน

ในขณะเดียวกัน รอบๆตัวเขาก็มีชายชุดดำปรากฏตัวออกมาจำนวนมาก และง้างตะขอเหล็กหวังที่จะเกี่ยวรถม้าเอาไว้