ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2164

เหล่าผู้คุ้มกันโกรธจัด แต่อู๋เป่ยกลับยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พวกเราเป็นคนของสำนักคุ้มกันไหน มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? หรือว่าคุณคิดจะปล้นเรา?”

ชายคนนั้นหัวเราะ “เฮอะๆ นั่นก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า ถ้าอารมณ์ไม่ดี ก็ปล้นได้เลย!”

อู๋เป่ยยกถ้วยน้ำชา ดื่มคำหนึ่งโดยไร้อารมณ์

ชายคนนั้นเดินเข้ามา แล้วถ่มน้ำลายลงในถ้วยชาของอู๋เป่ย พูดเย็นชา “ข้าถามว่า พวกเจ้ามาจากสำนักคุ้มกันไหน?”

ปัง!

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ถูกอัดเข้าที่อกด้วยหมัดเดียว อู๋เป่ยคว้าผมเขา ลากไปที่หน้าประตู แล้วเตะเต็มแรงจนร่างลอยไปไกลกว่าร้อยเมตร ศพกระแทกพื้นอย่างแรง

หลังจากเตะเขาตาย อู๋เป่ยเดินไปที่โต๊ะของพวกนั้น แล้วเตะโต๊ะจนล้ม อาหารกระเด็นเปรอะเปื้อนพวกมันเต็มตัว ทุกคนร้องลั่นก่อนจะลุกขึ้นมาล้อมอู๋เป่ย

แต่ยังไม่ทันลงมือดี อู๋เป่ยก็พุ่งเข้าใส่ รัวหมัดเตะไม่ยั้ง แค่สามห้าท่าก็ซัดคนทั้งสามโต๊ะลงนอนกับพื้น คนที่เจ็บน้อยที่สุดก็แขนขาหักไปข้างละข้าง

ทุกคนไม่มีใครลุกไหว ต่างจ้องมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัวราวกับมองสัตว์ประหลาด

อู๋เป่ยมองกวาดแล้วพูดเสียงเย็น “ตอนนี้ยังอยากรู้กันอยู่ไหม ว่าฉันมาจากสำนักคุ้มกันไหน?”

ไม่มีใครกล้าตอบ แม้แต่จะเงยหน้าก็ไม่กล้า ทุกคนจ้องแต่พื้น

อู๋เป่ยแค่นเสียง “ไอ้พวกไร้ค่า เสือกทำตัวเป็นนายท่าน ถ้ามีใครกล้ามากวนใจฉันอีก ฉันจะอัดพวกแกจนขี้แตก!”

จากนั้นเขาก็กลับไปนั่งที่เดิม และเร่งให้เหล่าผู้คุ้มกันรีบกินข้าว

หลังจากกินเสร็จ อู๋เป่ยสังเกตว่าม้าที่พวกนั้นขี่มาดูดีมาก แข็งแรงกว่ารถของเขาเยอะ เลยสั่งให้คนเอาม้ามาเทียมกับรถขนส่ง พร้อมให้ผู้คุ้มกันเลือกม้าคนละตัว

พวกที่ยังนอนครวญครางด้วยความเจ็บ มองดูม้าถูกจูงออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้ จนกระทั่งขบวนของอู๋เป่ยลับตาไปแล้ว ถึงได้กล้าด่าขึ้นมาเบาๆ

“ไอ้เวรนั่น มายุ่งกับจอมอัปมงคลนี่ทำไมวะ!”

“หมอนั่นเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนั้น? หรือว่า... เขาคือคนที่ปล้นสมุนไพรพวกนั้นไป?”

“ไม่น่าใช่มั้ง? ขนส่งเป็นรถคุ้มกัน ถ้าเป็นคนปล้น แล้วของมันอยู่ที่ไหนล่ะ?”

“ยังไงพวกนั้นก็น่าสงสัย รายงานเรื่องนี้ให้สำนักเร็วเข้า แล้วให้ยอดฝีมือไปสืบ!”

หลังจากเปลี่ยนม้า ขบวนของอู๋เป่ยก็เดินทางได้เร็วขึ้นมาก เมื่อตกค่ำ พวกเขาเดินทางมาได้อีกหลายร้อยลี้ และพักค้างคืนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง โดยขออาศัยบ้านหลังใหญ่ของชาวบ้านคนหนึ่ง

เมื่อตกกลางคืน อู๋เป่ยเริ่มใช้พลังยาหลายชนิดที่อยู่ในร่างกาย เขาเริ่มปรุงยาโดยเลือกสรรพลังยาจากกว่าพันชนิด แล้วนำมาผสมกันทีละตัว รวมทั้งหมดร้อยหกชนิด ค่อยๆ หลอมรวมกลายเป็นชี่โอสถภายในร่างกาย

ชี่โอสถนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อพลังยาทั้งหมดถึงเกณฑ์ที่ต้องการ อู๋เป่ยก็รีบควบคุมมันให้ออกจากร่างกาย รวมพลังผ่านนิ้วทั้งสิบมารวมกันอยู่ระหว่างสองมือ

เขาร่ายคาถาปราณยาด้วยมือสองข้าง พลังลี้ลับบางอย่างก็เข้าแทรกแซงชี่โอสถนั้นทันที ชี่โอสถค่อยๆ หดตัวลง แล้วในที่สุดก็กลั่นตัวกลายเป็นยาอายุวัฒนะสามเม็ด ขนาดเท่าเมล็ดถั่วลิสง

ยานี้สามารถช่วยให้ผู้ที่ฝึกพลังขั้นที่สิบ ทะลุทะลวงไปยังขั้นลี้ลับขั้นแรกได้ เขาตั้งชื่อมันว่า ยาเข้าสู่ดินแดนลับ

ภายในคืนเดียว เขาสามารถปรุงยาเข้าสู่ดินแดนลับได้ถึงยี่สิบเม็ด หลังจากปรุงเม็ดสุดท้ายเสร็จ เขาก็เรียกผู้คุ้มกันใหญ่คนหนึ่งให้มาหา

ผู้คุ้มกันใหญ่คนนี้ชื่อว่า หม่าป่าวเซิ่ง ฝึกพลังขั้นที่สิบมาหลายปีแต่ก็ยังไม่สามารถทะลุทะลวงขึ้นไปได้

อู๋เป่ยพูดว่า “กินเม็ดนี้ไป แล้วทะลุทะลวงเข้าสู่ขั้นลี้ลับขั้นแรกซะ”