แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 459

บทที่ 459 หยุดพูดจาไร้สาระ ตามฉันมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าคมทิพย์ค่อนข้างแย่

ถึงแม้ตอนนี้นรมนจะมีอคติกับบุริศร์ แต่ถ้าตระกูลโตเล็กเกิดเรื่องจริงๆ เธอต้องไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแน่ๆ ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามให้เธอรู้

เห็นคมทิพย์ค่อนข้างร้อนใจ พฤกษ์จึงพูดขึ้นเสียงทุ้ม “ตังเมหายตัวไป บางทีอาจจะมีคนปล่อยตัวไป แต่ตระกูลโตเล็กคุ้มกันหนาแน่นมาก ตังเมจะหนีออกไปได้ยังไง?”

ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ คิ้วคมทิพย์ก็ขมวดเข้าหากันแน่น

“คนของตระกูลโตเล็กไม่ได้โดนพวกนายสะสางหมดจดแล้วเหรอ?”

“ก็ใช่ ฉันก็เลยแปลกใจมาก”

พฤกษ์คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

เขาพูดขึ้นเสียงทุ้ม “คนที่ตังเมเกลียดมากที่สุดก็คือคุณนาย ถ้าเธอออกมาแล้ว คุณนายอาจจะเป็นอันตราย ช่วงนี้ทางที่ดีคุณต้องอยู่กับเธอตลอดเวลา มีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ ฉันอยู่ใกล้ๆ นี้”

“โอเค”

คมทิพย์จะอยู่ข้างๆ นรมน

ด้วยการรักษาของโพนี่ ร่างกายนรมนก็ดีขึ้นมาก เลือดหยุดไหลมากแล้ว แต่สภาพจิตใจเธอยังคงวิตกกังวล

บุริศร์มีเรื่องอะไรปิดบังเธออยู่กันแน่?

เขาไปที่ไหนอีกนะ?

นรมนเห็นคมทิพย์เข้ามา ก็ขมวดคิ้วแน่น อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? โพนี่บอกว่าร่างกายฉันมีปัญหาเหรอ?”

“เปล่า เมื่อกี้ฉันบังเอิญเจอพฤกษ์มา”

“แล้วมีอะไรแปลก เขาไม่ได้อยู่แถวนี้ตลอดเหรอ?”

นรมนก็ยังรู้หน้าที่ของพฤกษ์ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

คมทิพย์มองเธอ คิดสักพักก่อนพูดขึ้น “ถึงแม้คุณหมอโพนี่สั่งให้คุณพักผ่อนร่างกายอย่างสบายใจ แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกคุณ เพื่อไม่ให้คุณชะล่าใจ”

“เรื่องอะไร? ร้ายแรงมากเหรอ?”

สีหน้าเข้มงวดของคมทิพย์ทำให้นรมนอดไม่ได้ที่จะประหม่าเล็กน้อย

คมทิพย์พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ตังเมหนีไปได้แล้ว ที่ตระกูลโตเล็ก เหมือนโดนคนช่วยออกมาได้ ตามหลักการแล้วคนของตระกูลโตเล็กโดนบุริศร์ของพวกคุณจัดการจนหมดสิ้น ไม่คิดว่าตอนนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้คิด พฤกษ์ให้ฉันมาเตือนให้คุณต้องระวังตัว ตังเมเกลียดคุณมาก ตอนนี้หนีไปได้แล้ว ไม่รู้ว่ากำลังรอคุณอยู่ที่ไหน”

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย พูดขึ้นตามสถานการณ์ “ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลตัวเอง แล้วคุณล่ะ อยู่กับฉันอาจจะเกิดอันตรายได้ ช่วงนี้คุณกลับไปดีกว่านะ”

“คุณพูดอะไร? คุณเป็นแบบนี้อยู่ ฉันจะไปไหนได้? ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ที่นี่ ฉันให้พฤกษ์ไปหาป้องแล้ว ดูว่าจะถามถึงที่อยู่ของบุริศร์ได้ไหม ถึงตอนนั้นทางที่ดีก็ให้เขากลับมา”

คำพูดของคมทิพย์ไม่ได้เป็นคำปลอบที่ยิ่งใหญ่สำหรับนรมน

ถ้าบุริศร์ต้องการปิดบังเธอจากใจจริง ต้องการซ่อนตัว พฤกษ์ก็ไม่มีทางได้ข้อมูลอะไรจากปากป้องหรอก แต่นรมนค่อนข้างกลัดกลุ้ม ทำไมเขาต้องออกไปจากเมืองชลธี หนีเธอกับลูกๆ ไปตอนนี้ด้วย?

เห็นนรมนไม่พูด คมทิพย์คิดว่าเธอกำลังกังวลอะไรบางอย่าง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “คุณไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไร”

“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้ ฉันอยากกลับไปตระกูลโตเล็กสักหน่อย”

จู่ๆ นรมนก็เอ่ยปาก ทำให้คมทิพย์ตกตะลึงไปสักพัก

“คุณหมอโพนี่บอกแล้ว ทางที่ดีคุณต้องพักผ่อนร่างกายอย่างสงบ คุณกลับไปทำอะไรที่ตระกูลโตเล็ก?”

“ตังเมหนีไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าคุณแม่เป็นยังไงบ้าง แล้วกานต์อีก ถึงตรินท์จะอยู่ แต่ฉันกลับไปเห็นด้วยตาตัวเองจะสบายใจกว่า”

นรมนยังไม่ไว้วางใจ

คมทิพย์อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่พอคิดว่ากานต์เป็นลูกชายของนรมน เธอเป็นห่วงลูกชายตัวเองก็ไม่ผิด จึงพูดเสียงทุ้ม “งั้นฉันให้พฤกษ์ไปเตรียมการ กมลก็จะกลับไปพร้อมคุณใช่ไหม?”

“วันนี้ให้เธออยู่กับแม่ฉันแล้วกัน”

นรมนจัดของตัวเองสักพัก คมทิพย์ก็ให้พฤกษ์ไปเตรียมรถ แม่นรมนและพ่อนรมนทางนี้รู้ว่านรมนจะกลับไปเยี่ยมตระกูลโตเล็ก รู้ว่าตังเมหนีไป ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง

“กลับไปตอนนี้ไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”

แม่นรมนจับมือนรมนไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้เช้าหนูจะกลับมา”

นรมนรู้อย่างแน่นอนว่าแม่นรมนเป็นห่วงตน แต่เธอเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็กและกานต์มากกว่า

เห็นเธอตัดสินใจจะไปแล้ว แม่นรมนก็ไม่รั้งอีก

เมื่อรถออกจากตระกูลธนาศักดิ์ธนไปแล้ว แต่เพิ่งเลยหกโมงเย็นได้ไม่นาน ท้องฟ้าด้านนอกยังไม่มืดสนิท

นรมนนั่งอยู่เบาะหลัง ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย

เธอรู้สึกรางๆ ว่าร่างกายนี้มีบางอย่างผิดปกติ แค่เป็นประจำเดือนเอง ทำไมทำให้เธออ่อนแอได้ขนาดนี้?

นรมนพิงเบาะหลัง คมทิพย์และพฤกษ์ก็ไม่พูดอะไร

เมื่อผ่านสี่แยก จู่ๆ รถก็จอด

“เกิดอะไรขึ้น?”

นรมนเห็นด้านหน้ารถติดมาก ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

พฤกษ์พูดเสียงทุ้ม “ฉันจะลงไปดูหน่อย”

“ระวังตัวหน่อยนะ”

นรมนพยักหน้าเล็กน้อย

ด้านหน้าเหมือนมีใครกำลังประท้วงอยู่ ร้องไห้โวยวาย เกิดการเคลื่อนไหวรุนแรงมาก

นรมนนวดขมับตัวเอง ไม่คิดจะดูเหตุการณ์วุ่นวาย

คมทิพย์เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็พูดเสียงทุ้ม “คุณอยากนอนสักพักไหม? ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ เดาว่ารถติดอีกสักพักหนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานด้วย รถอาจจะค่อนข้างติด”

ผู้จัดการไม่ทันสังเกต โดนข่วนทันที ทันใดนั้นคราบเลือดก็ปรากฏบนใบหน้า

“พวกแกบอดี้การ์ดเลี้ยงเสียข้าวสุกเหรอ? รีบควบคุมตัวเธอสิ! แจ้งตำรวจ!”

ผู้จัดการคลับก็โกรธแล้ว ตะเบ็งเสียงตะโกนออกมา

ทั้งสองคนทะเลาะกันทันที

นรมนอยากเดินเข้าไปดูให้แน่ใจ แต่โดนฝูงชนเบียดจนไปอยู่ข้างๆ

เธออยากแหวกฝูงชนออก ไม่ว่าจะออกไปหรือไปดูที่คลับ ก็ดีกว่าโดนคนเบียดอยู่ที่นี่

คมทิพย์ก็โดนกลุ่มคนเบียดออกมา มองเห็นนรมนห่างตัวเองไกลขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

“นรมน! กลับมา! ฉันอยู่ตรงนี้! นรมน!”

คมทิพย์พยายามดิ้นรน แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้คนอยากดูความวุ่นวายเยอะมากเกินไป และความปลอดภัยของคลับก็โดนก้าวก่าย เหตุการณ์ยิ่งชุลมุน

นรมนได้ยินเสียงคมทิพย์ตะโกน แต่ตัวเองไม่สามารถออกไปได้ เมื่อจะหันตัวไป จู่ๆ ก็ของแข็งบางอย่างสัมผัสระหว่างเอวเธอ

“อย่าขยับ! ไม่งั้นอย่าโทษที่ฉันไม่เกรงใจเธอ!”

ความรู้สึกบึ้งตึงเย็นชาทำให้นรมนตัวแข็งทื่ออย่างช่วยไม่ได้

มันคือมีดสั้น!

ถ้าเป็นปืนเธอคงไม่กลัวขนาดนั้น ถ้าเป็นมีดสั้นมันยากที่จะพูด อีกฝ่ายสามารถฆ่าเธอตรงนี้ได้อย่างเงียบๆ เลย

ไม่ใช่นรมนไม่คิดจะขัดขืน หรือต่อต้านการจับตัว แต่ที่นี่คนเยอะเกินไป เธอโดนคนผลักออก ไม่สามารถแสดงออกมาได้เลย

“แกเป็นใคร?”

นรมนฝืนตัวเองให้สงบลง ตอนนี้ทำได้แค่พึ่งตัวเองเท่านั้น

อีกฝ่ายกลับพูดเสียงทุ้ม “หยุดพูดจาไร้สาระ ตามฉันมา!”

นรมนถูกบังคับให้ขยับไปตามกระแสผู้คนข้างๆ

คมทิพย์เห็นตัวเองและนรมนอยู่ห่างกันไกลขึ้นเรื่อยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรนใจ

“นรมน! นรมน!”

เธอกำลังโบกแขนอยู่

นรมนเห็นคมทิพย์แน่นอน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถตอบสนองอะไรได้ กลัวว่าคมทิพย์จะแย่ไปด้วย

คนด้านหลังคือผู้ชาย นรมนมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่ได้ยินเสียงเขา และรู้สึกได้ถึงการคุกคามของอีกฝ่าย

ทั้งสองคนออกไปจากฝูงชนอย่างรวดเร็ว นรมนถูกพาไปที่ตรอกเล็กๆ ด้านข้าง

เมื่อออกมาจากฝูงชน นรมนก็หันตัวมาทันที แล้วทำการตอบโต้อีกฝ่าย

อีกฝ่ายดูเหมือนจะป้องกันกลยุทธ์ของนรมน เมื่อนรมนลงมือ มีดเย็นเฉียบก็แทงที่แขนเธอโดยตรง ความเจ็บปวดรุนแรงพร้อมเลือดที่กระเซ็นออกมา