แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 53

บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

“ปล่อยฉัน！ พวกแกปล่อยฉันนะ พฤกษ์ แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใครอะ พวกแกพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ฉันจะบอกไรพวกแกให้นะ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะให้บุริศร์ไล่พวกแกออก แกได้ยินไหม?”

เสียงของเขมิกาแหลมจนบาดแก้วหูนรมนและบุริศร์ต่างก็ได้ยินเสียงของเธอถึงแม้ว่าจะยังมาไม่ถึงห้องพักผู้ป่วยที่นรมนพักอยู่

ที่จริงแล้ว บุริศร์แค่อยากจะดูว่านรมนจะมีท่าทีอย่างไร

5ปีแล้ว！

คำอธิบายและคำขอโทษนี้ เขาช้าไป5ปี！

ไม่รู้ว่านรมนเธอจะยอมรับมันหรือไม่และก็ไม่รู้ว่านรมนจะให้อภัยในการตัดสินใจในครั้งนั้นของเขาหรือไม่

ถ้าเขารู้ว่าผลของการตัดสินใจของเขาในครั้งนั้นจะทำให้เขาและเธอมีเส้นแบ่งแยกอยู่ตรงกลาง เขายอมที่จะไม่ให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นน

แต่ว่าเสียงของเขมิกาที่ร้องโวยวายอยู่ตอนนี้ได้ทำลายทุกอย่างลง

เป็นเพราะเสียงของเขมิกาที่ร้องโหวกเหวกอยู่ทำให้นรมนตั้งสตกลับมาได้

อันตรายจริงๆ！

เมื่อครู่ อีกนิดเดียวก็เกือบจะพูดเรื่องราวในตอนนั้นออกมาจนหมดซะแล้ว ถึงขั้นยังอยากจะเค้นถามบุริศร์ด้วยซ้ำว่าทำไมพูดโกหกได้หน้าตายเช่นนี้

ดีที่เขมิกามาก่อน！

นรมนค่อยๆถอนหายใจในขณะเดียวกัน ทำพูดของเหล่านั้นของบุริศร์ทำให้เธอคิดหนัก

ไม่ควรที่จะให้เขาเข้ามีผลต่ออารมณ์！

เธอก้มหน้ารีบเก็บและจัดการกับอารมณ์และสีหน้า แล้วพูดอย่างเย็นชา“คุณบุริศร์นี่คุณคิดจะให้คุณเขมิกามารับไอ้รอยฝ่ามือนี้คืนไปหรอคะ？ไม่ได้ให้เขามาจัดการฉันใช่ไหมคะ？คุณดูไฟอาฆาตนี้สิคะสามารถที่จะเผาผู้ช่วยพิเศษของคุณได้สบายๆเลยนะคะ ว่าไปฐานะของคุณเขมิกาในตระกูลโตเล็กนั้นไม่ได้ด้อยเลยนะคะ”

สีหน้าบุริศร์เริ่มดูเปลี่ยนไป

ตลอด5ปีที่ผ่านมานี้ เขมิกา เขมิกาหยิ่งผยองแค่ไหนไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เป็นเพราะเธอมีกิจจาและกิจจาเองก็ยังอยู่ในช่วงที่ยังไม่สามารถห่างจากแม่ได้ เพราะงั้นที่ผ่านมาเขาจึงยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แต่มาถึงตอนนี้ เธอนับวันยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร แววตาของบุริศร์เปลี่ยนเป็นนิ่งไป

ในขณะที่ทั้งกำลังพูดคุยอยู่นั้นพฤกษ์ก็พาเขมิกาเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย

“คุณบุริศร์ครับ ผมพาคุณเขมิกามาแล้วครับ”

เขมิกาถึงกับอึ้งจนนิ่งไป

“ฉันซื้อมาค่ะ ฉันยอมรับว่าอารมณ์ไม่ดีแล้วมา อาละวาดที่นี่แต่ฉันไม่ได้ตบเธอจริงๆนะ ริศร์คะคุณต้องเชื่อฉันนะคะ！”

เขมิกายังคงดิ้นรนต่อไปแต่กลับได้ยินบุริศร์พูดขึ้นมา ว่า“ คุณแคทเธอรีเธอเป็นแขกพิเศษที่มาจากอเมริกา เธอเข้ามาในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของเราก็ถูกคุณดูถูกและตบตีซ้ำๆซากๆแบบนี้ เขมิกา ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่คนของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดก็ตาม แต่อย่างน้อยคุณก็เป็นคนของตระกูลเล็กโต ถ้าวันนี้ผมไม่สามารถที่จะอบรมสั่งสอนคุณได้และไม่จัดการเรื่องนี้ให้คุณแคทเธอรีเขา ตระกูลเล็กโตของเราจะมีหน้าอยู่ในเมืองชลธีนี้ต่อได้ยังไงกัน?”

“ริศร์คะ ไม่ใช่ฉันจริงๆนะคะ！ ฉันเปล่านะคะ！”

“ผมไม่สนว่าคุณทำหรือว่าไม่ได้ทำแต่วันนี้คุณมาที่นี่แล้วคุณแคทเธอรีก็ได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นก็ถือว่าเป็นความผิดของคุณ คุณตบคุณแคทเธอรี1ทีและผมรับปากเธอแล้วว่าจะให้คุณชดใช้10เท่าเรื่องนี้ถึงจบไปได้ด้วยดี ผมก็หวังแค่ว่าคุณจะคิดอะไรได้จากเหตุการณ์นี้นะ อย่าลืมว่าตอนนี้กิจจามีฐานะเป็นทายาทของตระกูล ฉันจะไม่ยอมให้เธอสร้างผลกระทบในเชิงลบให้กลับลูก พฤกษ์จัดการ ตบแรงๆนะ！ให้เหมือนอย่างบนหน้าของคุณแคทแบบนั้น อย่าได้เห็นใจเธอเด็ดขาด！”

น้ำเสียงของบุริศร์ไม่มีความออนโยนแม้แต่น้อย

เขมิกาถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ร้องโวยวายลั่น

“ริศร์คะ ทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้สร้างขึ้นมาเองนะคะ เธอต้องตบตัวเองแน่ๆแล้วก็โยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉันน่ะ！”

“เพี๊ยะ”ดังขึ้นมา เขมอิกางพึ่พูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออกไปเป็นที่เรียบร้อยแรงตบนั้นทำให้เขมิกาถึงกับหน้าหัน

“พฤกษ์ ไอ้บ้านี่!นี่แกกล้าตบฉันจริงๆงั้นหรอ？แกควรรู้ไว้นะ ว่าฉันเป็นแม่ของกิจจาทายาทของตระกูลเล็กโต! แกกล้าตบฉันงั้นหรอ อร๊าย！”

เขมิกายังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออกไปเป็นครั้งที่สอง