แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 67

บทที่ 67 ฉันแค่อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉัน

“นรมน!”

เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเป็นแบบนี้แล้วสลบไป ทำให้เขาตกใจจนไปจับชีพจรที่ข้อมือหล่อน แต่หล่อนก็ยังไม่มีการตอบสนอง

เขาช็อค

เขารีบเรียกหมอมา แล้วให้หมอตรวจ บอกว่าหล่อนนั้นได้รับผลกระทบทางจิตใจหนักเกิน แต่โชคดีตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังมีความกลัวอยู่

ตอนนั้นเขายังทำยิ่งกว่านี้ แต่ทำไมหล่อนไม่เห็นเป็นไร ตอนนี้หล่อนเป็นไรกัน?

“คุณหมอ ร่างกายหล่อนมีไรผิดปกติมั้ย?”

เขาเป็นห่วง

คุณหมอส่ายหัวพูด:“ร่างกายหล่อนไม่ดีอยู่แล้ว ฉันสังเกตเห็นว่าหลังจากหล่อนคลอดลูกเสร็จก็ไม่ได้ดูแลตัวเองดีๆ ร่างกายมีปัญหาอีกเยอะ ต้องค่อยๆรักษา”

ได้ยินหมอพูดเขาได้ขมวดคิ้ว

“หนักมากเลยหรอ?”

“ร่างกายผู้หญิงที่มีปัญหาค่อยๆรักษาก็หายได้”

“เข้าใจละ งั้นรักษาหล่อนดีๆ”

เขาพูดจบก็เดินออกมา

เขาอยากสูบบุหรี่

หลังจากอยู่กับหล่อน อาการติดบุหรี่ยิ่งอยู่ยิ่งติดมาก

เขาจับบุหรี่เล่น

เมื่อหล่อนตื่นขึ้น บุริศร์ไม่อยู่แล้ว หล่อนโล่งอกไปทีในขณะนั้นก็นึกถึงกานต์

“ทิพย์ กานต์ละ?”

หล่อนได้โทรไปหาคมทิพย์

คมทิพย์:“กานต์โดนผู้ช่วยของบุริศร์รับไปแล้ว บอกว่ากิจจาหาเขา ทำไมหรอ?”

หล่อนเงียบ

ดูแล้วเขาคงพูดจริงๆ

“ไม่มีไร ฉันแค่ถามหนะ”

นรมนวางสาย

หล่อนต้องห้ามให้คมทิพย์เข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ไม่ได้

“บุริศร์ เธออยู่ไหน?”

หล่อนรีบไปหาเขา แต่ในห้องไม่มีเงาเขาเลย

หล่อนรีบลงจากเตียง กระโดดๆออกจากห้อง

บุริศร์เพิ่งพูดเรื่องบริษัทเสร็จ เห็นหล่อนกระโดดออกมาเหมือนกระต่ายน้อย เขารีบและเป็นห่วงมาก

เขารีบเดินไปหา

“ขาก็ยังไม่ดียังจะวิ่งไรอีก?”

พูดจบเขารีบอุ้มหล่อนขึ้นอย่างไม่สนใจการตอบสนองของหล่อน และรีบอุ้มหล่อนเข้าห้องผู้ป่วย

หล่อนมองเขาตรงหน้า เกลียดจนจะฆ่าเขาได้ละ แต่กานต์ยังอยู่ในมือเขา หล่อนห้ามรีบร้อน

กะว่าไม่ทำตามแผนละ แต่ดูตอนนี้เขาหาเรื่องเอง งั้นก็จะว่าหล่อนไม่ได้แล้ว

นึกถึงตอนนี้ หล่อนกัดฟันพูด:“ถ้าฉันรับปากว่าจะเป็นคนของเธอ เธอก็จะปล่อยลูกไปใช่มั้ย?”

เขาอึ้ง

นี้ไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากได้หรอ

เขาแค่อยากให้หล่อนพูดความจริงให้เขาทั้งหมด อยากให้หล่อนพูดกับเขาว่ากานต์นั้นเป็นอะไรกับเขา แต่ทำไมหล่อนยอมเป็นคนของเขา ทำตัวเองแบบนั้น ก็ไม่ยอมบอกเขาว่ากานต์เป็นลูกของเขา

หล่อนไม่ใช่ใจเขาขนาดนั้นเลยหรอ?

ทำไมถึงไม่อยากให้เขารู้ว่ากานต์ยังมีตัวตนอยู่?

เพราะอะไร?

เขามองหล่อนยังไงก็ไม่ออก

หล่อนก็ไม่หลบสายตาเขา และมองกลับ

สายตาที่โกรธแค้นและไม่ยอมคน และยังมีความอดไว้

เขามองไม่ออกแล้วพูดเสียงต่ำ:“ฉันไม่ฟังคำพูดไรของเธอหรอกที่เธอตอบตกลงฉัน ใครจะไปรู้ว่าพอปล่อยเด็กนั้นมาหาเธอ เธอก็จะพาเด็กนั้นหนีไปด้วย?”

“นี่เธอจะเอาไงกันแน่?”

หล่อนกังวลมาก

หล่อนคิดว่าเขาก็จะเกรงใจกับกานต์อยู่เพราะว่าเขายังมีจิตใต้สำนึก แต่ดูแล้วเขาคงวางแผนไว้หมดแล้วแหละ ทำให้กานต์นั้นไม่คิดมาก แล้วให้รอหล่อนอยู่ตรงนั้น

หล่อนพูดอย่างโมโห:“แค่เธอไม่ทำไรกานต์ เธอให้ฉันทำไรฉันก็ยอม”

คำนี้ทำให้เขาเจ็บปวด

“เธอวางใจได้เลย แค่เธอสามารถทำให้ฉันพอใจ ฉันก็จะให้เด็กนั้นกลับมาหาเธอ แต่ตอนนี่ยังไม่ได้ สักพัก ฉันจะให้ครูในโรงเรียนอนุบาลไปที่เกาะอบรมเดือนหนึ่ง หลังหนึ่งเดือนก็ดูประพฤติของเธอ ฉันก็จะให้เขากลับมาเอง”

“บุริศร์!”

หล่อนทนไม่ไหว

“กานต์แค่อายุ4ขวบ!”

“กิจจาก็ไปและเด็กทุกคนก็ไปเหมือนกัน และยังมีครูตามไปด้วย เธอยังเป็นห่วงไรอีก?”

คำของเขาทำให้หล่อนค้าง

ครูก็จะไป?

งั้นก็แปลว่าคมทิพย์ก็ต้องไปหนะสิ?

ใช่!

เขาเป็นคนอะไร?

ไม่เหลือคนไว้ช่วยหล่อนหรอก

คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทหล่อน เขาจะเหลือให้เพื่อนสนิทหล่อนอยู่ไว้ได้ไง?

เขาเหมือนเมื่อก่อนที่เยือกเย็นและเจ้าเล่ห์!

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินไป

เขาไปไม่นาน คมทิพย์โทรมา

“นรมน พวกเราต้องออกไปอบรม กานต์ก็น่าจะไปด้วย เหลือแค่เธอคนเดียวทำไง?”

คมทิพย์รีบร้อนมาก

ดูแล้วเขาไม่ได้โกหก

เขากะว่าจะเอากานต์กับคมทิพย์ไปจริงๆ

ตอนนี้หล่อนรู้สึกเสียดายไม่น่าเอาลูกมาด้วยเลย ถ้าไม่มาด้วยคงจะไม่โดนอะไรแบบนี้?

แต่ตอนนี้สายไปแล้ว

นรมนหายใจเข้าลึกๆ:“คมทิพย์ฉันฝากดูแลกานต์ด้วยนะ ถ้าเป็นไปได้ อย่าให้กานต์นั้นไปอยู่กับใคร”

“อื้ม ฟังแบบนี้แล้ว เธอรู้อะไรบางอย่างใช่มั้ย?”

จริงแล้วคมทิพย์นั้นก็รู้อยู่แก่ใจ

นรมนส่ายหัว :“ไม่ ฉันก็แค่เป็นห่วงกานต์ กานต์ยังไม่เคยห่างจากฉันไปไหนเลย”

“วางใจเถอะ ฉันดูแลเอง แต่เธอละรับมือกับเขาคนเดียวไหวมั้ย

“ไม่เป็นไร เธอลืมแล้วหรอ ฉันยังมีรเมศช่วยอยู่ วางใจได้”

หล่อนเอาแต่ปลอบคมทิพย์ไม่ให้เป็นห่วงหล่อน

นี้เป็นเรื่องระหว่างหล่อนกับเขา ไม่สามารถจะเอาคมทิพย์มาเสี่ยงอีก

คมทิพย์ได้ยินที่หล่อนพูดและรู้ว่ารเมศนั้นก็เก่ง ก็เลยตอบตกลงไป:“ได้ เข้าใจละ ระวังตัวด้วยนะ มีเรื่องไรก็โทรหาฉันได้”

“ได้!”

หล่อนวางสายคมทิพย์ สายของกานต์ก็เข้ามา

“แม่ครับ เราได้รับคำสั่งว่าไปอบรม ผมลาได้มั้ยครับ?”

ได้ยินเสียงของลูก หล่อนอยากจะกอดกานต์ไว้แน่นๆ หล่อนรู้ บุริศร์ไม่ยอมให้ลาแน่ๆ

ผู้ชายคนนั้นปฏิบัติการเพราะกานต์ แล้วจะทำไงได้?

หล่อนพูดกับลูกอย่างเจ็บใจ:“กานต์ เป็นผู้ชายไปฝึกไปอบรมก็ดีอยู่นะ แม่หวังว่าลูกจะได้แข็งแรงไง แม่เชื่อว่าลูกแม่ทำได้เก่งที่สุด!”

“ผมทำได้แน่นอน! แล้วแม่ละ?”

“วางใจได้ อีกไม่กี่วันพ่อบุญธรรมเธอก็จะมา แม่ไม่เป็นอะไร”

ได้ยินหล่อนพูดถึงรเมศ กานต์ก็วางใจ

ในใจกานต์ รเมศเปรียบเหมือนพ่อจริงๆของเขา แค่มีรเมศอยู่ รเมศไม่ทำให้แม่เสียใจแน่นอน

กานต์ยิ้มแล้วพูดอีก:“แม่ แม่ต้องบอกพ่อบุญธรรมด้วยว่าให้ระวังไอ่บุริศร์นั้นด้วย!”

หล่อนน้ำตาไหล

โดนลูกชายห่วงใยที่ดีจริงๆ

เสียดายที่ลูกต้องไปก็เพราะหล่อน!