บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง นิยาย บท 4

4 : ข้ากำลังจะมีน้อง

เมื่อคืนที่ผ่านมา หลี่เมิ่งเหยาถูกดีดออกจากความฝันมาอย่างมึนงง อีกทั้งยังไม่ได้สำรวจอะไรมากมายนัก เพราะนางมัวแต่ตะลึงกับสมบัติมากมายตรงหน้า

แม้ยามนี้ยังแยกไม่ออก ไหนความจริงไหนความฝัน หรือว่าสมบัติเหล่านั้นมีอยู่จริงไหม แต่หากมีอยู่แค่ในความฝัน คงเป็นเรื่องเศร้าเกินไปแล้ว

วันนี้สองแม่ลูก เข้าไปซื้อของกินของใช้ในตัวเมืองฉาง ที่นี่เป็นเมืองขนาดเล็ก ไม่ต่างจากเมืองถังที่เคยอยู่ แต่ข้อดีของที่นี่คืออยู่ใกล้กับเมืองหลวงมากกว่า อีกทั้งของกินของใช้ ยังดูดีกว่าเมืองถังเสียอีก

“ท่านแม่ท่านมีเงินติดตัวมามากน้อยเพียงใด”

เฉาซูหลิ่งหน้าเจื่อนหลังได้ยิน “มีไม่มากหรอก ท่านปู่ท่านย่าของเจ้า ไม่ได้ให้อะไรติดตัวมาเลย”

หลี่เมิ่งเหยาเลิกคิ้วขึ้นสูง “ท่านพ่อเล่า”

“พ่อเจ้าน่ะหรือ แม้แต่หน้าของข้า ยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ”

“เงินเก็บส่วนตัวเล่า”

“มีอยู่แค่หนึ่งร้อยตำลึง เบี้ยเลี้ยงข้าได้เดือนละห้าตำลึงเท่านั้น ดีที่ก่อนหน้าข้าแอบขอท่านพ่อของเจ้าเอาไว้บ้าง”

“หนึ่งร้อยตำลึง ท่านแม่คิดว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน”

หลี่เมิ่งเหยาทำหน้ายุ่งยาก ยิ่งคิดถึงสมบัติล้ำค่าในความฝันยิ่งโมโห มาหลอกให้อยากแล้วถีบออกมาได้อย่างไร แต่นางยังไม่ทันได้คิดอะไรไปไกล มารดาที่เดินอยู่ด้านข้าง ก็ทำท่าเซคล้ายจะเป็นลม

“ท่านแม่ !”

นางรีบเข้าไปประคองมารดา พานั่งพักอยู่ข้างทาง

“ท่านแม่แวะร้านโจ๊กก่อนดีหรือไม่ พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเช้า เดินเท้ามาเป็นลี้ ท่านคงเหนื่อยเพราะหิว”

“แต่ข้าไม่ได้หิวนะ” คนเป็นมารดารีบแย้ง

หลี่เมิ่งเหยามองหน้ามารดาแล้วไม่เข้าใจ ไม่หิวแต่เหมือนคนเป็นลมได้อย่างไร

“นั่งอยู่นี่ก่อนแล้วกัน ข้าจะไปซื้อซาลาเปามาให้กินรองท้อง” เอ่ยแล้วแบมือไปตรงหน้า

เฉาซูหลิ่งหยิบก้อนเงินหนึ่งพวง วางลงบนมือของบุตรสาว มองตามนางไปด้วยความรู้สึกวิตกกังวล คงไม่ใช่อย่างที่นางคิดหรอกนะ

แต่พอหลี่เมิ่งเหยานำซาลาเปากลับมา นางกัดไปเพียงคำเดียว ก็อาเจียนออกมาในทันที

“ท่านแม่ข้าว่าท่านไปหาหมอเถอะ”

หลี่เมิ่งเหยาไปถามทางคนแถวนั้น และจ้างรถม้าให้พาไปส่งยังโรงหมอ ระหว่างทางนางไม่ได้ถามอะไรมารดาเพิ่มเติม รู้เพียงว่าอาการของมารดานั้น ไม่น่าจะปกติ

และแล้วก็ไม่ได้ผิดไปจากที่นางคิดไว้จริง ๆ จ่ายค่าหมอและยาไปสองตำลึง พร้อมกับได้รู้ว่ามารดาของนาง กำลังตั้งท้องได้หนึ่งเดือน

“เหยาเอ๋อร์ ข้ากลับไปที่เมืองถังดีกว่า พวกเขาต้องให้อภัยข้าแน่ ในท้องข้ามีสายเลือดของตระกูลหลี่อยู่ ไม่แน่ในท้องของข้าอาจเป็นเด็กผู้ชายก็ได้” ยามเอ่ยดวงตาของเฉาซูหลิ่ง เปล่งประกายอย่างมีความหวัง

หลี่เมิ่งเหยาปรายตามองนางแล้วถอนหายใจเบา ๆ

“เจ้าไม่เห็นด้วยรึ”

“ท่านแม่หากท่านกลับไปเมืองถัง พวกเขาจะรับท่านเอาไว้ รอจนท่านคลอดเพื่อรอดู ว่าลูกในท้องเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง หากข้าเดาไม่ผิด ถ้าเป็นเด็กผู้ชายพวกเขาจะเก็บเด็กเอาไว้ แล้วขับไล่ท่านแม่ออกมาอยู่ดี แต่หากเป็นเด็กผู้หญิงดีไม่ดี อาจไล่กลับมาทั้งแม่ทั้งลูก”

“เช่นนั้นไม่ดีรึ อย่างน้อยหากเขาเป็นเด็กผู้ชาย ก็ไม่ต้องลำบากอยู่ที่นี่”

“ท่านแม่รับได้หรือ หากลูกชายตัวเองเรียกคนอื่นว่าแม่ วันข้างหน้าเขาจะเติบโตขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าท่านคือแม่จริง ๆ ด้วยซ้ำ และคนที่จะได้เป็นแม่ของเขาก็คงเป็นแม่ใหญ่ ยามที่นางยังไม่มีบุตรของตัวเอง ก็คงรักและเอ็นดูเขาแหละ แต่ท่านเคยคิดไหมว่า หากแม่ใหญ่มีลูกชายของตัวเองขึ้นมา น้องชายข้าจะยังมีที่ยืนอีกหรือไม่”

เจ้าเด็กนี่ยังเป็นแค่ก้อนเลือด กลับทำให้ข้าต้องมาคิดเผื่ออนาคตเอาไว้แล้ว

“เหยาเอ๋อร์ ข้า...” เหตุใดคิดตามคำพูดของบุตรสาวแล้ว หัวใจเกิดเจ็บแปลบขึ้น ทำใจแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ท่านแม่ท่านกลัวว่าตัวเอง จะเลี้ยงดูเขาไม่ดีใช่ไหม”

เฉาซูหลิ่งก้มหน้าลงเหมือนยอมรับว่าใช่ เลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งใช่ว่าง่าย นี่ต้องเลี้ยงดูถึงสองคนด้วยแล้ว

“มีข้าอยู่ทั้งคนท่านจะกลัวอะไร ข้าจะช่วยท่านเลี้ยงน้องเอง”

“เจ้าก็พูดง่าย”

“ท่านแม่อย่าเพิ่งคิดอะไรไปก่อนเลย ข้าจะหาทางช่วยเอง ตอนนี้เราไปซื้อเสบียงกับของใช้กันก่อนเถอะ” นางยังคิดถึงเรื่องซ่อมแซมห้องสุขาด้วย เรื่องนี้สำคัญที่สุด

เฉาซูหลิ่งยามนี้ไม่มีความคิดอื่นใดอยู่ในหัว จึงทำเพียงพยักหน้าลงให้บุตรสาว คงต้องทำตามที่อีกฝ่ายบอกไปก่อน

หลังจากซื้อเสบียงได้ตามที่ต้องการแล้ว หลี่เมิ่งเหยาเดินไปถามชาวบ้านแถวนั้น ว่าพอรู้จักนายช่าง ซ่อมแซมห้องสุขาบ้างไหม เถ้าแก่ร้านขายบะหมี่เนื้อ เป็นคนแนะนำให้นาง ไปหานายช่างที่เรือนของเขา

“ท่านแม่เอาเงินมาให้ข้า ข้าจะไปตามนายช่างเอง ส่วนท่านก็เอาของพวกนี้ กลับเรือนไปก่อน”

“เหยาเอ๋อร์เจ้าเป็นแค่เด็กจะไปคุยเรื่องงานช่างกับบุรุษได้อย่างไร”

“หรือท่านจะไปเอง”

“ข้าไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก ไปก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่ดี”

เฉาซูหลิ่งหลุบตาต่ำมองพื้น นางไหนเลยจะเคยทำเรื่องพวกนี้ ตลอดชีวิตของนาง มีแต่ผู้อื่นจัดหาจัดทำให้

“ข้าถึงบอกให้ท่านกลับเรือนไปก่อน เรื่องห้องสุขามันสำคัญมาก ถ่ายเบายังพอว่า หากถ่ายหนักขึ้นมาจะแย่เอา”

“เป็นสตรีมาพูดจาอะไรเยี่ยงนี้ เจ้านี่นะ ข้าจะกลับก่อนก็แล้วกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน