เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง นิยาย บท 5

ถึงแม้ว่ามู่หรงหว่านเอ๋อร์จะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เนื่องด้วยการบังคับอันน่าเกรงขามของมู่หรงจาง ยังคงต้องกล่าวขอโทษอย่างขอไปที

หลินหยางเองก็คร้านจะคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ

“สิ่งที่เธอได้ยินมา อาจจะไม่ใช่ความจริง ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ เธอควรจะมีความสามารถในการคิดวิเคราะห์ด้วยตัวเอง ไม่ใช่ฟังข่าวลือไม่มีมูล แล้วมาตัดสินคนคนหนึ่งเอาง่ายๆ”

หลินหยางเอ่ยกล่าวเสียงเรียบ

“นายเก่งมาจากไหน? มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน?”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างโกรธเคือง

มู่หรงจางจ้องเธอด้วยสายตาดุร้ายทีหนึ่ง กล่าวกับหลินหยาง “น้องชายได้โปรดให้อภัย”

หลินหยางโบกมือกล่าว “ไม่จำเป็นต้องพูดจาสุภาพ เพียงเพราะผมช่วยชีวิตคุณเอาไว้ครั้งหนึ่ง คุณควรจะจ่ายค่ารักษา”

“ใช่ๆ นี่เป็นเรื่องที่สมควร ไม่ทราบว่าน้องชายจะเก็บค่ารักษาเท่าไหร่?”

มู่หรงจางกล่าว

ที่หลินหยางยอมยื่นมือช่วยมู่หรงจาง ทั้งหมดก็เพื่อเงิน

ออกมาจากตระกูลฉิน เขาไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท ยากจนข้นแค้น จำเป็นต้องหาเงินเล็กน้อยมาไว้ในมือ

“คุณคิดว่าชีวิตของคุณมีค่ามากแค่ไหน?”

“คำถามนี้ ถามได้ดี แต่ว่าฉันไม่มีนิสัยพกเงินติดตัวตอนออกจากบ้าน เอาแบบนี้แล้วกัน เธอทิ้งช่องทางการติดต่อเอาไว้ อีกเดี๋ยวฉันจะให้คนส่งเช็กใบหนึ่งให้คุณ คุณคิดว่าเท่าไหร่เหมาะสม ก็เขียนเท่านั้นเลย”

มู่หรงจางนับว่าเป็นคนที่ค่อนข้างใจกว้าง

“ตอนนี้ผมไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง แล้วก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือด้วย”

หลินหยางกล่าวอย่างจนปัญญา

“เป็นผีพนันอย่างที่คิดไว้จริง ๆ แพ้พนันจนไม่มีแม้กระทั่งปัญญาจะซื้อโทรศัพท์มือถือ คนแบบนายเนี่ย ต่อให้เงินนายมากขนาดไหน ก็ไม่พอให้เอาไปแพ้พนันหรอก”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างเยาะหยัน

“ห้ามเสียมารยาท”

มู่หรงจางกล่าวตำหนิ จากนั้นกล่าว “ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ เธอตามฉันลงเขาด้วยกัน ไปที่บ้านของฉัน ฉันจะให้เช็กเธอ”

“ได้ครับ”

หลินหยางหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา จากนั้นเดินนำหน้าลงเขาไป

“พ่อคะ เจ้าหมอนี่จะต้องเป็นพวกต้มตุ๋นแน่ ๆ เมื่อครู่จะต้องเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์กล่าว

“เมื่อครู่นี้ผมเห็นเขาฝังเข็ม ค่อนข้างมีลำดับขั้นตอน อีกทั้งเหมือนกับว่าใช้เทคนิคพลังชี่ในการขับเคลื่อนเข็ม คน ๆ นี้อาจจะไม่ธรรมดา”

เจียงจั่วเฟิงกล่าว

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด!” มู่หรงหว่านเอ๋อร์รีบกล่าวโต้แย้ง

“ปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้าถึงจะฝึกพลังชี่แท้ออกมาได้ พี่ดูพฤติกรรมพวกนั้นของเขา ก็คือผีพนันที่ยากจนข้นแค้น นอนตามข้างถนนเท่านั้น จะเป็นปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้าได้ยังไง”

“จั่วเฟิง เธอแน่ใจว่ามองไม่ผิดใช่ไหม?”

มู่หรงจางได้ฟังยินว่าหลินหยางพูดว่าตัวเองไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์มือถือ อันที่จริงในใจก็เชื่ออยู่หน่อย ๆ แล้วว่าเขาเป็นผีพนัน แม้ว่าฝีมือการรักษาโรคจะไม่เลว แต่เมื่อพัวพันกับการพนัน ก็ไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จได้เลย

คนประเภทนี้ จึงไม่มีความจำเป็นที่จะคบค้าสมาคมด้วย

แต่ถ้าหากเขาเป็นปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้า ถ้าอย่างนั้นก็แตกต่างออกไปแล้ว

ทั้งเมืองลั่ว มีเพียงแค่สี่มหาปรมาจารย์ แต่ละคนล้วนเฒ่าชรา

ถ้าหากปรมาจารย์อายุน้อยแบบนี้ อนาคตจะต้องยาวไกลแน่นอน ควรค่าแก่การคบค้าสมาคมสร้างความสนิทสนมมด้วย

“ไม่กล้ายืนยันร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ”

เจียงจั่วเฟิงกล่าวตามความจริง

“พี่จั่วเฟิง พี่จะต้องมองผิดไปแน่ ๆ ถ้าหากเจ้าหมอนี่มีความสามารถจริง ฉันก้มหัวคำนับเขาก็ยังได้

ปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้า พอใช้กับเขาแล้ว ถือว่าเป็นการดูหมิ่นตำแหน่งปรมาจารย์อันทรงเกียรตินี้เลยทีเดียว!”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์เบะปากกล่าว

“พอแล้ว ยังไงเสียเขาก็ช่วยชีวิตพ่อเอาไว้ อีกเดี๋ยวให้เงินเขาสักก้อนก็สิ้นเรื่อง”

มู่หรงจางเองก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้าที่อายุยี่สิบต้น ๆ ทอดสายตามองไปทั่วทั้งเมืองหนานตู ก็มีเพียงไม่กี่คน

บทสนทนาของทั้งสามคน ถึงแม้จะกดเสียงให้เบาลง แต่หลินหยางหูตาว่องไว กลับได้ยินอย่างชัดเจน

เขาไม่ใส่ใจที่จะอธิบาย แต่กลับแสยะยิ้มเล็กน้อย

เมื่อเข้าไปนั่งในรถ มู่หรงจางยังอยากจะสืบประวัติของหลินหยางดูสักหน่อย จึงเอ่ยถาม “น้องชาย เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยการแพทย์ที่ไหนมาหรือ?”

“ผมไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัยการแพทย์”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับรีบกล่าวต่อบทสนทนา “ถ้าอย่างนั้นนายจะแสร้งเป็นหมอทำไม? นายยังมีหน้ามาเรียกค่ารักษาอีก?”

ในใจของมู่หรงจางรู้สึกผิดหวังต่อหลินหยางโดยสิ้นเชิง ไม่เคยเรียนแม้แต่มหาวิทยาลัยการแพทย์ ถ้าอย่างนั้นจะต้องเป็นพวกมือสมัครเล่น เรียนรู้ทฤษฎีการปฐมพยาบาลเบื้องต้น แล้วก็บังเอิญช่วยเขาจนฟื้นขึ้นมาได้

มู่หรงจางไม่อยากจะคุยกับหลินหยางต่ออีกแม้แต่ประโยคเดียว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะคำนึงถึงชื่อเสียงและหน้าตาของตัวเอง ก็คงจะไล่หลินหยางลงจากรถไปทันทีแล้ว

“เธอมันบ้า”

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน