เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง นิยาย บท 6

“นายหุบปากไปเลย! นายจะต้องเป็นพวกเดียวกับพวกมันแน่ คิดจะถือโอกาสหนีลงจากรถใช่ไหมล่ะ?”

ที่จริงแล้วตอนนี้มู่หรงหว่านเอ๋อร์หวาดกลัวเป็นอย่างมาก จึงได้แต่ระบายอารมณ์ไปที่หลินหยาง

“พ่อคะ รีบฆ่าเขาเร็วค่ะ!”

มู่หรงจางย่อมไม่เชื่อว่าหลินหยางมีความสามารถจะช่วยพวกเขา จะต้องเป็นการหาเหตุผลเพื่อลงจากรถแน่

มู่หรงจางกำลังคิดจะเหนี่ยวไก พลันในมือก็ว่างเปล่า ปืนพกถูกหลินหยางแย่งไปแล้ว เขากระทั่งมองไม่ชัดว่าหลินหยางแย่งปืนไปได้อย่างไร

“ถ้าผมต้องการฆ่าพวกคุณ ตอนอยู่บนเขาพวกคุณก็ตายไปแล้ว”

หลังจากมู่หรงจางตื่นตะลึงไปในช่วงเวลาสั้นๆ ก็พูดอย่างรวบรัดว่า “ได้ ขอแค่เธอสามารถช่วยพวกเราได้ ฉันรับปากจะให้เธอหนึ่งร้อยล้าน”

หลินหยางโยนปืนไปให้มู่หรงจาง จากนั้นก็เปิดประตูรถลงไปแล้ว

“พ่อคะ พ่อคงไม่เชื่อว่าเขาจะมีปัญญาช่วยพวกเราหรอกนะคะ?”

มู่หรงหว่านเอ๋อร์ยังคงยึดติดกับความคิดของตัวเอง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงดูแคลนหลินหยาง

“ตอนนี้ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?”

มู่หรงจางมองไปนอกหน้าต่างรถ หลังจากหลินหยางลงจากรถ ไม่พูดอะไรก็ซัดหมัดเข้าไปที่ยอดฝีมือขั้นเจ็ดคนนั้นทันที

“รนหาที่ตาย!”

ชายวัยกลางคนเตะเจียงจั่วเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสร่อแร่อยู่บนพื้นลอยกระเด็นออกไป ในดวงตามีไอสังหารแข็งกร้าว ยกหมัดขึ้นปะทะกลับ

ตูม!

หมัดปะทะกัน เกิดเสียงดังเป๊าะขึ้นครั้งหนึ่ง ข้อมือของชายวัยกลางคนถูกต่อยจนหัก ทั่วทั้งร่างลอยไปไกลเป็นสิบเมตร จากนั้นหล่นกระแทกพื้นอย่างแรง

เอาชนะในกระบวนท่าเดียว!

สามารถตัดสินฝีมือสูงต่ำได้ทันที!

เมื่อมู่หรงจางกับมู่หรงหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ในรถเห็นเช่นนี้ ก็ปากอ้าตาค้าง รู้สึกยากที่จะเชื่อ

ชายฉกรรจ์ที่ถือมีดคนอื่นเมื่อเห็นว่ายอดฝีมือขั้นเจ็ดที่ร้ายกาจที่สุดถูกหลินหยางจัดการในหมัดเดียว ต่างก็พากันหวาดกลัวจนวิ่งหนีหายไป

หลินหยางก็ไม่ได้ไล่ตามไป หันกายกลับมาเปิดประตูรถ

“จัดการเรียบร้อยแล้ว”

มู่หรงจางกับมู่หรงหว่านเอ๋อร์ถึงได้สติกลับมา ตั้งแต่ต้นจนจบยังไม่ถึงหนึ่งนาที สถานการณ์ที่ถึงตายก็ถูกหลินหยางคลี่คลายแล้ว?

มู่หรงจางรีบลงจากรถ ประสานมือว่า “ขอบพระคุณคุณหลินที่ช่วยชีวิต ก่อนหน้าเป็นผมตาไร้แวว ไม่รู้จักแยกแยะผู้มีความสามารถ หวังว่าคุณหลินจะให้อภัย”

แม้แต่สรรพนามที่มู่หรงจางใช้เรียกหลินหยางก็เปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีความสงสัยหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย มีเพียงความรู้สึกขอบคุณและตกตะลึง

“คุณจ่ายเงินก็พอ”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

“หนึ่งร้อยล้าน ไม่มีทางขาดแม้แต่สตางค์เดียว ของคุณหลินโปรดวางใจ”

เมื่อมู่หรงจางกล่าวจบ ก็รีบเดินไปหาเจียงจั่วเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บ

ในตอนนี้ มู่หรงหว่านเอ๋อร์ก็ลงมาจากรถแล้วเช่นกัน และสายตาที่มองหลินหยางได้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงแล้วเช่นกัน

หลินหยางใช้ความเป็นจริงทำลายความสงสัยของเธอจนเป็นผุยผง และถือเป็นการตบหน้าเธอด้วย

มู่หรงหว่านเอ๋อร์ยากที่จะซ่อนความกระดากอายและความขายหน้า ริมฝีปากกระตุกหลายครั้ง ทว่าเป็นเพราะความถือตัว จึงกล่าวคำขอโทษไม่ออก

“จั่วเฟิง นายอดทนไว้!”

มู่หรงจางประคองจั่วเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมา เห็นเขามีอาการย่ำแย่ลมหายใจแผ่วเบา

มู่หรงหว่านเอ๋อร์ก็รีบวิ่งเข้าไปเช่นกัน ช่วยยกเจียงจั่วเฟิงเข้ามา เตรียมส่งตัวไปช่วยชีวิตที่โรงพยาบาล

“ไม่ทันแล้ว พลังชีวิตของผมหมดลงแล้ว หมดทางรักษา”

เจียงจั่วเฟิงกระอักเลือดออกมา กล่าวด้วยลมหายใจรวยริน

“คุณหลิน คุณมีวิชาแพทย์สูงส่ง ขอคุณโปรดช่วยเขาด้วย”

มู่หรงจางกล่าวขอร้อง

“ได้! แต่ต้องเพิ่มเงิน” หลินหยางกล่าว

“ไม่มีปัญหา ขอแค่คุณสามารถช่วยให้เขารอดได้ ผมเพิ่มให้คุณอีกหนึ่งร้อยล้าน”

มู่หรงจางรีบพูด

“ดูท่า ชีวิตของบอดี้การ์ดคนนี้จะสำคัญกับคุณอย่างมาก ถึงกับมีค่าถึงหนึ่งร้อยล้าน”

ระหว่างที่หลินหยางพูดก็หยิบเข็มเงินออกมา เตรียมทำการช่วยชีวิต

“จั่วเฟิงติดตามผมมายี่สิบปีกว่าปี เคยช่วยชีวิตผมมาหลายครั้ง ผมเห็นเขาเป็นเหมือนลูกชายแท้ๆ ดังนั้นหวังว่าคุณหลินจะช่วยเขาอย่างเต็มที่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน