หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 143

“จังเหมี่ยว เธอกำลังตรวจสอบประวัติสำมะโนครัวเหรอ ถามนู่นถามนี่อยู่นั่นแหละ รีบๆให้มาเสิร์ฟอาหารแล้วกินกันเถอะ...”

เพื่อไม่ให้หวังหันหันเกิดความอับอาย อู๋อีฟานจึงรีบพูดกับจังเหมี่ยว

แต่จังเหมี่ยวก็ยังไม่ยอมแพ้ ทั้งยังมองไปหาหวังหันหันที่กำลังอับอายแล้วพูดว่า “หันหัน งานก่อนหน้านี้ของแฟนเธอเป็นความลับเหรอ มีเรื่องอะไรที่เธอพูดไม่ได้หรือเปล่า อย่างเช่น...ติดคุก?”

ในคำพูดของจังเหมี่ยวนั้นแสดงถึงการจ้องจับผิดอย่างเห็นได้ชัด!

เมื่อได้ยินจังเหมี่ยวพูดเช่นนี้ หวังหันหันก็แปลกใจ เธอไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ทำไมจังเหมี่ยวถึงรู้เรื่องนี้ล่ะ

ขณะนี้หวังหันหันมองไปยังอู๋อีฟาน เพราะมีเพียงอู๋อีฟานคนเท่านั้นที่รู้เรื่องการติดคุกของเฉินผิงเมื่อคืนนี้!

อู๋อีฟานก็ประหลาดใจเช่นกัน และสุดท้ายเธอก็มองไปหาหวังอวี่เถียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “หวังอวี่เถียน นี่แกเอาไปนินทาต่อเหรอ”

เมื่อคืนอู๋อีฟานพูดกับหวังอวี่เถียนไป และตอนนี้จังเหมี่ยวก็รู้เช่นกัน นั่นต้องเป็นเพราะหวังอวี่เถียนเอาไปบอกแน่นอน!

“อู๋อีฟาน ทำไมถึงบอกว่านี่เป็นการนินทาล่ะ ฉันก็แค่พูดจากข้อเท็จจริงเท่านั้น!”

หวังอวี่เถียนไม่ได้แก้ตัว แต่กลับยอมรับมาตรงๆ ทำให้อู๋อีฟานโกรธมากขึ้น และในขณะเดียวกัน อู๋อีฟานก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

เพราะเรื่องที่ตัวเองทำงานเป็นหญิงขายบริการ หวังอวี่เถียนก็รู้เช่นกัน ดังนั้นถ้าถูกเปิดโปงในเวลานี้ เธอจะไม่มีหน้าไปเจอใครอีก!

อู๋อีฟานกลัวว่าจะไปทำให้หวังอวี่เถียนโกรธ เธอจึงสะบัดเรื่องของตัวเองออกไป และไม่พูดอะไรอีก

“หันหัน มันไม่เรื่องยากที่จะพูดออกมาว่าแฟนเธอเคยติดคุกหรอกนะ ทำไมยังไม่พูดอีกล่ะ พวกเราไม่เลือกปฏิบัติกับเขาหรอก ฐานะของเธอตอนนี้ก็เหมาะกับแฟนของเธอดี นางระบำเอย นักโทษเอย ช่างเป็นคู่ที่ฟ้าประทานเสียจริง...”

“ไม่ต้องหรอก เงินเล็กน้อยแค่นี้พวกเราก็มี”

เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย

“ก็ดี ในเมื่อพวกเธอมีเงิน ฉันจะไม่ได้ต้องกังวล ฉันกลัวจริงๆว่าหลังจากกินอาหารกันเสร็จแล้ว ถ้ามีการชิ่งหนีอีกละก็ ถือว่ามันน่าขายหน้ามากนะ!” จังเหมี่ยวพูด และหลังจากนั้นก็มองไปที่เหลิ่งปิงแล้วพูดว่า “พี่ปิงคะ พี่ไม่ได้บอกว่าจองโรงแรมไว้ล่วงหน้าแล้วหรือ ให้พวกเขาขึ้นไปกันเถอะค่ะ”

“ไม่มีปัญหา” เหลิ่งปิงยิ้มเล็กน้อย “ครั้งนี้ฉันจองโต๊ะอาหารไว้ห้าหมื่นแปดพันแปดร้อยหยวน ไม่รวมพวกเครื่องดื่ม ส่วนเครื่องดื่มฉันเตรียมเป็นเหล้าเหมาไถมาให้ ถ้านับพวกเราที่มาสิบกว่าคน เงินที่แต่ละคนต้องจ่ายไม่ถึงหนึ่งหมื่นแปดพันหยวน เอาล่ะ ฉันจะให้พวกเขามาเสิร์ฟอาหารเดี๋ยวนี้แหละ!”

เมื่อเหลิ่งปิงพูดจบ เขาก็โทรศัพท์ไป หลังจากนั้นประตูห้องก็ถูกผลักออก และอาหาอันเลิศรสก็ค่อยๆถูกเสิร์ฟขึ้นมาทีละจาน!

เพียงแต่คนเหล่านี้มองดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร แต่กลับไม่มีใครมีความสุขเลย ถึงอย่างไรพวกเขาก็เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน หลายคนไม่มีเงินเก็บเลย ถ้าทานอาหารมื้อนี้หนึ่งหมื่นแปดพันหยวนเข้าไปแล้ว พวกเขาได้เจ็บปวดใจและเป็นทุกข์แน่ๆเพราะไม่มีเงินจ่าย