หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 217

พลังงานเย็นเหล่านี้เป็นพลังงานที่ถูกดูดออกมาจากร่างกายของเสี่ยวหรูทั้งหมด และถูกปล่อยออกมาปกคลุมเฉินผิง!

เฉินผิงยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาเปิดให้จิตตวิสุทธิหมุนไปรอบๆ ให้ได้มากที่สุดและหลอมรวมพลังงานเย็นเข้าไปในร่างกาย!

ตอนนี้เฉินผิงบรรลุการฝึกหายใจขั้นที่หกแล้ว เห็นได้ชัดว่าการหลอมรวมเร็วขึ้นกว่าเดิมมาก!

จนกระทั่งพลังงานเย็นในถาดชีซิงหายไปหมดแล้ว เฉินผิงก็ยังไม่ถูกแช่แข็ง กลับกัน ความสามารถของเขาก็เพิ่มขึ้นไม่น้อยเลย

“ถาดชีซิงนี้เป็นของดีจริงๆ ด้วย วันนี้ฉันจะต้องเอามันมาครอบครองให้ได้!”

เฉินผิงมองดูถาดชีซิงในมือของเลี่ยวเฟยอย่างไม่ปิดบังความโลภในสายตา!

ถ้ามีถาดชีซิงอยู่ เฉินผิงก็จะสามารถบำเพ็ญฌานได้เป็นสองเท่า!

เลี่ยวเฟยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา พลังงานเย็นมากมายขนาดนี้ แต่เฉินผิงกลับไม่เป็นอะไรสักนิด?

หรือไอ้หมอนี่จะมีสมบัติล้ำค่าแปลกๆ อยู่

เลี่ยวเฟยสงสัยว่าบนร่างกายของเฉินผิงจะมีของล้ำค่าอะไรบางอย่างอยู่ ถ้าไม่อย่างนั้น จะมีใครที่ใช้แค่ร่างกายของตัวเองแล้วสามารถดูดซับพลังงานเย็นที่มากมายขนาดนี้ได้กัน แม้แต่นักพรตเมี่ยเจวี๋ย ผู้ที่เป็นบรรพจารย์ของเขาก็ทำไม่ได้!

“ไอ้หนุ่ม นายก็พึ่งพลังของของล้ำค่าเหมือนกันไม่ใช่หรือ ถ้าไม่อย่างนั้นนายจะต่อต้านพลังงานเย็นมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน”

เลี่ยวเฟยมองไปที่เฉินผิงอย่างจ้องจับผิด

เขาอยากจะหาของล้ำค่าบนตัวของเฉินผิงให้เจอ แต่หลังจากจ้องไปสักพัก เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเฉินผิงซ่อนของล้ำค่าไว้ที่ไหนกันแน่!

เมื่อได้ยินเลี่ยวเฟยพูดแบบนั้น เฉินผิงก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ฉันบอกไปแล้วนี่ ฉันนี่แหละคือของล้ำค่า นายยังมีความสามารถอะไรอีก รีบเอาออกมาใช้เถอะ!”

“ไอ้หนุ่ม อย่าคิดว่าพิษเย็นทำอะไรนายไม่ได้แล้วจะไม่มีอะไรมาต่อกรกับนายได้อีก วันนี้ฉันจะทำให้นายได้รู้ถึงความเก่งกาจของฉัน!”

เลี่ยวเฟยพูดจบก็หมุนดาวเจ็ดดวงบนถาดชีซิง ขยับตำแหน่งของดาวทั้งเจ็ดดวงเล็กน้อย!

ขยับตำแหน่งของดวงดาวทั้งเจ็ดเพียงเล็กน้อย หน้าผากของเลี่ยวเฟยก็เต็มไปด้วยเหงื่อและท่าทางเหมือนกับจะหมดสติ

มุมปากของเฉินผิงยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นรอยยิ้มดูถูกก็ปรากฏขึ้น

ตอนนี้เขาบรรลุการฝึกลมหายใจขึ้นที่หก และได้กลายเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอย่างแท้จริงแล้ว เขาจะกลัววิญญาณอันน้อยนิดแบบนี้ทำไมกัน

เฉินผิงสะบัดนิ้วเพียงเล็กน้อยก็มีแสงสีทองสว่างขึ้นมา แสงทั้งหมดเข้าไปโจมตีที่หมอกสีดำ จากนั้นหมอกสีดำเหล่านั้นก็หายไป

เลี่ยวเฟยเห็นแบบนั้นจึงกัดนิ้วกลางของตัวเองจนเลือดไหลหยดลงไปบนถาดชีซิง ทันใดนั้น ถาดชีซิงก็ปั่นป่วน มันปล่อยหมอกสีดำออกมาอย่างต่อเนื่องและเริ่มมีสีแดงเลือดจางๆ

“ดูเหมือนว่าถ้าไม่แสดงฝีมือให้พวกนายได้เห็น พวกนายคงจะไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าอย่าริเอาแสงของหิ่งห้อยมาสู้กับแสงจันทร์!”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหมอกดำที่มีสีแดงจางๆ เฉินผิงก็แบมือทั้งสองข้างออกทันที

ที่กลางฝ่ามือของเขามีแสงสีทองสว่างขึ้นมาอย่างช้าๆ

แสงนั้นสว่างขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายมันก็สว่างมากจนทำให้ตาลาย ราวกับแสงของดวงอาทิตย์