หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 221

เฉินผิงตั้งใจว่าหลังจากไปเกาะนิรนามวันที่สิบห้ากรกฎาคมแล้ว คอยดูอีกทีว่ามีโอกาสอะไรหรือไม่ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะพาซูอวี่ฉีเข้าสู้เส้นทางการบำเพ็ญฌานด้วยก็ได้

“ทำไม คุณหนูตระกูลซูแบบฉันอยากรีบแต่งงานกับคุณ คุณไม่เต็มใจใช่ไหม”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่พูดอะไร ซูอวี่ฉีก็พูดขึ้นแบบหดหู่เล็กน้อย

“ไม่ใช่!” เฉินผิงส่ายหน้า “ผมก็เป็นแค่หนุ่มจนๆ คนหนึ่ง ได้แต่งกับภรรยาแบบคุณก็เหมือนทำบุญมาเยอะ เพียงแค่ผมเป็นชายหนุ่ม ผมจะให้คุณมาเลี้ยงดูผมได้อย่างไร ผมต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง ให้คุณเป็นหญิงสาวที่ทั้งโลกต้องเลื่อมใสศรัทธา!”

ได้ยินเฉินผิงพูดแบบนั้น ซูอวี่ฉีก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาและยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “คิดไม่ถึงว่าคุณจะพูดจาหวานๆ กับเขาเป็นด้วย แต่คุณไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนหรอก ฉันไปขอให้พ่อยกอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลซูให้คุณก็ได้แล้ว ถึงอย่างไรตอนนี้ฉันก็ยกบริษัทของฉันให้คุณแล้ว ให้คุณเป็นท่านประธาน ฉันไม่สนใจบริษัทอื่นๆ และฉันก็เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาด้วย!”

“เอ่อ...” เฉินผิงพูดไม่ออก มันต่างจากเลี้ยงดูเขาอย่างไรล่ะนี่

“เอาล่ะ พูดเรื่องจริงจังกับคุณหน่อย สมุนไพรที่ผมขอให้คุณเตรียมให้เป็นอย่างไรบ้าง นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว”

เฉินผิงรู้ว่าไม่ควรกวนซูอวี่ฉีเรื่องแต่งงานต่อไปแล้ว ดีไม่ดีพรุ่งนี้สาวน้อยคนนี้คงจะพาเขาไปจดทะเบียน!

“เกือบเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปเร่งอีกครั้งแล้วค่อยส่งให้คุณ!”

เนื่องจากสมุนไพรที่เฉินผิงต้องการต่างก็เป็นสมุนไพรล้ำค่าทั้งนั้น ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาสักหน่อย ช่วงนี้ที่ซูอวี่ฉีไม่ได้มาหาเฉินผิงก็เพราะออกไปตามหาสมุนไพรนี่แหละ!

ขณะที่ซูอวี่ฉีพูดอยู่ จู่ๆ ก็มีลมพัดมาอย่างรุนแรง จากนั้นแสงจันทร์ก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกดำ!

จากนั้นก็เห็นเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมาอย่างหนัก!

ครืน...

ครืน...

หลังจากมีฟ้าแลบไม่นาน เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นอย่างรุนแรง!

“กรี๊ด...”

ซูอวี่ฉีกรีดร้องออกมา มือของเธอสั่นเทา จากนั้นรถก็พุ่งไปทางคูน้ำข้างๆ

เฉินผิงตาไวมือไวจับพวงมาลัยเอาไว้ได้ทัน ส่วนซูอวี่ฉีก็กระโจนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของซูอวี่ฉี!

เกิ่งซานซานเกาะที่กระจกรถ “ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้แล้วว่าตัวเองทำผิดไป เป็นเพราะเซียวเหล่ยบังคับฉัน ถ้าฉันไม่แต่งงานกับเขา เขาจะหาคนมาฆ่าคุณลุงกับคุณน้า ฉันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ!...

...และที่ฉันทำกับนายแบบนั้น ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวเหล่ยมาปลุกปั่นฉัน ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันผิดไปแล้ว...

...ในใจของฉันยังมีนายอยู่ตลอด ยังชอบนายมาตลอดอยู่นะ นายลืมเรื่องตอนมหาลัยไปที่เราดูบัวหลวงด้วยกัน ดูดาวด้วยกันไปแล้วหรือ...

...ตอนนั้นนายจับมือของฉันไว้และบอกว่าจะดูแลฉันไปทั้งชีวิต พวกเราจะไม่เลิกกันตลอดไป นายลืมไปแล้วหรือ”

เกิ่งซานซานมองไปยังเฉินผิงด้วยท่าทางน่าสงสาร บนใบหน้ามองไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตากันแน่!

เมื่อมองดูท่าทางของเกิ่งซานซาน เฉินผิงก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา เขาไม่เหลือความรู้สึกที่มีต่อเกิ่งซานซานมาตั้งนานแล้ว แม้แต่ความเกลียดชังก็ไม่มี คนประเภทนี้ไม่ควรค่าแก่ความรู้สึกของเขาแม้แต่เพียงน้อยนิด ความเกลียดชังก็ไม่สมควรได้รับ!

สำหรับเฉินผิงแล้ว เกิ่งซานซานก็เหมือนกับมด ใครจะไปมีความรู้สึกเกลียดชังต่อมดกันล่ะ

“พูดจบหรือยัง ถ้าพูดจบแล้วฉันจะได้กลับบ้านสักที!”

เฉินผิงมองเกิ่งซานซานด้วยสายตาเย็นชาและพูดขึ้น